Kαμιά ανοχή στο φασισμό και στο σύστημα που τον γεννά
Eurokinissi |
Το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών με ψήφισμά του - του οποίου το περιεχόμενο και την ουσία υιοθέτησαν οι 54 σύλλογοι - επισημαίνει:
«Η Χρυσή Αυγή αποτελεί την οργάνωση των πολιτικών απογόνων του ναζισμού και των ντόπιων συνεργατών τους κατά τη φασιστική κατοχή. Είναι φασιστική οργάνωση, μαντρόσκυλο του συστήματος. Υμνεί και δοξάζει όλα τα δικτατορικά καθεστώτα που υπήρξαν στην Ελλάδα όπως αυτό της δικτατορίας Μεταξά (1936 - 1941) και της χούντας των συνταγματαρχών (1967 - 1974).
Γι' αυτό ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιήσει πανελλαδικό φεστιβάλ στις 3 - 4 Αυγούστου στην Καλαμάτα προς τιμήν του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, ενέργεια κατάπτυστη την οποία καταγγέλλουμε και καταδικάζουμε απερίφραστα.
Οι εκδηλώσεις μνήμης προς τιμήν του Μεταξά είναι εκδηλώσεις τιμής για ένα αυταρχικό, αντιδημοκρατικό και δικτατορικό καθεστώς: που υπηρέτησε τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας ενάντια στο λαό, φόβου και τρομοκρατίας που γέμισε τα ξερονήσια και τις φυλακές με Ελληνες αγωνιστές που δεν είχε πρόβλημα να είναι και με τους Αγγλους ιμπεριαλιστές και να "ερωτοτροπεί" με τα αντίστοιχα φασιστικά καθεστώτα της Γερμανίας και της Ιταλίας, που ίδρυσε τη φασιστική οργάνωση νεολαίας ΕΟΝ κατά τα πρότυπα και τα ιδεώδη της νεολαίας του Χίτλερ και των ναζί.
Ο ίδιος ο Μεταξάς ανέφερε και σε ομιλίες του ότι σκοπός της 4ης Αυγούστου ήταν "Η αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας διά το σύνολον της κοινωνίας και ιδίως διά τας ενδεείς τάξεις".
Τόσο "αντισυστημικός", λοιπόν, ήταν ο Μεταξάς όσο και οι Χρυσαυγίτες απόγονοί του που κάνουν το φεστιβάλ γι' αυτόν.
Ο ελληνικός λαός και η νεολαία ξέρουν και δεν ξεχνούν! Η Καλαμάτα, η Μεσσηνία, γενικότερα η περιοχή της Πελοποννήσου, αλλά και όλη η Ελλάδα έχουν υποστεί τα πάνδεινα από το φασισμό, με αμέτρητα παραδείγματα όπως: Οι 30 εκτελεσμένοι στο ποτάμι τον Ιούνη του 1944 σε αντίποινα για το θάνατο του Γεωργαλά που ήταν και ο θεωρητικός εγκέφαλος του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου (δικτατορία Μεταξά), οι αμέτρητες καταστροφές των χωριών που κάηκαν ως αντίποινα (Σκάλα, Αγ. Φλώρος).
Εκατοντάδες τόποι μαρτυρίου στο όνομα της ιδεολογίας του φασισμού την οποία εκφράζουν και εκπροσωπούν οι Χρυσαυγίτες.
Δεν θα επιτρέψουμε να βρωμίσουν τα μυαλά της νεολαίας οι νοσταλγοί των χιτών και των δολοφόνων ταγματασφαλιτών του Μαγγανά, των νοσταλγών του Ντερτιλή, των θαυμαστών των φούρνων του Αουσβιτς, του Νταχάου και του Μπούχενβαλντ, όπου καίγονταν χιλιάδες άνθρωποι για να γίνει σαπούνι το λιγοστό αίμα που τους είχε απομείνει από την πείνα και τα βασανιστήρια.
Καλούμε το λαό και τη νεολαία να απομονώσουν τα φασιστικά αυτά κατάλοιπα. Να ακυρώσουν τις γιορτές μνήμης και υπεράσπισης του φασισμού. Καταδικάζουμε το φεστιβάλ των φασιστών. Καμιά ανοχή στο φασισμό και στο σύστημα που τον γεννά».
