Οπορτουνισμός : Αναζήτηση του όρου από εγκυκλοπαίδειες
Για να θυμούνται οι Παλιοί και να μαθαίνουν οι Νέοι
Οπορτουνισμός : Αναζήτηση του όρου από εγκυκλοπαίδειες
οπορτουνισμός < γαλλική opportunisme < opportun (πρόσφορος)
1. τρόπος ενέργειας σύμφωνα με τον οποίο ο δράστης του κινητοποιείται από συμφεροντολογικά ελατήρια κι όχι από το χρέος προς μια πάγια αρχή
2. ελιγμός και η αξιοποίηση συγκυριών κάθε είδους προκειμένου να επιτευχθούν προσωπικά συμφέροντα
3. συμμόρφωση προς την αστική νομιμότητα (με μαρξιστικούς όρους), άρα η εγκατάλειψη της επανάστασης (με μαρξιστικούς όρους)
Τι θα πει λοιπόν οπορτουνισμός :
βγαίνει απ' το αγγλικό “opportunity” που σημαίνει “ευκαιρία, περίσταση”. Opportunism σημαίνει καιροσκοπία, καιροσκοπισμός.
Κάποιος που δηλαδή τζάμπα σπαταλά χρόνο και δυνάμεις έτσι για να περνάει η ώρα στην κυριολεξία. Με πολιτικούς όρους, αυτός που είναι οπορτουνιστής, σπαταλάει χρόνο και δυνάμεις για να ΜΗΝ πετύχει το στόχο που έχει διακηρύξει στα λόγια.
Ο οπορτουνισμός είναι όρος που τον συναντάμε στον Λένιν, τον οποίο τον χρησιμοποιεί για να περιγράψει την πολιτική πρακτική των Μενσεβίκων, οι οποίοι ήταν στην πράξη αναβλητικοί και μόνιμα οπισθοχωρούσαν, ενώ στα λόγια ήταν βασιλικότεροι του βασιλέως σε πολλές περιπτώσεις.
Οπορτουνισμός σε βάθος χρόνου και σήμερα .
Τις περισσότερες φορές όμως αυτή είναι πολύ καλά μεταμφιεσμένη, ιδιαίτερα όταν φοράει την αριστερή της φορεσιά.
Όταν λένε π.χ είτε στο ΣΥΝ, είτε στη ΔΗΜ.ΑΡ., είτε και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε το ΚΚΕ εσωτερικού πιο παλιά, “δίκαιη αναδιανομή του πλούτου” τι εννοούν;
Εννοούν ότι ο πλούτος μπορεί να μοιραστεί δίκαια.
Σωστό........
ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ να μοιραστεί;
Απ' αυτή την κυβέρνηση, από μια άλλη κυβέρνηση;
Τι σημαίνει το “Δίκαια”;
Η “δικαιοσύνη” στον καπιταλισμό, όπως καθορίζεται απ' τους νόμους κι απ' το τρέχον δίκαιο εν γένει, είναι ακριβώς το έδαφος που ευνοείται η ελευθερία να κερδίζει κάποιος (στις πλάτες άλλων) και να πλουτίζει.
Η ατομική ιδιοκτησία προστατεύεται απ' το σύνταγμα.
Ο νόμος δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, είναι “όλοι ίσοι ενώπιον του νόμου”.
Επομένως, “δίκαια αναδιανομή του πλούτου” εντός του καπιταλισμού είναι ευσεβής πόθος, είναι όνειρο, είναι – ακόμα χειρότερα – ωραιοποίηση του καπιταλισμού.
Καλλιεργεί αντιλήψεις ότι αυτό το σύστημα μπορεί να είναι δίκαιο.
Ο καπιταλισμός είναι από τη φύση του “άδικος” (για τους πολλούς, τους εργαζόμενους) γιατί αντικειμενικά οδηγεί στη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια.
Το αίτημα της αναδιανομής είναι μια ανούσια επίκληση στα χριστιανικά αισθήματα των πλουσίων, να μοιραστούν τα πλούτη τους όπως ο Χριστός κάλεσε τον Ζακχαίο να χαρίσει τα πλούτη του για να κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών...
Επειδή όμως άλλο η βασιλεία των ουρανών, κι άλλο η το βασίλειο της “αναγκαιότητας” κατά Μαρξ, όταν είσαι πολιτικό κόμμα, οργάνωση και ζητάς “δίκαιη αναδιανομή του πλούτου” και δεν βάζεις ζήτημα αλλαγής της εξουσίας, είσαι οπορτουνιστής.
