Πειραιάς ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2018

Ιδιαίτερα μαζική η απεργιακή κινητοποίηση του Πειραιά 

(ΦΩΤΟ)

Με την κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο των Πεσόντων τον Αύγουστο του 1923, στο Πασαλιμάνι,ολοκληρώθηκε η πρωτομαγιάτικη κινητοποίηση του Πειραιά που ήταν ιδιαίτερα μαζική. Στο χώρο που βρίσκεται το Μνημείο, διαβάστηκε το χρονικό των γεγονότων, όπου οι 11 εργάτες δολοφονήθηκαν από το αστικό κράτος.

Η απεργιακή συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Καραϊσκάκη, αφού πρώτα έφτασαν εκεί οι προσυγκεντρώσεις που υπήρχαν σε διάφορα σημεία του Πειραιά.

Μετά τη συγκέντρωση ακολούθησε πορεία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, κατά τη διάρκεια της οποίας τα συνθήματα και τα πανό των συνδικάτων έδωσαν το ταξικό περιεχόμενο της Πρωτομαγιάς για αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Στη συγκέντρωση απεύθυνε χαιρετισμό ο Γιάννης Νιβορλής, αν. γραμματέας της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών, ο οποίος αναφέρθηκε στα προβλήματα των εργαζομένων του κλάδου εξαιτίας της προσπάθειας των μονοπωλίων να εξασφαλίσουν φθηνότερη εργατική δύναμη. Επίσης, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στον αγώνα των εργαζομένων στο εργοστάσιο της «Coca Cola» στη Θεσσαλονίκη, ενώ κάλεσε σε αποφασιστική οργάνωση της πάλης για να διεκδικήσει η εργατική τάξη το δίκιο της.

Στο χαιρετισμό του ο Μιχάλης Χατζησταύρου, πρόεδρος του Σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ Πειραιά, ανέδειξε την ανάγκη οργάνωσης του αγώνα ενάντια στο «νόμο Κατρούγκαλου» και απεύθυνε κάλεσμα συμμετοχής στις πανσυνταξιουχικές κινητοποιήσεις του επόμενου διαστήματος.

Η κεντρική ομιλία έγινε από τον Νίκο Ξουράφη, πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και του Σωματείου Ελαιουργοσαπωνοποιών, η οποία και παρατίθεται ολόκληρη παρακάτω.

Η κεντρική ομιλία 

Μιλώντας στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση των ταξικών δυνάμεων στην πλατεία Καραϊσκάκη του Πειραιά, ο Νίκος Ξουράφης ανέφερε τα εξής:

«1η Μάη 1886

1η Μάη 2018

Δυναμώνουμε την οργάνωσή μας, την ταξική ενότητά μας.

Δυναμώνουμε το δικό μας όπλο, την εργατική αλληλεγγύη.

Παλεύουμε για δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα στη βάση των σύγχρονων αναγκών μας. Συνεχίζουμε ενάντια στην καπιταλιστική σκλαβιά, στον πόλεμο, στην ανεργία, στη φτώχεια.

Η 1η του Μάη είναι μέρα κόκκινη, βαμμένη με το αίμα χιλιάδων εργατών.

Είναι μέρα διεκδίκησης, αναμέτρησης των εργαζομένων με το κεφάλαιο και τους εκφραστές του. Η εργατική τάξη επιθεωρεί τις δυνάμεις της. Προετοιμάζεται για τους αυριανούς αγώνες. Είμαστε βέβαιοι ότι η ριζοσπαστικοποίηση της πάλης της, το δυνάμωμα της σύγκρουσης με τον ανειρήνευτο εχθρό της, το κεφάλαιο, θα τη φέρει πιο κοντά στο να εκπληρώσει τον ιστορικό της ρόλο: Να κατακτήσει την εξουσία από τους δυνάστες της. Να πάρουν οι εργάτες στα χέρια τους τον πλούτο που παράγουν με τα χέρια και το μυαλό τους.

Τιμάμε την Εργατική Πρωτομαγιά, τους νεκρούς εργάτες του Σικάγου την 1η Μάη του 1886, τους καπνεργάτες του Μάη του '36 στη Θεσσαλονίκη, τους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής του Μάη του '44, που έβαψαν με το αίμα τους κόκκινη τη σημαία του αγώνα.

Τιμάμε τους αλύγιστους της ταξικής πάλης που στάθηκαν όρθιοι μπροστά στις διώξεις, στα βασανιστήρια, στις φυλακές και τις εξορίες, που έδωσαν τη ζωή τους για τα δικαιώματα της τάξης τους, την απελευθέρωση από τη μισθωτή σκλαβιά, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, στους χιλιάδες πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη χώρα μας λόγω των αποφάσεων της ΕΕ που στηρίζει και η ελληνική κυβέρνηση.

