<<Μεγάλη Μακεδονία>> ή <<Μακεδονία μία και Ελληνική>> ?

Θολά τα όρια...

το τι υπερασπίζονται 

μαζί κοσμοπολίτες και εθνικιστές

Δεν μας εκπλήσσει η ευκολία με την οποία αστικά κόμματα, πολιτικά πρόσωπα και άλλοι φορείς μεταπηδούν με αφορμή το Σκοπιανό από τον κοσμοπολιτισμό στον εθνικισμό και τούμπαλιν. Είναι χαρακτηριστική η αντιπαράθεση που κλιμακώθηκε την περασμένη βδομάδα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, με αφορμή και τη διοργάνωση του συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαρήγαγε παλιότερες δηλώσεις στελεχών της ΝΔ, υπενθυμίζοντας ότι ο ίδιος σήμερα διαπραγματεύεται με άξονα τις δικές της θέσεις. Από την άλλη, η ΝΔ αξιοποίησε μέχρι και ρεπορτάζ της «Αυγής» του 1992, το οποίο αποθέωνε τα τότε εθνικιστικά συλλαλητήρια. Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ «δικαιώνει» τη γραμμή του επικαλούμενος παλιότερες θέσεις της ΝΔ, ενώ η ΝΔ «δικαιώνει» τη δική της τοποθέτηση, επικαλούμενη παλιότερες παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ... Τι αποδεικνύει αυτή η ανταλλαγή θέσεων; Οτι δεν υπάρχουν σινικά τείχη ανάμεσα στον εθνικισμό και στον κοσμοπολιτισμό. Και ότι διαχρονικός οδηγός για τις θέσεις που παίρνουν οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου είναι τα συμφέροντά του και το πώς αυτά διασφαλίζονται καλύτερα.    

... κάτω από την ίδια ομπρέλα

Αλλωστε, και οι ίδιοι οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου δεν έκρυψαν ότι θέλουν την ευρωΝΑΤΟική ολοκλήρωση στα Βαλκάνια, ενώ κάποιοι, όπως οι συνεργάτες του ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, συμμετείχαν στα συλλαλητήρια για να δυναμώσει η διαπραγματευτική ισχύς της κυβέρνησης... Αντίστοιχες είναι και οι παρεμβάσεις παραγόντων, όπως ο τέως πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών Ν. Μέρτζος, που τη δεκαετία του '90 ήταν στην πρώτη γραμμή ενάντια στη χρήση του όρου «Μακεδονία» από την ΠΓΔΜ, ενώ σήμερα επιχειρηματολογεί υπέρ της διευθέτησης με «σύνθετη ονομασία». Επιβεβαιώνεται και από αυτή τη σκοπιά ότι το πλαίσιο της «διαπάλης» ανάμεσα στους «ονοματολόγους» είναι συγκεκριμένο, ότι η ομπρέλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι δεδομένη και ότι κάτω από αυτή ξεδιπλώνεται όλη η γκάμα των καυγάδων, είτε για τη διαδικασία, είτε για τη «συγκυρία», πάντως ποτέ για την ουσία.    

Πακέτα

«Λύση - πακέτο» λένε κυβέρνηση και άλλα αστικά επιτελεία ότι αναζητείται για το θέμα της ΠΓΔΜ. Και εννοούν «πακέτο» τη διευθέτηση του ονοματολογικού με την ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ώστε να προχωρήσουν περαιτέρω τα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, στον ανταγωνισμό τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως και για να τρέξουν τα σχέδια τους σε ό,τι αφορά την Ενέργεια, τις Μεταφορές κ.ο.κ. Μέσα εκεί αναζητεί η εγχώρια αστική τάξη τη «γεωστρατηγική αναβάθμισή» της. Ανάλογη «λύση», λένε, αναζητείται και σε ό,τι αφορά την «επόμενη μέρα» στην καπιταλιστική οικονομία, όπου το «υβριδικό μνημόνιο» που ετοιμάζεται θα περιλαμβάνει «πακέτο» τις ευκολίες πληρωμής για το κρατικό χρέος (για να δανείζεται το κεφάλαιο με ευνοϊκότερους όρους) με τις «ασφαλιστικές δικλίδες», που σημαίνει μνημόνιο διαρκείας για το λαό. Μάλιστα, από διάφορες πλευρές, αυτά τα δύο παρουσιάζονται ως «πακέτο» (και είναι), αφού όπως λένε ο στόχος της γεωστρατηγικής αναβάθμισης συμβάλλει στην ανάκαμψη του κεφαλαίου, και το ανάποδο: Η ανάκαμψη αυτή αποτελεί όρο ώστε η Ελλάδα να παίξει το ρόλο που διεκδικεί στα ευρωατλαντικά σχέδια. Επικίνδυνοι σχεδιασμοί και αντιλαϊκή πολιτική είναι δηλαδή πακέτο, με το ίδιο περιεχόμενο, τη στρατηγική και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, και ως τέτοια πρέπει να τα απορρίψει ο λαός.    

