Το αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο ενισχύει το οπλοστάσιο του κεφαλαίου

Πλεονέκτημα ! το αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο 

ενισχύει το οπλοστάσιο του κεφαλαίου

«Να μην υπάρξει επιστροφή στις εσφαλμένες πολιτικές των χρόνων της πλασματικής ευημερίας με δανεικά, κυρίως σε ό,τι αφορά το πλαίσιο της δημοσιονομικής διαχείρισης και τη λειτουργία των αγορών, ιδίως της αγοράς εργασίας», διαμηνύει ο ΣΕΒ, παρεμβαίνοντας στη συζήτηση για την «επόμενη μέρα» των μνημονίων. Η διαφύλαξη των «κεκτημένων» για το κεφάλαιο, που διευρύνθηκαν την περίοδο της κρίσης με εκατοντάδες νέους αντεργατικούς νόμους, αναδεικνύεται σε Νο. 1 στόχο για τον ΣΕΒ, όπως και η δημοσιονομική πειθαρχία. Παραβιάζει όμως ανοιχτές πόρτες όταν απευθύνεται στην κυβέρνηση, μιας και ήταν ο πρωθυπουργός αυτός που έλεγε πριν από λίγες μέρες σε συνέντευξή του: «Δεν οραματίζομαι το 2018 ως μία επιστροφή στα χρόνια του 2008 - 2009, λίγο πριν την κρίση (...) το πάθημα να γίνει μάθημα υπό την έννοια του ότι δεν πρέπει να αφήσουμε ποτέ ξανά τη δυνατότητα ή την προοπτική η χώρα να ξαναμπεί σε μία τέτοια περιπέτεια». Η αναφορά του Αλ. Τσίπρα δεν γίνεται βέβαια για τα προνόμια του κεφαλαίου και τις κρατικές δαπάνες για τη στήριξη της κερδοφορίας του, μιας και αυτά γρήγορα ανέκαμψαν μετά τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα στοχοποιεί ο πρωθυπουργός με αυτή του τη φράση, όπως κάνει και ο ΣΕΒ, ξεκόβοντας κάθε συζήτηση για ανάκτηση απωλειών, που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Γιατί θίγεται επομένως η κυβέρνηση όταν της λένε ότι πολιτική της είναι οι ανάγκες της μεγαλοεργοδοσίας, όπως τις εκφράζει και ο ΣΕΒ; Αλλωστε, στο ακροατήριο που απευθύνεται, αυτό ακούγεται περισσότερο σαν πλεονέκτημα, παρά σαν μειονέκτημα για την ίδια...

Ο κόσμος ανάποδα

«Ρεκόρ στο πλεόνασμα των νοσοκομείων και τη χρηματοδότησή τους από τον ΕΟΠΥΥ». «Οι Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης απέδωσαν για πρώτη φορά το 2017 στον ΕΟΠΥΥ το 100% των εισφορών που εισέπραξαν για λογαριασμό του, οι οποίες ανήλθαν σε 4,77 δισ. ευρώ». Αυτά είναι μερικά απ' όσα προκλητικά προπαγανδίζει η κυβέρνηση (μέσω κοινού Δελτίου Τύπου των υπουργείων Υγείας και Εργασίας), παρουσιάζοντας τον κόσμο ανάποδα. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση καλεί το λαό να πανηγυρίσει μαζί της και με το κεφάλαιο για τα «ματωμένα» πλεονάσματα και τις αυξήσεις στις εισφορές για ασφαλισμένους και συνταξιούχους, που ξεπερνούν τα 710 εκατ. το χρόνο. Προσπαθεί να καμουφλάρει το γεγονός ότι η κρατική χρηματοδότηση προς τον ΕΟΠΥΥ για το 2018 είναι μηδενική, ενώ προβλέπει μόλις 100 εκατ. ευρώ για την κάλυψη τάχα των αναγκών 1,5 εκατομμυρίου ανασφάλιστων. Ποσό που αντιστοιχεί σε 67 ευρώ για κάθε ανασφάλιστο, ίσα για να κάνει δύο εποχικά εμβόλια! Θυμίζουμε ότι και το 2016 η κρατική χρηματοδότηση στα νοσοκομεία είχε μειωθεί κατά 22,5%. Σε τελική ανάλυση, η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «κοινωνική πολιτική» τις αυξημένες και άμεσες πληρωμές για την αγορά υπηρεσιών Υγείας (εξετάσεις, φάρμακα, χειρουργεία, ιατρικές επισκέψεις κ.ά.). Αυτό πρέπει να της το χρεώσει ο λαός, είτε βρίσκεται «στην ώρα της ανάγκης» και χρειάζεται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, είτε όχι.