Σε όλους αυτούς που έπεσαν στα δίχτυα των δουλεμπόρων, αντιμετωπίζουν τα μέτρα καταστολής της ΕΕ και γίνονται θύματα του ρατσισμού.

Δυναμώνουμε την πάλη μας ενάντια στους πολέμους και τις επεμβάσεις. Παλεύουμε για το δικαίωμά τους να γλιτώσουν από τη φωτιά των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, να τηρηθεί το διεθνές δίκαιο για τους πρόσφυγες.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Πριν από 132 χρόνια το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα αναπτυσσόταν κυριολεκτικά με το αίμα της εργατικής τάξης που πάλευε από ήλιο σε ήλιο, με ψίχουλα για μεροκάματο χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα.

Σε αυτές τις συνθήκες η εργατική τάξη συγκρούστηκε με την εργοδοσία και το κράτος της διεκδικώντας το 8ωρο. Σε μια εποχή που η δουλειά μέτραγε 12 και 16 ώρες το 24ωρο, oι εργάτες διεκδίκησαν "8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση και 8 ώρες ελεύθερο χρόνο για μόρφωση, πολιτισμό, κοινωνική συμμετοχή". Γι΄αυτή τους την "τρέλα" την "τρέλα του 8ωρου" όπως αποκαλούσαν τον αγώνα τους τα αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό, έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους γράφοντας με το αίμα τους μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας της ταξικής πάλης, βάζοντας τη βάση για μια σειρά κατακτήσεις τον 20ό αιώνα.

Σήμερα 132 χρόνια μετά, το ίδιο αυτό σύστημα είναι ακόμα πιο βάρβαρο και οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι δεν μπορεί ούτε να διορθωθεί ούτε να γίνει πιο ανθρώπινο.

Σήμερα 132 χρόνια μετά, με την επιστημονική και την τεχνολογική πρόοδο στην παραγωγή ενώ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να έχουν όλοι δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς και δικαιώματα, να εργάζονται λιγότερες ώρες, να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος, να ζουν χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας, να απολαμβάνουν σύγχρονες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας, δωρεάν Υγεία, Περίθαλψη, με προστασία της μητρότητας, των παιδιών και των ηλικιωμένων ζούμε μέσα στη διαρκή ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, όπου τσακίζονται η μια μετά την άλλη κατακτήσεις και δικαιώματα, αντιμέτωποι με τη φτώχεια, την ανεργία, τις κρίσεις, την εξαθλίωση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Για τα κέρδη ξηλώνονται όλες οι κατακτήσεις, τα εργατικά δικαιώματα και επανέρχεται ο νόμος της ζούγκλας στην εργασία. Μας παρουσιάζουν ως καινούργιο ό,τι πιο παλιό και αντιδραστικό όπως οι περισσότερες ώρες δουλειάς, οι χαμηλότερες αμοιβές, η στέρηση βασικών δικαιωμάτων σε Υγεία και Παιδεία.

Όλα αυτά για να θωρακίζονται οι κερδοφορίες και τα συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.

Άλλωστε τα στοιχεία τους δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια, 62 άνθρωποι κατέχουν το 50% του ΑΕΠ ολόκληρου του πλανήτη.

Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πολιτική της κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου, που εξαπολύει ωμή επίθεση σε ό,τι έχει απομείνει από τις εργατικές κατακτήσεις.

Η επιθετικότητα κυβέρνησης - κεφαλαίου εντείνεται ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα με 88 νέα προαπαιτούμενα της 4ης αξιολόγησης, με σαρωτικές μειώσεις του λαϊκού εισοδήματος, καταστολή - χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος, της συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης στους τόπους δουλειάς.

Είναι τεράστιο ψέμα ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη θα φέρει αυξήσεις μισθών, μείωση ανεργίας, βελτίωση της ζωής μας. Όρος γι' αυτήν είναι η ένταση της εκμετάλλευσης, η σφαγή δικαιωμάτων και κοινωνικών παροχών για να εξασφαλίσουν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

Με απόλυτο θράσος ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, επιχειρηματίες, εκπρόσωποι των μονοπωλίων, δήμαρχοι, στελέχη του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού μιλούν για την αλλαγή του μοντέλου καπιταλιστικής ανάπτυξης, προβάλλοντας ως πρότυπο το σχέδιο "Masterplan" της "Cosco" για το λιμάνι του Πειραιά από το οποίο τάχα θα ωφεληθούν όλοι.