Ξέχασαν;

Ορισμένες οργανώσεις και εφημερίδες που αυτοαποκαλούνται «αριστερές» εξαπολύουν μύδρους ενάντια σε παλιούς συνοδοιπόρους τους, επειδή με τη συμμετοχή τους στο συλλαλητήριο νομιμοποιούν την ακροδεξιά. Αλήθεια, όμως, δεν θυμούνται τους εαυτούς τους να κάνουν το ίδιο στις πλατείες των «αγανακτισμένων», όπου διαδήλωναν πλάι πλάι με χρυσαυγίτες και άλλους εθνικιστές; `Η μήπως είναι μακριά ο καιρός που η κυβέρνηση χαριεντιζόταν στο φακό με τους χρυσαυγίτες βουλευτές, στις «πατριωτικές» εξορμήσεις Καμμένου - Βίτσα στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου; Η κοντή μνήμη και τα ανομήματα των άλλων δεν ξεγράφουν τη «θολούρα» που καλλιέργησαν και οι ίδιοι με τη στάση τους στο λαό, ψαρεύοντας στα θολά νερά του «αντιμνημόνιου».    

Ξέπλυμα

Να ξεπλύνει τη στάση του Συνασπισμού στο Σκοπιανό, την περίοδο της εθνικιστικής έξαρσης και των συλλαλητηρίων, προσπαθεί η κυριακάτικη «Αυγή» σε άρθρο της με τίτλο «Ο Κύρκος, το "Μακεδονικό" και η παραποίηση της Ιστορίας». Εκεί διαβάζουμε για την περίοδο του 1992 ότι «πράγματι, ο ΣΥΝ συμμετείχε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, πράγματι, ο Κύρκος είχε δηλώσει αμέσως μετά ότι "επρόκειτο για μια τεράστια λαϊκή εκδήλωση, που τη χαρακτήρισε η έντονη ευαισθησία απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης των συνόρων της ελληνικής Μακεδονίας, πλαστογράφησης της Ιστορίας, υφαρπαγής της ιστορικής κληρονομιάς"», αλλά το 1993, στο βιβλίο του «Το αδιέξοδο βήμα του εθνικισμού», παραδέχεται ότι «ήταν βασικό λάθος η απολυτοποίηση της σημασίας του ονόματος». Θυμίζουμε ότι στο συλλαλητήριο εκείνο, ο Κύρκος είχε πει το αλησμόνητο «πλην Λακεδαιμονίων», κατηγορώντας το ΚΚΕ που δεν πήρε μέρος στον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής. Κι ενώ ο Κύρκος εμφανίζεται να ...μετανοεί σε ό,τι αφορά τα συλλαλητήρια και την ονοματολογία, η αντίληψη του ίδιου και του Συνασπισμού για τις γενικότερες εξελίξεις στα Βαλκάνια και τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών φαίνεται να μην αλλάζει καθόλου, αφού κριτήριο παραμένει το συμφέρον της αστικής τάξης. Ετσι, στο βιβλίο του ο Κύρκος εκφράζει ανησυχίες για το κατά πόσο η Ελλάδα διαθέτει «εθνική στρατηγική», ώστε η χώρα να μην «περιέλθει ποτέ σε απομόνωση» και να μη «βρεθεί ποτέ μόνη», σε μια φάση που «οι ισορροπίες διαμορφώνονται και ανατρέπονται ταχύτατα». Σταθερός ο καημός τους, είτε ασπάζονταν τον εθνικισμό είτε επιχειρηματολογούσαν υπέρ των «κοσμοπολίτικων» διευθετήσεων στα Βαλκάνια, με ενεργό ρόλο της Ελλάδας.