Αυτό είναι οπορτουνισμός, είναι να μιλάς σαν αριστερός και να σκέφτεσαι σαν καπιταλιστής.
Την περασμένη Τετάρτη, μετά τη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Π. Λαφαζάνης δήλωσε:
«Αρκετοί βουλευτές από τον ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων κι εγώ, δε θα ψηφίσουμε τα μνημονιακά μέτρα.
Αυτό δε σημαίνει ότι δε στηρίζουμε την κυβέρνηση.
Αυτό δε σημαίνει ότι θα διασπαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι διασφαλισμένη απολύτως, όπως είναι απολύτως διασφαλισμένη και η στήριξη στην κυβέρνηση.
Στηρίζουμε την κυβέρνηση, δεν ψηφίζουμε όμως τα μνημονιακά μέτρα»!
Πολιτική σχιζοφρένεια;
Οπως αναμενόταν, η δήλωση αυτή προκάλεσε ποικίλα σχόλια, καθώς είναι τουλάχιστον οξύμωρο βουλευτές της συγκυβέρνησης να διατείνονται ότι την υποστηρίζουν, αλλά όχι την κεντρική πολιτική της επιλογή, όπως είναι το νέο μνημόνιο, η οποία θα καθορίσει τη συνολική της πολιτική. Για όποιον, ωστόσο, έχει παρακολουθήσει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ απ' τον καιρό ακόμα που έδινε μάχη να μπει στη Βουλή, για όποιον γνωρίζει τα έργα και τις ημέρες της «αριστερής» του πτέρυγας, η δήλωση του επικεφαλής της, νυν υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, δεν ξενίζει και τόσο πολύ.
Η αντίδραση στη συμφωνία που εκδηλώνεται στο εσωτερικό του κόμματος, όσο κι αν - όπως λέγεται και γράφεται - προβληματίζει τον πρωθυπουργό, έχει και μια δεύτερη ανάγνωση.
Συμβάλλει, την ώρα που «ψήνεται» ένα τρίτο, σκληρό μνημόνιο, στο να θεριεύουν στις λαϊκές συνειδήσεις και ιδιαίτερα σε όσες λαμβάνουν χώρα ριζοσπαστικές διεργασίες, οι διαλυτικές αυταπάτες ότι υπάρχει και ο καλός ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να «σώσει την παρτίδα» για λογαριασμό του λαού.
Για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, τούτη την ώρα έχει κρίσιμη σημασία η χειραγώγηση του λαού, η ενσωμάτωσή του. Επίσης, κρίσιμη σημασία έχει η ύπαρξη και ενίσχυση δυνάμεων που μπορεί στο μέλλον να αποδειχτούν χρυσές εφεδρείες, οι οποίες θα «επιστρατευτούν» να παίξουν ρόλο ως αριστερή πτέρυγα ενός ευρύτερου αστικού μετώπου υπέρ του «εθνικού νομίσματος», εφόσον μια τέτοια επιλογή κριθεί ως πιο συμφέρουσα για το κεφάλαιο.
Αλλωστε, μπορεί σήμερα υποστηρικτές του ευρώ με τους υποστηρικτές του εθνικού νομίσματος να «σφάζονται», αύριο όμως και αυτός ο διαχωρισμός θα φανεί όχι και τόσο αβυσσαλέος, όπως αποδείχτηκε και ο διαχωρισμός μνημονιακών - αντιμνημονιακών.
Η αστική τάξη δεν έχει «δόγματα», επιλέγει κάθε φορά με βάση τα συμφέροντά της, έτσι στηρίχτηκε στον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, του άνοιξε δρόμο να γίνει κυβέρνηση και σήμερα ο ίδιος περνάει νέο αντιλαϊκό μνημόνιο!
Η «Αριστερή Πλατφόρμα» κάνει αυτό που έκανε πάντα εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Νομιμοποιούσε βαθιά αντιλαϊκές επιλογές, εγκλωβίζοντας με τον κάλπικο ριζοσπαστισμό της δυνάμεις δυσαρεστημένες απ' τις επιλογές της πλειοψηφίας.