Το συγκεκριμένο αναπτυξιακό σχέδιο για το Λιμάνι περιλαμβάνει παροχές και εξασφαλίζει κερδοφορία για το κεφάλαιο - ένταση της εκμετάλλευσης για την εργατική τάξη.

Άλλωστε η πείρα από το λιμάνι του Πειραιά, αλλά και γενικότερα οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια στις Μεταφορές, στις Τηλεπικοινωνίες και αλλού δείχνει ότι προσφέρει αμύθητα κέρδη για τους μονοπωλιακούς ομίλους, ενώ για την πλειοψηφία των εργαζομένων επικρατούν συνθήκες σκληρής εκμετάλλευσης, πιο φτηνή εργατική δύναμη, εργασιακές σχέσεις -λάστιχο, εργατικά εγκλήματα, ανακύκλωση της ανεργίας, φτώχεια, όπως στα Ναυπηγεία, στη Ζώνη του Περάματος, στους ναυτεργάτες για να μιλήσουμε μόνο για τον Πειραιά.

Στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, η κυβέρνηση έχει βρει σύμμαχο στον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο.

Πριν λίγο καιρό υπήρξε η κοινή δήλωση για την ΟΚΕ, το Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο που μιλάει για την Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική 2021 και την οποία συνυπογράφουν οι κοινωνικοί εταίροι, δηλαδή οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών ενώσεων (ΣΕΒ, ΣΕΤΕ, Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών κ.ά.).

Η υπεράσπιση της ζωής, των εργατικών δικαιωμάτων, η οργάνωση της πάλης για την αντεπίθεσή της βρίσκεται στα χέρια όσων πιστεύουν ότι η κατάσταση δεν πρέπει να μείνει έτσι. Μια κατάσταση που δυσφημεί την έννοια συνδικάτο στα μάτια των εργαζομένων που θέλουν αποκούμπι απέναντι στην επίθεση που δέχονται στη ζωή τους, στα δικαιώματά τους.

Η στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ αποδείχνει ότι όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά κυρίως δεν θέλει να υπερασπιστεί το δικαίωμα των εργαζομένων να έχουν ΣΣΕ, να έχουν αποκλειστικά δημόσια Υγεία, Παιδεία, σταθερή δουλειά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, να αντισταθούν στις ιδιωτικοποιήσεις, στους πλειστηριασμούς κλπ.

Φάνηκε από την τελευταία στάση της όταν πήγε κόντρα στη θέληση Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Σωματείων να δοθεί απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική, ώστε η κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα χωρίς να ακουστεί το παραμικρό.

Ίδια είναι και η στάση τους στο χώρο του Πειραιά, το μόνο που τους απασχολεί είναι το πώς θα αλλοιώσουν τους συσχετισμούς. Έχουν ευθύνες για την κατάσταση στο χώρο του Πειραιά. Έχουν ταυτιστεί με τη γραμμή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που έχει σημαία της την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και την κερδοφορία του.

Στηρίζουν τη ΓΣΕΕ ακόμη και όταν λέει ότι η απεργία σαν μορφή πάλης έχει χρεοκοπήσει. Επιδιώκουν με τη στάση τους να απομακρύνουν τους εργαζόμενους από το ταξικό κίνημα.

Κατηγορούν το ΠΑΜΕ ότι είναι κομματικός συνδικαλισμός, ότι διασπάει το κίνημα. Αυτοί που κάνουν κοινές συγκεντρώσεις με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη ΛΑΕ και άλλες συλλογικότητες όπως λένε, με ελάχιστα σωματεία. Αυτοί που σε Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα στηρίζουν δυνάμεις που διαμορφώνουν τη σημερινή πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που έχουν στηρίξει "κοινωνικούς διαλόγους", στημένους σε βάρος της εργατικής τάξης. Αυτοί είναι οι ακομμάτιστοι, ενώ το ΠΑΜΕ, που διοργανώνει κινητοποιήσεις με τη συμμετοχή δεκάδων σωματείων και χιλιάδων εργαζομένων, είναι κομματικοί.

Αυτό που τους ενοχλεί είναι ότι το κύρος του ΠΑΜΕ μεγαλώνει. Η γραμμή του, που αμφισβητεί την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, την "κοινωνική ειρήνη". Τους ενοχλεί που η συσπείρωσή του διευρύνεται, κάτι που εκφράζεται και στη σημερινή μας συγκέντρωση.

Όμως νομίζουμε ότι οι απεργίες στις 14 Δεκέμβρη και στις 12 Γενάρη, οι κινητοποιήσεις στο Μέταλλο, στους ναυτεργάτες, στα Ελαιουργεία και αλλού, έδειξαν ότι υπάρχει ένας κόσμος που αντιστέκεται και διεκδικεί. Σε αυτόν το δρόμο πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε να μπουν στη δράση και άλλοι εργαζόμενοι.