Αγωνιστική συνέχεια

Με ένα ακόμα αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο, η κυβέρνηση ενισχύει το οπλοστάσιο του κεφαλαίου υπηρετώντας το στόχο ανάκαμψης των κερδών του και ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητάς του. Αυτούς τους στόχους υπηρετεί και η διάταξη ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα που ψηφίστηκε τη Δευτέρα, μαζί με άλλα αντιλαϊκά μέτρα. Μαζί με το καρότο πάει και το μαστίγιο. Μαζί με την προσπάθεια να εγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι υιοθετώντας τους στόχους των επιχειρηματικών ομίλων, πάει και η προσπάθεια να μπουν άμεσα εμπόδια στη συλλογική οργάνωση και δράση μέσα στους χώρους δουλειάς.

Από αυτήν τη σκοπιά, η κυβέρνηση πράγματι εκτέλεσε μια βρώμικη αποστολή για το κεφάλαιο και κατέθεσε διαπιστευτήρια ότι μπορεί να ανταποκριθεί και στα πιο δύσκολα καθήκοντα που της αναθέτει η μεγαλοεργοδοσία. Ωστόσο, παρά την προσπάθειά της να περάσει «άβρεχτη» από την ψήφιση του αντιλαϊκού νομοσχεδίου, χιλιάδες εργαζόμενοι δεν της έκαναν τη χάρη, συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις στις οποίες πρωτοστάτησαν Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί, να ενταθεί. Να μη δείξουν οι εργαζόμενοι καμιά εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις της κυβέρνησης για «φως στο τούνελ» και «τέλος των μνημονίων», γιατί αυτές απευθύνονται στο κεφάλαιο και όχι στο λαό.

Αλλιώς, δεν θα έπαιρνε το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο. Δεν θα νομοθετούσε προληπτικά τη μείωση των συντάξεων και την παραπέρα περικοπή του αφορολόγητου. Δεν θα συμφωνούσε με τον ΣΕΒ ότι η θωράκιση της οικονομίας θα «έκλεινε» κάθε συζήτηση για ανάκτηση όσων χάθηκαν την περίοδο της κρίσης.

Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε την Τρίτη δημιουργεί προϋποθέσεις κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης. Αποτελεί «γέφυρα» με τα επόμενα μέτρα, που θα συζητηθούν στο πλαίσιο της τέταρτης «αξιολόγησης» και θα διαμορφώσουν τους αντιλαϊκούς όρους για την «επόμενη μέρα» του κεφαλαίου, με επίκεντρο τις συμφωνίες για τη διευθέτηση του κρατικού χρέους και τη στήριξη των τραπεζών.

Σε αυτούς τους μεγάλους στόχους του κεφαλαίου συμφωνούν όλα τα αστικά κόμματα, ανεξάρτητα από το αν ψηφίζουν ή όχι τα νομοσχέδια που φέρνει η κυβέρνηση στη Βουλή. Συμφωνεί όμως και η συνδικαλιστική πλειοψηφία, που υπονόμευσε ανοιχτά την προσπάθεια να πάρουν πανεργατική απάντηση το αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο και το χτύπημα στην απεργία.

Η πορεία αφαίρεσης δικαιωμάτων, διεύρυνσης της φτώχειας για τους εργαζόμενους και το λαό δεν θα ανακοπεί, όσα συγχαρητήρια κι αν πάρει η κυβέρνηση από τον Ντάισελμπλουμ, τους εταίρους της στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Αντίθετα, με τα μέτρα που ψήφισε τη Δευτέρα, θωρακίζεται και επιταχύνεται. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι σημαίνει για χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ η διάταξη για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, όπου πλέον εντάσσονται και οφειλές προς το κράτος και τα Ταμεία.

Σύντομα, οι εργαζόμενοι θα βρεθούν αντιμέτωποι στη ζωή με τις επιπτώσεις της έντασης της εκμετάλλευσης και του ανοίγματος νέων κερδοφόρων πεδίων για τα μονοπώλια. Το σπίτι τους και το σπίτι του συναδέλφου, του γείτονα, κινδυνεύει τώρα ακόμα περισσότερο από τις κατασχέσεις του κράτους και των τραπεζών. Η δαμόκλειος σπάθη του αντιαπεργιακού νόμου επικρέμαται πάνω από τα πρωτοβάθμια σωματεία, εκεί που η εκμετάλλευση, οι απειλές και η τρομοκρατία επιβάλλουν ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στο σωματείο, κάνουν πιο επιτακτική την οργάνωση της πάλης.

Γι' αυτό χρειάζεται σχέδιο και προπάντων δράση για την οργάνωση του αγώνα από εδώ και πέρα, χωρίς καθυστέρηση και αναμονές. Η πάλη ενάντια στους πλειστηριασμούς, για Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς και βελτίωση των όρων δουλειάς, είναι ορισμένα από τα μέτωπα αιχμής. Οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος προσφέρουν πλούσια πείρα, που πρέπει να συζητηθεί και να αξιοποιηθεί στην αναμέτρηση με την εργοδοσία, την κυβέρνηση και τα κόμματά της, τους εκπροσώπους τους στο συνδικαλιστικό κίνημα.