Εύλογες αντιδράσεις

Η παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο της Κυριακής 4 Φλεβάρη στο Σύνταγμα και το περιεχόμενο της ομιλίας του, όπως είναι λογικό, προκάλεσαν εύλογες αντιδράσεις από πλήθος κόσμου.

Με αφορμή μάλιστα το γεγονός ότι από τα μεγάφωνα ακουγόταν η μελοποιημένη «Ρωμιοσύνη», που γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο στο διάστημα 1945 - '47, η Ερη Ρίτσου, κόρη του ποιητή, έκανε την παρακάτω παρέμβαση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης:

«Μαθαίνω πως στο συλλαλητήριο ακούστηκε η "Ρωμιοσύνη": "Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας". Βέβαια, ο Ρίτσος, όταν έγραφε τους στίχους αυτούς, δεν είχε υπ' όψιν του τη συγκεκριμένη σημερινή χρήση από τα πάσης φύσεως παλληκάρια που γίνανε μαλλιά κουβάρια...

(Εκτός και αν η χρήση από πλευράς διοργανωτών είναι μια συμβολική χειρονομία συμφιλίωσης με τη γείτονα χώρα. Επί μακεδονικού εδάφους όλοι μαζί, το χώμα της Μακεδονίας είναι δικό τους και δικό μας! Οπότε, πάσο!)».

Στη συνέχεια με νέα παρέμβαση σημείωσε:

«Η "Ρωμιοσύνη" γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ 1945 - 47, μέσα στον εμφύλιο, και είναι μια εποποιία της Αντίστασης του ελληνικού λαού κατά των ναζί.

Η "Ρωμιοσύνη" μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη, μετά τον ξυλοδαρμό του καθώς και άλλων αριστερών από τους χωροφύλακες στον Πειραιά, ανήμερα των Φώτων το 1966. Μέσα στα αίματα ο Μίκης επιστρέφει σπίτι του και βρίσκει ένα αντίτυπο της "Ρωμιοσύνης" που μελοποιεί μέσα σε λίγες ώρες.

Είτε φασίστες την τραγουδήσουν, είτε πατριδολάγνοι, είτε πατριδοκάπηλοι, είτε δωσίλογοι, είτε άσχετοι, είτε ανύποπτοι, η "Ρωμιοσύνη" είναι το ποίημα που είναι, γράφτηκε για το λόγο που γράφτηκε και αυτό ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ». Παραθέτει δε και στίχους της «Ρωμιοσύνης».

Ανάμεσα στις παρεμβάσεις ξεχωρίζουμε και όσα είπε χτες, Δευτέρα, σε έντονα φορτισμένο τόνο, ο δημοσιογράφος Θύμιος Καλαμούκης, στη ραδιοφωνική εκπομπή «Ελληνοφρένεια».

Είπε, μεταξύ άλλων, «ευχαριστώντας τον Μίκη Θεοδωράκη»:

«Ευχαριστώ τον Μίκη Θεοδωράκη γιατί μέσα από τα τραγούδια του έμαθα για τους πραγματικούς λαϊκούς αγώνες. Για το πείσμα των ανταρτών στο βουνό, για τη θυσία μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, για τις πέτρες της Μακρονήσου, για τον Ωρωπό, για την Γυάρο, την Ικαρία, την όμορφη πόλη. Για τους καημούς της ξενιτιάς (...)

Χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν αυτό που είμαι. Νομίζω κανείς μας δεν θα ήταν αυτό που είναι.

Από χτες τον ευχαριστώ και για κάποιους επιπλέον λόγους, που δεν είχα φανταστεί ποτέ.

Τον ευχαριστώ που μου έδειξε τι σημαίνει κατάντια. Πόσο εύκολα κατρακυλάς σε αυτήν όταν δεν έχεις ρίζες. Οχι όταν δεν έχεις παρελθόν, όταν δεν έχεις ρίζες βαθιές και γερές.

Πόσο απεχθές είναι να σε αγκαλιάζει το παπαδαριό, να σε χειροκροτεί το φασισταριό, να σε χρησιμοποιεί το δημοσιογραφικό αληταριό.

Που μου θύμισε ότι η φράση ενότητα του λαού είναι κίβδηλη. Φούσκα. Οτι δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα του τραπεζίτη με τον δανειολήπτη, του βιομήχανου και του εργάτη, του εφοπλιστή και του ναυτικού. Οτι οι μπαρούφες περί εθνικής ενότητας κρύβουν την λύσσα των λύκων απέναντι στο πρόβατο. Τα σάλια του λιονταριού απέναντι στην αντιλόπη.

