Το δίκαιο είναι φέρτε πίσω τα κλεμμένα Κα Όλγα Γεροβασίλη
«Πρώτον, θα έπρεπε να έχουμε επιδείξει όλοι την αντίστοιχη υπομονή, να τα δούμε αυτά τα μέτρα, να δούμε αν υπάρχουν δηλαδή.
Η δική μου πεποίθηση, με βάση όσα γνωρίζω μέχρι σήμερα, είναι ότι απέναντι στο ζήτημα, το μεγάλο εθνικό ζήτημα, το Συνταξιοδοτικό, περικοπές οριζόντιες και περικοπές των κυρίων συντάξεων δεν θα υπάρξουν», υποστήριξε, την ώρα που περικοπές έχουν ήδη υπάρξει ενώ δρομολογούνται και νέες.
«Επομένως, αυτό το οποίο λέμε σήμερα ότι θα γίνει, αντιλαμβάνεστε ότι δεν στηρίζεται πουθενά, παρά μόνο σε φόβους.
Επειδή θα με ρωτήσετε, αντιλαμβάνομαι αμέσως μετά, υπάρχει περικοπή του 1% του ΑΕΠ που πρέπει να γίνει από το ασφαλιστικό σύστημα.
Ωστόσο, όλη η προσπάθεια της κυβέρνησης, μαζί με τη διαπραγματευτική προσπάθεια η οποία γίνεται, είναι αυτό να μην σημαίνει αφαίρεση από τη σύνταξη, από την κύρια σύνταξη. Και έτσι θα γίνει», πρόσθεσε.
Θυμίζουμε ότι οι αντίστοιχες διαβεβαιώσεις που παρείχε για την προστασία της πρώτης κατοικίας αποδείχτηκαν κάλπικες, καθώς τελικά η κυβερνητική πολιτική απέσυρε την όποια προστασία είχε η λαϊκή στέγη.
Οι δρομολογούμενες ανατροπές στα κοινωνικο-ασφαλιστικά δικαιώματα είναι αυτές που επιβάλλουν στην κυβερνητική ρητορική την απαραίτητη δόση κινδυνολογίας, με την Ολγα Γεροβασίλη να προσθέτει στα παραπάνω: «Ξέρουμε πολύ καλά ότι το Συνταξιοδοτικό, εάν δεν μεταρρυθμιστεί, δεν θα υπάρχει. Οφείλουμε, λοιπόν, σήμερα να δράσουμε όλοι, γι' αυτό και κλήθηκαν και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις. Δεν ανταποκρίθηκαν, αλλά δεν έχει σημασία, θα το δούμε και στην πορεία αυτό».
Η κυβερνητική εκπρόσωπος παραδέχτηκε ότι η «εθνική σύνταξη» θα είναι ένα επίδομα φτωχοκομείου για όσους δεν καταφέρουν να συμπληρώσουν τον απαιτούμενο χρόνο Ασφάλισης.
«Ερχεται η εθνική σύνταξη - ας πούμε - που μιλάει για 15 χρόνια εργασίας, ούτως ώστε κανένας Ελληνας τελικά να μην υπάρχει χωρίς εθνική σύνταξη, στην οποία πάνω προστίθεται και ό,τι δικαιούται ο καθένας, με βάση τη δουλειά και το εισόδημά του.
Επομένως, αυτό είναι δίκαιο», ισχυρίστηκε με απαράμιλλο κυνισμό απέναντι σε όσους το σύστημα πετάει στην ανεργία και καταδικάζει να φυτοζωούν.
Αναφερόμενη στις απεργιακές κινητοποιήσεις επανέλαβε το γνωστό κυβερνητικό τροπάρι, ότι δηλαδή «η διαπραγματευτική προσπάθεια της κυβέρνησης, η διαπραγματευτική δύναμη της κυβέρνησης στηρίζεται και στους αγώνες του ελληνικού λαού», και αναμάσησε γνωστές αυταπάτες ότι τα μέτρα δεν είναι ευχάριστα αλλά «είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε αυτά τα βήματα, προκειμένου να βγάλουμε τη χώρα από τη δίνη της κρίσης και θα το κάνουμε».
Η «έξοδος» στην οποία αναφέρεται αφορά την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, είναι εντός του φαύλου κύκλου της καπιταλιστικής οικονομίας.
Οπως άλλωστε παραδέχτηκε, «η κυβέρνηση, εκτός από τα άλλα καθήκοντα, πρέπει να αποκαταστήσει και τη σταθερότητα στο πολιτικό σύστημα, για να μπορέσουμε να απαντήσουμε, να μιλήσουμε για τα επόμενα βήματα της οικονομικής σταθερότητας και της ανάπτυξης αργότερα».