Η στάση της κυβέρνησης, του μεγάλου κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη με το χτύπημα των δικαιωμάτων της, τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, τη στάση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού βάζουν ακόμη πιο αυξημένα καθήκοντα σε όλους μας.

Δεν χωράει καμία αναμονή, κανένας εφησυχασμός.

Είμαστε σε νέα φάση στην κρίση, που το κεφάλαιο επιδιώκει να περνάει νέα μέτρα που θα αυξάνουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης χωρίς καμία αντίδραση, με τα στόματα κλειστά. Θα αυξηθεί η καταστολή, η εργοδοτική τρομοκρατία. Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι το 2018 είναι η χρονιά κατά την οποία τελειώνουν τα προγράμματα στήριξης και η ασφυκτική εποπτεία και ότι θα μεταβούμε στην επόμενη μέρα. Όσο όμως και αν η κυβέρνηση εστιάζει την προπαγάνδα "στην επόμενη μέρα" αυτή η "μέρα" για τους εργαζόμενους είναι ήδη εδώ. Τη ζει από σήμερα ο λαός, που βλέπει μαζί με τους ρυθμούς ανάκαμψης που επιστρέφουν, να πολλαπλασιάζονται τα βάρη που καλείται να σηκώσει για να κατοχυρωθεί η τροχιά της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Συνεχίζει να χειροτερεύει η ζωή της εργατικής τάξης και με τα μέτρα που ψηφίστηκαν, αλλά και τα επόμενα 88 προαπαιτούμενα για την 4η αξιολόγηση που έρχεται.

Η κυβέρνηση με τα επιτελεία του κεφαλαίου βιάζεται να κλείσει τις εκκρεμότητες του 3ου μνημονίου.

Οι αντιλαϊκές αυτές εκκρεμότητες από τα 88 προαπαιτούμενα έως τη συζήτηση για τις διευκολύνσεις του κρατικού χρέους και από το “εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο" για την ανάκαμψη του κεφαλαίου έως τις απαιτήσεις του ΔΝΤ δημιουργούν ένα πραγματικό ναρκοπέδιο για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Το "πακέτο" αποτελείται κατ΄αρχάς από τα δεκάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, τα οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν την "κωδικοποίηση", "μονιμοποίηση" όλων των αντεργατικών μέτρων που έχουν περάσει τα προηγούμενα χρόνια (διάλυση ΣΣΕ, εκτόξευση ευελιξίας, απελευθέρωση απολύσεων, χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας κ.ά.) την περαιτέρω "μεταρρύθμιση", "τσεκούρι" στα κοινωνικά επιδόματα, τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης με την επιβολή επιπλέον φόρων στη μικρή ακίνητη περιουσία κ.ά.

Προωθούνται μια σειρά αντιλαϊκών μέτρων ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί να βαφτίσει το κρέας ψάρι λέγοντας ότι στην 4η αξιολόγηση δεν προβλέπονται μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα και ενώ παράλληλα προχωράει η επιχείρηση μείωσης των "κόκκινων" δανείων, οι πλειστηριασμοί λαϊκών σπιτιών που από 1η Μάη επεκτείνονται και για χρέη προς ασφαλιστικά ταμεία και Δημόσιο.

Όλα αυτά θα περιλαμβάνονται στη λεγόμενη εθνική αναπτυξιακή στρατηγική που διαμόρφωσε η κυβέρνηση με "πυξίδα" τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου στη λεγόμενη μεταμνημονιακή εποχή για την προσέλκυση επενδύσεων, την ανάδειξη της χώρας σε κόμβο Ενέργειας και διαμετακόμισης.

Αυτοί είναι οι στόχοι που η κυβέρνηση και οι θεσμοί βάζουν και με την προϋπόθεση να συνεχιστεί το μεταρρυθμιστικό σχέδιο ανεξάρτητα από τις αλλαγές των κυβερνήσεων, με εποπτεία έως το 2060.

Καμιά προσδοκία δεν μπορεί να περιμένει ο λαός από τη συζήτηση για τη διευθέτηση του κρατικού χρέους εκεί που τσακώνονται ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο θα φορτωθεί τη χασούρα. Το σίγουρο είναι ότι τα βάρη θα τα φορτωθεί πάλι ο λαός.

Παράλληλα και παίρνοντας υπόψη την ανάπτυξη της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, ενισχύονται οι πιέσεις για εφαρμογή μια ώρα αρχύτερα των αντιλαϊκών μέτρων με πρώτη - πρώτη την απαίτηση του ΔΝΤ για εφαρμογή νωρίτερα των συμφωνηθέντων για μείωση στο αφορολόγητο.

Στην προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να συντηρήσει τις κάλπικες ελπίδες για τα "οφέλη" που θα διαμοιραστούν με την κατοχύρωση θετικού ρυθμού στην καπιταλιστική οικονομία, εντάσσεται και η φιλολογία για αυξήσεις στον κατώτερο μισθό μετά τον Αύγουστο του 2018 και αν το επιτρέψει η οικονομία. Την ίδια ώρα που στην αγορά εργασίας διευρύνεται η "ευελιξία" στα πρόθυρα βρίσκεται μια ακόμη μείωση του αφορολόγητου για τα λαϊκά στρώματα, εκατοντάδες χιλιάδες νέοι δεν αμείβονται ούτε καν με τα ψίχουλα του κατώτερου μισθού, ενώ το σύνολο των μνημονιακών αντεργατικών νόμων διατηρούνται σε πλήρη ισχύ και επεκτείνονται.

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε μια σειρά επικίνδυνες εξελίξεις, όπως και ανακατατάξεις, στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Βλέπουμε τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων για το ξαναμοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών. Εμπλέκονται ισχυρές δυνάμεις, ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία και συμμετέχει δραστήρια και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Έκφραση αυτών των ανταγωνισμών είναι και τα όσα συμβαίνουν στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στο Αιγαίο, στην Κύπρο κ.α. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις φέρνουν τους λαούς της περιοχής μας όλο και πιο κοντά σε καταστάσεις που πριν μερικά χρόνια οι περισσότεροι νόμιζαν ότι δεν πρόκειται να ξαναζήσουν, ότι ανήκουν στο παρελθόν.

Οι ανταγωνισμοί για την έρευνα και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων διαμορφώνουν ένα ευέλικτο "μείγμα" με επίκεντρο το Αιγαίο και την ΑΟΖ της Κύπρου, με το τουρκικό κράτος να προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα αμφισβήτησης και κατοχύρωσης.

Το χτύπημα στα Ίμια, τα πήγαινε-έλα των γεωτρύπανων, τα εμπόδια που βάζουν οι Τούρκοι, οι πληροφορίες για επαφές των Τουρκοκυπρίων με ανώτερα στελέχη του ενεργειακού κολοσσού που ανέλαβε την έρευνα στο "οικόπεδο 3" δείχνουν ότι το κουβάρι περιπλέκεται όλο και περισσότερο και ότι οι λαοί θα έχουν άσχημα ξεμπερδέματα. Φυσικά, όλα αυτά πηγάζουν από το κυνήγι του κέρδους για τους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται σε διάφορους κερδοφόρους για το κεφάλαιο τομείς.

Με βάση αυτές τις εξελίξεις καταρρέουν τα παραμύθια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περί Ελλάδας - "πυλώνα σταθερότητας", περί "ασφάλειας" που δήθεν απολαμβάνει ο λαός μας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η αλήθεια είναι ότι η περιβόητη "γεωστρατηγική αναβάθμιση" δεν είναι στόχος μόνο της ελληνικής αστικής τάξης, αλλά και τους τουρκικής, γι' αυτό οξύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ τους με την πιθανότητα και πολεμικής εμπλοκής.

Το κουβάρι των αντιπαραθέσεων επεκτείνεται σε όλη την περιοχή των Βαλκανίων, με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να τρέχουν τις διαδικασίες για να εντάξουν τα κράτη της περιοχής στις γραμμές τους ώστε να θωρακιστούν απέναντι σε ανταγωνιστές τους όπως η Κίνα και η Ρωσία. Ενεργό ρόλο σε αυτόν το σχεδιασμό έχει και η ελληνική κυβέρνηση που σηκώνει τη σημαία των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών από τα Δυτικά Βαλκάνια μέχρι τη Μεσόγειο.

Φυσικά, δεν μπορούμε να ξεχνάμε αυτό που βιώνουν οι λαοί από πρώτο χέρι από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως στη Συρία, όπου ο κύκλος αίματος δεν λέει να κλείσει. Αντίθετα κλιμακώνεται, αποδεικνύοντας ότι η αντιμετώπιση του "Ισλαμικού Κράτους" από τους ιμπεριαλιστές ήταν το πρόγευμα της επέμβασης και ότι τώρα έρχεται το κυρίως πιάτο. Όσο περνάει ο καιρός, η κλιμάκωση της σύγκρουσης ανάμεσα σε ΗΠΑ - Ρωσία - Τουρκία τόσο μεγαλώνει την πιθανότητα μιας πιο γενικευμένης πολεμικής αντιπαράθεσης.

Δεν είναι επομένως η ελληνική αστική τάξη και οι κυβερνήσεις τους παράγοντες ειρήνης και σταθερότητας, αυτές που μπορούν να υπερασπίσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της πλειοψηφίας του λαού.

Η δική τους πατρίδα είναι τα κέρδη τους, οι επενδύσεις τους, τα κεφάλαιά τους, τα συμφέροντά τους. Η δική μας πατρίδα είναι οι ζωές μας, οι οικογένειές μας, τα δικαιώματά μας, να ζούμε μια ζωή με αξιοπρέπεια, να απολαμβάνουμε τον πλούτο που παράγουμε, να μη μας κλέβουν τη δουλειά μας.

Δεν θα είναι ξαφνικό μια εμπλοκή σε μια πολεμική αντιπαράθεση, αλλά αποτέλεσμα της πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων, της πολιτικής των συμφερόντων της αστικής τάξης.

Οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν ακόμα πιο ακριβά τις επιπτώσεις αυτής της επιλογής.

Θα κληθούν να δώσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Οι σύγχρονοι πόλεμοι δείχνουν επίσης ότι τη νύφη την πληρώνουν όλο και περισσότερο οι άμαχοι, όχι μόνο αυτοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.

Κάθε πόλεμος συνοδεύεται από περιορισμό δικαιωμάτων, εργασιακών - συνδικαλιστικών, λαϊκών ελευθεριών, επειδή η αστική τάξη θέλει ησυχία και "εργασιακή ειρήνη" στα μετόπισθεν. Εκτός από τους νόμους και τους μηχανισμούς καταστολής, θα αξιοποιήσουν κάθε είδους φασιστοειδείς συμμορίες, με σκοπό να επιβάλουν με τρομοκρατία το "εθνικό" τους συμφέρον.

Οι πολεμικές ανάγκες σημαίνουν νέες περικοπές σε δαπάνες για λαϊκές ανάγκες. Θα σημάνουν νέο γύρο λιτότητας για τους εργαζόμενους, που στο όνομα της "νίκης" θα ζήσουν ένα νέο γύρο εξαθλίωσης.

Γιατί οι εργαζόμενοι, ο λαός κάθε χώρας και ο ελληνικός, πρέπει να αναγνωρίσει ως βασικό εχθρό, ως τον κύριο φταίχτη την αστική τάξη της δικής του χώρας. Η δικιά της πολιτική, τα δικά της συμφέροντα είναι που τον σπρώχνουν στη δίνη ενός πολέμου.

Ο κάθε εργαζόμενος να σκεφθεί ότι αυτός που του κόβει το μεροκάματο, αυτός που του έχει αφαιρέσει κάθε εργασιακό δικαίωμα, αυτός που τον απολύει και τον στέλνει στην ανεργία, αυτός που κόβει τις συντάξεις στους γέροντες, τις δαπάνες για την Υγεία, την Παιδεία, αυτός που τον ξεζουμίζει στη φορολογία, είναι ο ίδιος που θα τον στείλει στον πόλεμο για τα κέρδη του, τους ανταγωνισμούς του με άλλα μονοπώλια. Που θα τον εκθέσει σε μεγάλους κινδύνους, με τη βαθύτερη εμπλοκή σε πολεμικές περιπέτειες.

Υπάρχει ιστορική πείρα που δείχνει ότι αυτοί ποτέ δεν νοιάστηκαν για το λαό μας. Άλλοτε τον έμπλεξαν σε εθνικιστικές μεγαλοϊδεατικές περιπέτειες, άλλοτε τον εγκατέλειψαν, άλλοτε συνεργάστηκαν με τον ξένο εισβολέα, άλλοτε περίμεναν στη γωνία για να επιστρέψουν όπως πριν και πάντα συνωμοτούσαν σε βάρος του λαού προκειμένου να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους. Οι 200 της Καισαριανής είχαν συλληφθεί από την ελληνική αστική τάξη και το καθεστώς Μεταξά, που εκθειάζουν οι φασίστες, τους παρέδωσε στους ναζί και εκτελέστηκαν την Πρωτομαγιά του '44.

Η φετινή Πρωτομαγιά μας βρίσκει, λοιπόν, σε συνθήκες που η αδυναμία καπιταλιστικής ανάκαμψης και η ένταση της κυβερνητικής - εργοδοτικής επίθεσης στα εναπομείναντα εργασιακά μας δικαιώματα συνοδεύεται από όξυνση των αναταραχών στην περιοχή μας.