Που μου υπενθύμισε ότι την ελληνική κοινωνία, κάθε κοινωνία, την χωρίζουν τα συμφέροντα διαφορετικών ομάδων (...)

Μου έδειξε, επίσης, και γι' αυτό τον ευχαριστώ, πόσο δύσκολο είναι να είσαι συνεπής μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής σου. Ομως μέχρι το τελευταίο. Και πόσο κομβικό μπορεί να είναι το προτελευταίο λεπτό.

Μου έδειξε, επίσης, και γι' αυτό τον ευχαριστώ, την διαφορά μεταξύ γεμάτης πλατείας τον Δεκέμβρη του '44, και γεμάτης πλατείας τον Φλεβάρη του 2018.

Μου έδειξε, επίσης, ότι κάθε τι μαζικό δεν είναι κατ' ανάγκην και σωστό (...)

Τον ευχαριστώ που μου θύμισε όλα αυτά που σιχαίνομαι. Να χαϊδεύω την μπόλικη αφέλεια και την άγνοια του πλήθους. Να σιγοντάρεις την επιπολαιότητα της μαζικής σκέψης (...)

Τον ευχαριστώ που μου απέδειξε γιατί δεν έπρεπε να ήμουν στο Σύνταγμα χτες.

Τον ευχαριστώ που μου υπενθύμισε να μην ξεχάσω ποτέ και να μην ξεχνάω να μπερδεύω τον αριστερόστροφο φασισμό με τον φασισμό. Γιατί ο φασισμός είναι ένας και μοναδικός. Είναι ΜΟΝΟ μαύρος, έχει μόνο αγκυλωτό σταυρό, διαιρεί, στοχοποιεί και δολοφονεί. Γιατί το μόνο που μπορεί να κάνει αριστερόστροφα ο φασισμός είναι να γυρνάει με αριστερή φορά το μαχαίρι στην καρδιά του Φύσσα (...)

Τον ευχαριστώ και λυπάμαι. Εγώ τον Μίκη δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν πρέπει να τον μοιράζομαι με φασίστες. Δεν θέλω να μας ενώνει με τους φασίστες ο Μίκης.

Αυτόν τον Μίκη δεν θέλω να τον μοιράζομαι. Σας τον χαρίζω. Δεν είναι ο δικός μου Μίκης. Είναι όλος δικός σας. Πάρτε τον.

Και τον ευχαριστώ που μου δίνει το δικαίωμα να ζητήσω εγώ ταπεινά συγνώμη από τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Ανδρέα Λεντάκη, τους 200 συντρόφους της Καισαριανής, τον Νίκο Μπελογιάννη, τους χιλιάδες εξόριστους, που δεν έγιναν ποτέ εθνικό σύμβολο, τους χιλιάδες νεκρούς, τους χιλιάδες ονειροπόλους, τους χιλιάδες αγωνιστές απλούς ανθρώπους που μέχρι τέλους πάλεψαν να κρατήσουν τον όνομα και την ιστορία τους καθαρή και κρυστάλλινη. Που δεν τραγούδησαν το "Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες" μαζί με ανθρώπους που έχουν στα χέρια τους χαραγμένο τον αγκυλωτό σταυρό.

Για μένα χτες ήταν μια σημαντική μέρα. Και σημαδιακή μέρα. Και θλιβερή μέρα. Περνά στην ιστορία. Γιατί χτες πέθανε ο Μίκης Θεοδωράκης. "Εφυγε" ένας μεγάλος καλλιτέχνης, ένας μεγάλος πνευματικός άνθρωπος. Ενας κορυφαίος δημιουργός, ένας ζωντανός θρύλος, που μεγαλούργησε όταν ήταν γειωμένος με τις αγωνίες του λαού μας.

Ο Μίκης Θεοδωράκης "έφυγε" χτες και μας άφησε έναν πλούτο μουσικής, ένα τεράστιο έργο. Μια σημαντική παρακαταθήκη.

Ηταν μια μέρα σημαδιακή και κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα τιμούμε τη μνήμη του και θα θυμόμαστε το θάνατό του.

Θα τον έχουμε πάντα ψηλά στο μυαλό και στην καρδιά μας.

Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.

Αντίο Μίκη».