Σε ό,τι αφορά τα σενάρια συνεργασιών ξεκαθάρισε ότι «μπορούμε πραγματικά να τα συζητήσουμε.
Ομως, σε ποια βάση;
Στη βάση διεύρυνσης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, όχι του κυβερνητικού σχήματος.
Είναι δύο διαφορετικά πράγματα».
Μάλιστα, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο ένταξης στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ βουλευτών άλλων κομμάτων που θα στηρίξουν στη Βουλή την κυβέρνηση διαφοροποιούμενοι απ' τη «γραμμή» των κομμάτων τους.
Ολγα Γεροβασίλη, Επομένως, αυτό είναι δίκαιο !!!
Το δίκαιο είναι φέρτε πίσω τα κλεμμένα
( αντί άλλης απάντησης παραθέτουμε την διαχρονική κλοπή )
Το χρονικό της λεηλασίας
1. Η πρώτη μεγάλη «νόμιμη» ληστεία ξεκίνησε με τον αναγκαστικό νόμο 1611/1950, η ισχύς του οποίου έληξε το 1994.
Ο νόμος επέβαλλε την κατάθεση των αποθεματικών των Ταμείων στην Τράπεζα της Ελλάδας και ο τόκος καθοριζόταν από την αρμόδια Νομισματική Επιτροπή. Οι τόκοι που ορίζονταν επί δεκαετίες ήταν αρκετά χαμηλότεροι του πληθωρισμού και του επιτοκίου τραπεζικών καταθέσεων.
Στην προαναφερόμενη αιτιολογική έκθεση του ΚΚΕ σημειώνεται πως «μόνο για την περίοδο 1951-1975 οι απώλειες υπολογίζονται σε 58 δισ. ευρώ».
Τις τεράστιες απώλειες επιβεβαιώνουν ακόμα και στελέχη των αστικών κυβερνήσεων.
Ο Μ. Νεκτάριος, πρώην διοικητής του ΙΚΑ και αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, σε κείμενό του στο περιοδικό «Σπουδαί», το 2007, επισημαίνει ότι «το 1955-1973 η Νομισματική Επιτροπή όρισε ένα επιτόκιο 4% για τα αποθεματικά των Ταμείων, όταν τα επιτόκια των καταθέσεων κυμαίνονταν μεταξύ 5% και 9,5% (...)
Οι μεγαλύτερες απώλειες των Ταμείων προκλήθηκαν στην περίοδο 1974-1994, όταν ο πληθωρισμός αυξήθηκε δραστικά στο επίπεδο του 20% περίπου.
Σε όλη αυτή την περίοδο, τα ειδικά επιτόκια της Τράπεζας της Ελλάδος ήταν κατώτερα των τρεχόντων επιτοκίων καταθέσεων».
Επίσης, το Οικονομικό Επιμελητήριο της Ελλάδας σε κείμενό του αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ενδεικτικό είναι ότι τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας το επιτόκιο έμεινε στο 4%, ενώ ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε στο 15,5% το 1973 και στο 26,8% το 1974. Μόνο στα δύο αυτά έτη τα πλεονάσματα των Ασφαλιστικών Ταμείων έχασαν το 1/3 της αξίας τους».
Την ίδια ώρα που τα ασφαλιστικά ταμεία έχαναν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ (δραχμές τότε), τα ίδια τα αποθεματικά τους χρησιμοποιήθηκαν από το κράτος για την κρατική χρηματοδότηση ιδιωτικών και δημόσιων επενδύσεων, δηλαδή σαν ατμομηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, σε βάρος των ασφαλισμένων.
2. Στη δεκαετία του 1990 αρχικά με το νόμο 2076/1992 η κυβέρνηση της ΝΔ έδωσε τη δυνατότητα να τοποθετούν οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων μέχρι και το 20% των αποθεματικών τους στο χρηματιστήριο.
Υστερα ήρθε το ΠΑΣΟΚ και με το νόμο 2676/1999 αύξησε το ποσοστό στο 23%. Επίσης, με μια σειρά άλλες νομοθετικές ρυθμίσεις, διευρύνθηκε το τζογάρισμα των αποθεματικών και διευκολύνθηκε η ανάμειξη των τραπεζών στη «διαχείριση» των αποθεματικών.
Υπολογίζεται ότι οι ζημιές των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο την περίοδο 1999-2002 ήταν πάνω από 3,5 δισ. ευρώ. Ταυτόχρονα, οι οφειλές του κράτους προς τα Ταμεία, λόγω μη καταβολής της τριμερούς χρηματοδότησης, έφθασαν, μέχρι το 2002 που άλλαξε το σύστημα, τα 2 δισ. ευρώ.