Θόλωνε τα «ταξικά γυαλιά», ώστε να μη διακρίνουν καθαρά ποια επιλογή συνάδει με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και ποια μασκαρεύεται για να τα υποτάξει στα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Η «Αριστερή Πλατφόρμα» δεν έκανε καμιά «ανταρσία», όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν την κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο και την επόμενη μέρα αποδεχόταν την παράταση των μνημονίων με τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη.
Οταν μανιωδώς υποσχόταν ότι τα χαράτσια θα είναι παρελθόν μόλις εκλεγούν και μετά καλούσαν το λαό να τα πληρώσει, στο πλαίσιο του «πατριωτικού του καθήκοντος». Οταν επέβαλλαν τις 100 δόσεις, για να εισπράξουν πιο γρήγορα και πιο εύκολα τους «μνημονιακούς» φόρους.
Οταν ακούγαμε τα περί «λιτού βίου». Οταν έβαζαν χέρι στα ταμειακά διαθέσιμα.
Οταν «ρύθμιζαν» διαγράφοντας χρέη επιχειρηματικών ομίλων, ακόμα και από λαθρεμπόριο.
Οταν η κυβέρνηση ταυτιζόταν πλήρως με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ στην περιοχή, όταν ο Καμμένος υποσχόταν συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και νέες στρατιωτικές βάσεις.
Μήνες πριν, τον περασμένο Μάρτη, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, σε μια συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία είχε πυροδοτήσει αναδιάταξη δυνάμεων στο εσωτερικό του κόμματος με ενίσχυση της «Αριστερής Πλατφόρμας», είχε πει μεταξύ άλλων: «Το κόμμα (...) θα σταθεί φυσικά κοντά στην κυβέρνηση, θα τη στηρίξει στις προσπάθειές της μαχητικά, αλλά πάντα κριτικά, όπως αρμόζει σε ένα κόμμα της Αριστεράς.
Ταυτόχρονα, όμως, κι αυτό είναι το βασικό, θα σταθεί και πρέπει να σταθεί πιο κοντά απ' όσο ποτέ άλλοτε στο λαό μας που δοκιμάζεται.
Να συμπαραταχθεί με τις απαιτήσεις, τις αγωνίες και τους αγώνες του.
Να τραβάει από το μανίκι την κυβέρνηση, όταν χρειάζεται και όταν κρίνει ότι κάποιες επιλογές της είναι λαθεμένες».
Αυτό το ρόλο παίζει η «Αριστερή Πλατφόρμα».
Είδαμε τα στελέχη της, μάλιστα, να πρωτοστατούν στις ερμηνείες της επόμενης μέρας του δημοψηφίσματος, πως το «όχι» δε σημαίνει «όχι στην ΕΕ και το ευρώ». Ενώ, ακόμα και σήμερα, λένε, όπως είπε ο Θ. Πετράκος σε χτεσινή εκπομπή σε τηλεοπτικό σταθμό, ότι «επιδιώκουμε λύση εντός της ΕΕ και του ευρώ, απλώς θεωρούμε ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ», συντηρώντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούσε να υπάρξει μια φιλολαϊκή συμφωνία, απλώς η κυβέρνηση έκανε λάθη. Χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού είναι η διγλωσσία και ο τακτισμός, που καλλιεργούν συγχύσεις και ψευδαισθήσεις στη λαϊκή συνείδηση.
Η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, του μνημονίου με σφραγίδα ΣΥΡΙΖΑ, έχει ως απαραίτητο συμπλήρωμά της η αγανάκτηση, η αμφισβήτηση αλλά και η τυχόν ριζοσπαστικοποίηση να μη βγουν έξω από τα αστικά πλαίσια, δημιουργώντας ένα «νέο ΣΥΡΙΖΑ».
Τα όσα σήμερα παρακολουθεί ο λαός, με διαφωνούντες, ανάμεσά τους προβεβλημένοι «αστέρες» τύπου Βαρουφάκη και Κωνσταντοπούλου, με «Αριστερή Πλατφόρμα» και άλλους, είναι σκηνές από ταινία προσεχώς που δεν πρέπει να κόψει εισιτήρια.
Να γιατί δεν πρέπει να εγκλωβιστούν :
Eργατικές - λαϊκές δυνάμεις σε ρόλο θεατή ,
σ' ένα έργο που ,
όσο και αν αλλάζουν οι «ηθοποιοί» ,
αλλά η «υπόθεση» είναι η ίδια.