Οι κόντρες για τα βαφτίσια και τι τους ενώνει...

Ο κουρνιαχτός που συνεχίζεται γύρω από το συλλαλητήριο της Κυριακής στο Σύνταγμα, συνδέεται απόλυτα όχι μόνο με τις επιδιώξεις των διοργανωτών, που έχουν σαφή εθνικιστικό, αντιδραστικό, σκοταδιστικό προσανατολισμό, αλλά και με τις επιδιώξεις όσων εμφανίζονται αντίθετοι με αυτό, από τη σκοπιά του κοσμοπολιτισμού, όπως για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο καβγάς που επικεντρώνεται στην ονοματολογία γύρω από την ΠΓΔΜ αποκρύπτει συνειδητά την ουσία, τους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή, τους οποίους στηρίζει το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τις τοποθετήσεις τους πάνω στο ονοματολογικό. Ολοι αυτοί λοιπόν, που εμφανίζονται να τσακώνονται σαν τα κοκόρια για το όνομα, συναντιούνται κάτω από την κυρίαρχη αντίληψη ότι η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, με καθοριστική συμβολή της Ελλάδας, είναι αδιαπραγμάτευτη, και αυτό για το οποίο τσακώνονται είναι οι όροι που θα αποφέρουν στην ελληνική αστική τάξη το μεγαλύτερο δυνατό όφελος. Ετσι, ο σημερινός τίτλος του πρώτου θέματος του «Ριζοσπάστη», «Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς», ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματικότητα. Ας δούμε όμως λίγο πιο συγκεκριμένα, πιο χειροπιαστά, ορισμένα στοιχεία που δείχνουν ακριβώς αυτό.

Ενας από τους διοργανωτές των συλλαλητηρίων είναι η «Παμμακεδονική ΑΕ», βασική συνιστώσα των «Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου», με σαφή αντικομμουνιστικό προσανατολισμό. Η εν λόγω οργάνωση, που ιδρύθηκε το 1947, στην ιστοσελίδα της αναφέρει: «Η κυβέρνηση Τρούμαν, μέσω του προαναφερθέντος Δόγματος/Σχεδίου και η οικονομική ενίσχυση της Αμερικής μαζί με τις τόσες θυσίες του Ελληνικού λαού και το Ελληνικό αίμα που χύθηκε κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, έσωσε την Μακεδονία από τα πλοκάμια της Κομμουνιστικής απειλής». Η οργάνωση έχει κατά καιρούς ευθυγραμμιστεί απόλυτα με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Χαρακτηριστικές είναι οι επίσημες διακηρύξεις που υιοθετήθηκαν στα ετήσια συνέδρια του 2004 («Υποστηρίζουμε τις ένοπλες δυνάμεις της Αμερικής που βρίσκονται σε πολεμικά θέατρα στο εξωτερικό») και του 2005 («Καταδικάζουμε την τρομοκρατία σε όλες τις μορφές της και υποστηρίζουμε τις προσπάθειες των Αμερικανών ανδρών-γυναικών των ενόπλων δυνάμεων οι οποίοι υπηρετούν στην πρώτη γραμμή διεθνώς»). Οσο για τα περί αλυτρωτισμού, καλό είναι να διαβάσει κανείς την επίσημη ιστοσελίδα της «Παμμακεδονικής» της Αυστραλίας, που είναι βασική συνιστώσα των «Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου». Γράφει ανάμεσα σε άλλα: «Διεκδικούμε πολιτισμικά, εθνογραφικά και ιστορικά το Μοναστήρι, Γευγελή, Στρώμνιτσα, Κρούσοβο, Αχρίδα, Πετρίτσι, Ανω Τσουμαγιά, Ανατολική Ρωμυλία, Κωνσταντινούπολη, Μ.Ασία, Πόντο, Κύπρο, Β.Ηπειρο...»!

Παραδείγματα αντίστοιχα με το παραπάνω, που αποκαλύπτουν και το τι πραγματικά «παίζεται» πίσω από το ονοματολογικό, μπορεί να βρει κάποιος πολλά. Ομως, αυτή είναι μόνο μία πλευρά. Από τη συγκεκριμένη υπόθεση, υπάρχουν κι άλλα χρήσιμα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει κάποιος, για το πόσο ευμετάβλητα είναι τα όρια ανάμεσα στον εθνικισμό και τον κοσμοπολιτισμό. Το πόσο εύκολο δηλαδή είναι να βρεθεί ο ένας από τη μία πλευρά στην άλλη, επειδή απλά, εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός είναι οι δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, αφού υπηρετούν τους ίδιους αντιδραστικούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Για παράδειγμα, πώς να ξεχάσει κανείς ότι το 1992, ο τότε «κοσμοπολίτης» Συνασπισμός καλούσε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια του 1992; Και ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, «διάδοχος» του τότε ΣΥΝ, καταγγέλλει αυτά τα συλλαλητήρια; Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, για να επιτεθεί στη ΝΔ, χρησιμοποιεί τα όσα έλεγε εκείνη ως κυβέρνηση το 2008 και η ΝΔ για να επιτεθεί στο ΣΥΡΙΖΑ τα όσα έλεγε ο ΣΥΝ το 1992!

Ας δούμε όμως και άλλα παραδείγματα. ΜΜΕ όπως ο «ΣΚΑΪ», η «Καθημερινή», τα «Νέα», που πρωτοστατούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα στο φιλελεύθερο - κοσμοπολίτικο στρατόπεδο, ανοίγοντας μέτωπο στον «εθνολαϊκισμό», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά, που μίλαγαν για «ψεκασμένους» κ.λπ. και φιλοξένησαν την κοσμοπολίτικη ανάγνωση της Ιστορίας, τύπου Ρεπούση, σήκωσαν ψηλά τη σημαία των συλλαλητηρίων, παρόλο που σε αυτά κυριάρχησαν τα αλυτρωτικά και εθνικιστικά συνθήματα. Βέβαια θυμίζουμε ότι τα ίδια πάνω - κάτω ΜΜΕ, όπως αναμετέδιδαν απευθείας το συλλαλητήριο της Κυριακής, αναμετέδιδαν και τα θολά «αντιμνημονιακά» καλέσματα των λεγόμενων «αγανακτισμένων» πριν από 7 χρόνια ως δήθεν «ακομμάτιστα» και ως ένδειξη ότι ο κόσμος «γυρίζει την πλάτη στα συνδικάτα», την ίδια ώρα που από την άλλη επιχειρηματολογούσαν για την ανάγκη «διάσωσης της χώρας» μέσω των μνημονίων. Αλλο παράδειγμα είναι ο Ν. Μέρτζος, πρώην πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και από τους πρωτεργάτες των συλλαλητηρίων του 1992, ο οποίος τώρα αναλύει την ανάγκη για μια «έντιμη συμφωνία» με τα Σκόπια, με επιχειρήματα όπως αυτά που διατύπωσε πρόσφατα στην «Καθημερινή». Διαβάζουμε: «Σ' αυτό το μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό πεδίο, οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να διαφυλάξουν και να ενισχύσουν τη θέση της Ελλάδος. Κλειδί μπορεί να αποδειχθεί ένας έντιμος συμβιβασμός με το κράτος των Σκοπίων (...) Η σταθερότητα του μικρού κράτους, η φιλία και η στενή συνεργασία έχουν κεφαλαιώδη σημασία για την Ελλάδα. Στα Σκόπια η Ελλάδα είναι στους πέντε πρώτους εμπορικούς εταίρους και ξένους επενδυτές. Ελέγχουν το διυλιστήριο, τα δίκτυα καυσίμων, τη μεγαλύτερη τράπεζα, αλυσίδες πολυκαταστημάτων και από φέτος το 75% της Ενέργειας. Το γειτονικό μας κράτος είναι ο μεγαλύτερος πελάτης του Λιμένος Θεσσαλονίκης και ελέγχει τις στρατηγικές κοιλάδες Βορρά - Νότου. Μυριάδες πολίτες του παραθερίζουν στην ελληνική Μακεδονία και κάθε εβδομάδα αιμοδοτούν το εμπόριό της».

Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ως προς το τι υπερασπίζονται μαζί κοσμοπολίτες και εθνικιστές, γράφει ο ίδιος στο άρθρο του, σχετικά με τις προοπτικές που ανοίγονται για την ελληνική αστική τάξη, στο πλαίσιο βέβαια των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών: «Η μεσοβαλκανική ζώνη είναι ο συντομότερος στρατηγικός διάδρομος για την ασφάλεια των ενεργειακών πηγών που ελέγχει η Δύση στην Ανατολή και για την αποτροπή επεκτάσεως της ρωσικής επιρροής»...