Η δυνατότητα των ασφαλιστικών ταμείων να τζογάρουν την περιουσία των ασφαλισμένων οδήγησε στα λεγόμενα «δομημένα ομόλογα», από τα οποία προκλήθηκαν ζημίες στα Ταμεία, όπως ήδη αναφέραμε.
3. Το 2012 ήρθε η κυβέρνηση να επιβάλει το «κούρεμα» των αποθεματικών των Ταμείων, με αποτέλεσμα να χαθούν σε μια νύχτα πάνω από 13 δισ. ευρώ. Από το «κούρεμα» δεν γλίτωσαν ούτε οι περιουσίες Πανεπιστημίων και Νοσοκομείων, όλα στο όνομα της διαχείρισης της κρίσης προς όφελος των καπιταλιστών.
Πέρα από τη ληστεία των αποθεματικών, οι κεφαλαιοκράτες έχουν και άλλους τρόπους να καρπώνονται την ασφαλιστική περιουσία των εργαζομένων. Σύμφωνα με στοιχεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων ΙΚΑ (ΠΟΣΕ ΙΚΑ), το Σεπτέμβρη του 2013, οι βεβαιωμένες ανείσπρακτες εισφορές των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ ανέρχονταν το 2010 στα 4,8 δισ. ευρώ. Το 2013 το ύψος των οφειλών αυτών είχε ξεπεράσει τα 8 δισ. ευρώ. Σε αυτά πρέπει να προστεθεί και η στέρηση εσόδων από τη «μαύρη» εργασία, που ξεπερνά τα 2 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση.
Προίκα για το κεφάλαιο
Πάνω σε αυτή τη χρόνια λεηλασία στηρίχθηκαν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου για να δικαιολογήσουν το πέρασμα των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων. Φροντίζοντας, βέβαια, κάθε φορά να συγκαλύπτουν ότι η οικονομική κατάσταση των Ταμείων οφείλεται στο σύνολο της φιλομονοπωλιακής πολιτικής τους, που εντάθηκε μετά τη δεκαετία του '90. Η πολιτική αυτή θα συνεχιστεί, όπως μαρτυρούν οι κατευθύνσεις που έχουν χαράξει οι αστικές κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και η ίδια η πραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια συνταξιούχοι και ασφαλισμένοι.
Στο πλαίσιο αυτό, η κρατική χρηματοδότηση μειώνεται συνεχώς, με προοπτική η ασφάλιση να γίνει ατομική υπόθεση του κάθε εργαζόμενου! Ετσι, για τη διετία 2015-2016 θα μειωθεί κατά 1,6 δισ. ευρώ. Είναι επίσης αποκαλυπτικά τα όσα αναφέρει η «Λευκή Βίβλος» της ΕΕ για την Ασφάλιση, που συντάχθηκε το 2012: «Η βιωσιμότητα και η επάρκεια των συνταξιοδοτικών συστημάτων εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο θα υποστηρίζονται από τις εισφορές, τους φόρους και την αποταμίευση εκ μέρους των ατόμων που βρίσκονται στην αγορά εργασίας».
Επίσης, στην «Πράσινη Βίβλο» της ΕΕ (προηγήθηκε της «Λευκής») λέγεται καθαρά ότι οι επιχειρηματικοί όμιλοι θεωρούν δική τους προίκα τις περιουσίες των Ταμείων. Συγκεκριμένα αναφέρεται: «Τα συνταξιοδοτικά συστήματα αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα των χρηματοοικονομικών αγορών και ο σχεδιασμός τους μπορεί να προωθήσει ή να παρακωλύσει την ελεύθερη κυκλοφορία του εργατικού δυναμικού ή του κεφαλαίου»...
Γι' αυτό η πορεία της Κοινωνικής Ασφάλισης στη χώρα μας, οι σχεδιασμοί που υπάρχουν, αλλά και η ανάγκη του κεφαλαίου να κάνει ακόμα πιο φτωχή την τιμή της εργατικής δύναμης και της αναπαραγωγής της δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι θα βρεθούν και πάλι μπροστά σε μια νέα αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, που και πάλι θα θέσει ζήτημα αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωσης των συντάξεων, συρρίκνωσης ή και κατάργησης παροχών που αφορούν σε στοιχειώδεις ανάγκες.
Οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει από τώρα να προετοιμαστούν.
Να οργανώσουν τον αγώνα τους για να εμποδίσουν την εφαρμογή αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων.