Βερολίνο 30 χρόνια μετά την πτώση του τείχους Στρατιές φτωχών συνταξιούχων

30 XΡONIA ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ

Πίσω από την προπαγάνδα της επανένωσης,

 η σκληρή πραγματικότητα για το Λαό.

14.000 άνθρωποι στο Ντόρτμουντ εφοδιάζονται με φαγητό από το Dortmunder Tafel. 

 Οι στρατιές των φτωχών συνταξιούχων

Πριν από λίγες μέρες η γερμανική κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών / Χριστιανοκοινωνιστών (CDU/CSU) και Σοσιαλδημοκρατών (SPD) ανακοίνωσε τη θέσπιση της λεγόμενης «βασικής σύνταξης» (Grundrente) μπροστά στις ανησυχητικές διαστάσεις που παίρνει η «φτώχεια στα γηρατειά» στην ισχυρή καπιταλιστική χώρα. 

Ένα μέτρο που αφορά λίγους, πολύ εξαθλιωμένους, οι οποίοι συν τοις άλλοις θα υποβληθούν σε ατέλειωτο γραφειοκρατικό λαβύρινθο και ελέγχους.

Μετά από 35 και 40 χρόνια ασφαλισμένης εργασίας, η γενιά της «επανένωσης», οι σημερινοί συνταξιούχοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε ένα στοιχειώδες βιοτικό επίπεδο. 

Πολύ περισσότερο, το 17% αυτών, δηλαδή περίπου 3,5 εκατ. συνταξιούχοι (με μετριοπαθείς εκτιμήσεις), ζουν στο όριο της φτώχειας ή κάτω από αυτό. 

Μελέτη του ιδρύματος «Bertelsmann» εκτιμά ότι το 2036 θα απειλείται από τη φτώχεια 1 στους 5 συνταξιούχους.

Σχεδόν 1 εκατ. άνθρωποι ηλικίας άνω των 65 ετών εργάζονται σήμερα - περισσότεροι από 760.000 αυτών στα εξευτελιστικά «mini jobs».

Στο μεταξύ οι Γερμανοί δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα. 

Το κατώτατο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης έχει αυξηθεί στα 67 χρόνια, και συζητιέται να πάει στα 70 από το 2032. 

Το 1992, περίπου το 35% των ατόμων ηλικίας 55 - 64 ετών εργάζονταν, από το 2002 - εξαιτίας αντιασφαλιστικών ανατροπών και έντονου περιορισμού του δικαιώματος για πρόωρη σύνταξη σε διάφορες κατηγορίες εργαζομένων - το ποσοστό εκτοξεύεται και το 2016 φτάνει στο 70%.

«Για να καταπολεμηθεί η φτώχεια των ηλικιωμένων, πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες για τη σταθερή της αύξηση», σημειώνει στην «Der Tagesspiegel» ο μέχρι πρότινος καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας, Κρίστοφ Μπουτερβέγκε, που δημοσίευσε πρόσφατα το βιβλίο «

Η διασπασμένη Δημοκρατία. Οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανισότητα στη Γερμανία». 

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι βασικές αιτίες είναι η διάλυση της δημόσιας υποχρεωτικής Ασφάλισης τις τελευταίες δεκαετίες και η «απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας.

Το 1992 - '93 καταργήθηκε από το γερμανικό κράτος, «για οικονομικούς λόγους», η λεγόμενη «σύνταξη ανάλογα με το ελάχιστο εισόδημα» για τους χαμηλοσυνταξιούχους. 

Επειτα άρχισε να αυξάνεται η κατώτατη ηλικία συνταξιοδότησης για τις γυναίκες και αργότερα για όλους τους εργαζομένους και εισήχθησαν εξαιρέσεις για την πρόωρη συνταξιοδότηση. 

Με τη μεταρρύθμιση «Riester» επιβλήθηκε μερική ιδιωτικοποίηση της συνταξιοδότησης, ενώ τα επόμενα χρόνια το γερμανικό ασφαλιστικό σύστημα στηρίχθηκε στους «τρεις πυλώνες» (κρατική σύνταξη - επαγγελματική - ιδιωτική). Σήμερα όποιος συνταξιούχος δεν είχε πολύ υψηλό μισθό, ώστε να μπορεί να κάνει ιδιωτική ασφάλιση, ζει στην εξαθλίωση. 

Στο μεταξύ, στο όνομα της «βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού συστήματος, το επίπεδο της σύνταξης που καταβάλλεται από το κράτος μειώνεται σταδιακά και σήμερα είναι στο 48% του μέσου εισοδήματος, από 55,1% το 1990.

Ταυτόχρονα, «οι επισφαλείς εργασιακές σχέσεις στον αυξανόμενο τομέα των χαμηλόμισθων στέρησαν από εκατομμύρια ανθρώπους τη δυνατότητα να αποκτήσουν επαρκώς υψηλά συνταξιοδοτικά δικαιώματα».