Μπροστά στο πιθανό ενδεχόμενο μιας πιο γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης, τα εργατικά συνδικάτα οφείλουν να ορθώσουν από τώρα τείχος προστασίας της εργατικής τάξης, του λαού, σε κοινή δράση και αλληλεγγύη με την εργατική τάξη των χωρών της περιοχής.

Απέναντί μας δεν έχουμε μόνο την εργοδοσία, το κράτος της, τα κόμματά της, αλλά και τις δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που βάζουν πλάτη στη στήριξη του εθνικού συμφέροντος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, στο στόχο της ανάκαμψης και της γεωστρατηγικής αναβάθμισης.

Οργανώνουμε την πάλη για όλα τα δικαιώματά μας, διεκδικώντας ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών των οικογενειών μας, κάτι που μπορεί να γίνει με βάση τις δυνατότητες που έχει δημιουργήσει η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής, αλλά το εμποδίζει η εργοδοσία με την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το κυνήγι ολοένα και μεγαλύτερων κερδών, μαζί με την ΕΕ, τις κυβερνήσεις τους. Παλεύουμε ενάντια στην εκμετάλλευση και τους εκμεταλλευτές μας.

Η πάλη αυτή στις σημερινές συνθήκες συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα για καμιά συμμετοχή της Ελλάδας στον όποιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο κάνουν οι εκμεταλλευτές μας, με την εξουσία τους, τις κυβερνήσεις τους και τις συμμαχίες τους, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Γι' αυτό παλεύουμε:

• Ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και την αντιλαϊκή πολιτική, για όλα τα εργασιακά μας δικαιώματα, για την κάλυψη των απωλειών της περιόδου της κρίσης, κατάργηση των αντεργατικών, αντιλαϊκών νόμων, διεκδικώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας, ενάντια στην εκμετάλλευση.
• Για καμιά συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους εκτός συνόρων.
• Καμιά αλλαγή συνόρων και συνθηκών που τα κατοχυρώνουν.
• Για καμιά συμμετοχή σε ΝΑΤΟικές ασκήσεις και ασκήσεις του Ευρωστρατού.
• Έξω η Ελλάδα από ΝΑΤΟ και ΕΕ, από κάθε στρατιωτικοπολιτική συμμαχία των καπιταλιστών.
• Δεν θα αφήσουμε το λιμάνι του Πειραιά να γίνει σταθμός εφοδιασμού της πολεμικής εξόρμησης των πλοίων του ΝΑΤΟ.
• Ενάντια στην περιστολή συνδικαλιστικών και άλλων ελευθεριών.
• Αγώνας ενάντια στον εθνικισμό, στο ρατσισμό, στο σοβινισμό.
• Απομονώνουμε την εγκληματική ναζιστική συμμορία, τη Χρυσή Αυγή, από κάθε εργασιακό χώρο, από κάθε εργατική - λαϊκή γειτονιά, πόλη και χωριό.

Οι ιμπεριαλιστές ξαναμοιράζουν τη Γη με το αίμα των λαών γι' αυτό καλλιεργούν τις εθνικιστικές έχθρες ανάμεσα στους λαούς.

Στα Βαλκάνια έχουμε ζήσει την εμπειρία του αιματηρού και καταστροφικού διαμελισμού κρατών με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την αλλαγή των συνόρων.

Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με την εργατική τάξη άλλων χωρών, με τους άλλους λαούς. Αντίθετα μας ενώνει το κοινό συμφέρον της πάλης για μια ζωή χωρίς πλούτο και φτώχεια, χωρίς αφεντικά, αυτή είναι η ζωή που μας ανήκει.

Σήμερα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να επανακαθορίσουμε τι αποτελεί για τον εργαζόμενο και την οικογένειά του σύγχρονη ανάγκη.

Ο παραγόμενος από τον εργατοϋπάλληλο πλούτος είναι πολλαπλάσιος από αυτόν περασμένων δεκαετιών, ενώ σημαντικά έχουν συμβάλει στο επίπεδο της ζωής του ανθρώπου η εξέλιξη των τεχνολογιών και της επιστήμης.

Μπορούμε, λοιπόν, σήμερα να μην προσαρμόσουμε τις απαιτήσεις μας με βάση τα όσα παράγουμε; Μπορούμε να αρκεστούμε σε όσα θεωρούσαμε ανάγκες πριν από 40, 30 ή ακόμα και 20 χρόνια; Μπορούμε να συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα, τη μισή δουλειά - μισή ζωή, την ανασφάλιστη εργασία;

Σήμερα, σύγχρονη ανάγκη είναι:

- Η μόνιμη και σταθερή δουλειά όλο το χρόνο, χωρίς την ανεργία και τη μισοαπασχόληση να μπαίνουν εμπόδιο στην επιβίωση των εργαζομένων.

- Κοινωνική Ασφάλιση που να εξασφαλίζει ένα διευρυμένο πλέγμα προστασίας, ώστε μετά τον εργάσιμο βίο να υπάρχει προστασία και αξιοπρεπής ζωή μέσω των συντάξεων, να υπάρχει συνολική κάλυψη και φροντίδα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, το δικαίωμα και η προστασία της μητρότητας, η ασφάλιση των παιδιών, τα προνοιακά επιδόματα για πιο ευπαθείς ομάδες.

- Μισθοί που να ανταποκρίνονται σε υψηλό επίπεδο διαβίωσης με βάση τον παραγόμενο πλούτο και τις ανάγκες των εργατικών οικογενειών.

- Η μείωση του εργάσιμου χρόνου ώστε ο εργαζόμενος να μπορεί να απολαμβάνει τον κόπο από τη δουλειά του, να αναπτύσσει τις δραστηριότητες που επιθυμεί, να αφιερώνει περισσότερο χρόνο για την οικογένειά του.

- Η δωρεάν αποκλειστικά δημόσια και καθολική πρόσβαση στη μόρφωση και στην αποκατάσταση της υγείας του.

- Η φθηνή λαϊκή στέγη με όλες τις ανέσεις που προσφέρει η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, χωρίς την απειλή των πλειστηριασμών.

- Οι διακοπές και η αναψυχή, ο τουρισμός και η δυνατότητα να γνωρίσει ο εργαζόμενος τον τόπο του, άλλα μέρη και πολιτισμούς.

Αυτά για να διεκδικηθούν χρειάζεται:

Κίνημα ταξικό, οργανωμένο και προσανατολισμένο απέναντι στην εργοδοσία, τους νόμους και το κράτος της.

Κίνημα μαζικό, οργανωμένο με βάση τον τόπο δουλειάς και τον κλάδο.

Κίνημα απαλλαγμένο από τους εγκάθετους της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων.

Κίνημα που δεν παλεύει μόνο για επιμέρους βελτιώσεις, αλλά για το σύνολο των αναγκών της εργατικής οικογένειας, για την ανατροπή και κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων.

Κίνημα διεθνιστικό που παλεύει για έναν ενιαίο σκοπό σε κάθε ξεχωριστή χώρα.

Για τέτοιο κίνημα δίνουν τη μάχη καθημερινά οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Το ΠΑΜΕ σε κάθε κλάδο και συνολικά αποτελεί χώρο ταξικής συσπείρωσης σωματείων, συνδικαλιστών, Επιτροπών Αγώνα, που παλεύουν συντονισμένα, πανελλαδικά, με όρους μαζικού κινήματος, με πλαίσιο στόχων πάλης που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και συγκρούεται με τη στρατηγική του κεφαλαίου, στη συνολική αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου.

Συνενώνει ιδιωτικούς, δημόσιους, άνεργους, συνταξιούχους κλπ. Δεν περιμένει τη ΓΣΕΕ ή την ΑΔΕΔΥ για να δράσει. Καθημερινά προσπαθεί να αναπτύσσει πολύμορφη πάλη μέσα από τα σωματεία που συσπειρώνονται σε αυτό.

Σε αυτή την κατεύθυνση καλούμε όλους τους εργαζόμενους να συστρατευθούμε.

Εργαζόμενες, εργαζόμενοι,

Η Πρωτομαγιά ήταν, είναι και θα παραμείνει, παρά τις προσπάθειες των εχθρών μας, φωτεινός φάρος για τους αγώνες του χθες και του αύριο, ένα μήνυμα αντίστασης στις πολιτικές της μπουρζουαζίας, των ιμπεριαλιστών και των διεθνών συμμαχιών τους.

Ταυτόχρονα, το αίμα των εργατών που χύθηκε στο Σικάγο το 1886, υπενθυμίζει το καθήκον μας σήμερα πως τίποτα δεν χαρίζεται.

Όποιο δικαίωμα και ελευθερία έχει κερδίσει η τάξη μας, έχει κερδηθεί με θυσίες και συγκρούσεις, με οργανωμένους αγώνες.

Στις σημερινές συνθήκες, της βαθιάς οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού και των έντονων ανταγωνισμών ανάμεσα σε διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τον έλεγχο νέων αγορών, το πιο ισχυρό μας όπλο είναι ο διεθνισμός και η αλληλεγγύη.

Κανένας εργαζόμενος να μην αισθάνεται μόνος του.

Όλοι μαζί, χτίζοντας την ενότητα της εργατικής τάξης, να κάνουμε πράξη το σύνθημα του Καρλ Μαρξ:

“Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε”».