Αποφάσεις καταδίκης πήραν οι εξής 54 Σύλλογοι. Στην Αθήνα:ΣΓΤΚΣ, Νοσηλευτική ΕΚΠΑ, ΤΕΑΠΗ (Νηπιαγωγοί), ΠΤΔΕ (Δάσκαλοι), Φιλοσοφική, Ιατρική, Νομική, ΕΜΜΕ, Πολιτικό, ΣΕΜΦΕ, Μηχανολόγοι Μηχανικοί ΕΜΠ, Ναυπηγοί Μηχανικοί ΕΜΠ, Χημικοί Μηχανικοί ΕΜΠ, Μεταλλειολόγοι Μηχανικοί ΕΜΠ, Φοιτητική Εστία Πανεπιστημίου Αθήνας, Ηλεκτρολόγοι Μηχανικοί ΕΜΠ.Θράκη: Πολυτεχνείο Ξάνθης. Θεσσαλονίκη:Ηλεκτρολόγοι - Μηχανολόγοι, Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής, Φιλολογικό.Πάτρα:ΣΔΟ ΤΕΙ Πάτρας, ΣΕΥΠ ΤΕΙ Πάτρας, ΣΤΕΦ ΤΕΙ Πάτρας, Φυσικό, Μαθηματικό, Βιολογικό, Δάσκαλοι, Μηχανικοί Η/Υ, Πολιτικοί Μηχανικοί, Αρχιτέκτονες Μηχανικοί, Ιατρική, Γεωλογικό, Χημικοί Μηχανικοί, Φιλολογία, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Ηλεκτρολόγοι Μηχανικοί, Φαρμακευτική, Θεατρικών Σπουδών.Κεφαλονιά:ΤΕΙ Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας. Ναύπλιο:Θεατρικών Σπουδών.Καλαμάτα:ΣΤΕΓ ΤΕΙ Καλαμάτας.Ιωάννινα:Φυσικό, Χημικό, Ιατρική, ΒΕΤ.Κέρκυρα:Ιστορικό, Αρχειονομία - Βιβλιοθηκονομία, Μεταφραστικό, Τεχνών Ηχου και Εικόνας.Μεσολόγγι:ΣΤΕΓ ΤΕΙ Μεσολογγίου.Αγρίνιο:Διοίκηση Επιχειρήσεων Αγροτικών Προϊόντων, Διαχείρισης Πολιτιστικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών.Πρέβεζα:ΤΕΙ Πρέβεζας.Αρτα: Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής.
Το γεγονός ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση βαθαίνει και στην Ελλάδα και διεθνώς, έγινε γνωστό με τον πλέον επίσημο τρόπο από τα ίδια τα αστικά επιτελεία. Από το Ιδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) στην Ελλάδα, από το ΔΝΤ για την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Το ΙΟΒΕ μάλιστα εκτιμά ότι «...δεν υφίστανται οι προϋποθέσεις προκειμένου να εκδηλωθεί διεύρυνση της επενδυτικής δραστηριότητας από τις εγχώριες επιχειρήσεις στους επόμενους μήνες» και ότι η πτώση των επενδύσεων αναμένεται να διαμορφωθεί στην περιοχή του 10% το 2013. Οτι η ανεργία θα αυξηθεί στο 27,8% και αυτό παρά την απορρόφηση μέρους των ανέργων από τουριστικές επιχειρήσεις το καλοκαίρι, αλλά και τα διαβόητα προγράμματα του ΟΑΕΔ, τα οποία προσφέρουν - πρόσκαιρη - απασχόληση σε ανέργους. Εκτιμά, επίσης, την «ύφεση», όπως λέει, στο 5% για το 2013.
Βεβαίως, τα στοιχεία και οι εκτιμήσεις τους έχουν την αξία τους, ακριβώς γιατί ομολογούν αυτό που πραγματικά συμβαίνει εδώ και μερικά χρόνια, παρά τις επίπονες προσπάθειες διαχείρισης του καπιταλισμού, δηλαδή την αδυναμία να βρουν διέξοδο και να υπάρξει ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, παρά τις έως τώρα αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που έχουν μειώσει δραστικά την τιμή της εργατικής δύναμης ως ένα μοχλό εξασφάλισης συνθηκών μείωσης της ζημιάς για όσους επιχειρηματικούς ομίλους έχουν λόγω κρίσης (κάποιες επιχειρήσεις επίσης κλείνουν, η κρίση καταστρέφει εργατική δύναμη αλλά καταστρέφει και κεφάλαιο), αλλά και αύξησης του ποσοστού κέρδους που να αντισταθμίζει τη χασούρα από τη μείωση εσόδων στις συνθήκες της κρίσης, κυρίως όμως για τη γοργή αύξηση κερδών σε συνθήκες ανάκαμψης.
Ταυτόχρονα, οι εκτιμήσεις των αστικών επιτελείων για τη συνέχιση της κρίσης έρχονται αφενός να αποκαλύψουν ότι η όποια καλλιέργεια αισιοδοξίας της κυβερνητικής και της αστικής γενικότερα προπαγάνδας για ερχομό επενδύσεων και ανάπτυξης δεν πρέπει να εγκλωβίσει την εργατική τάξη και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα στην όποια προσπάθεια εφησυχασμού και κάλπικης ελπίδας ότι τελειώνει η περίοδος των βασάνων τους, ότι θα έρθουν συνθήκες ανακούφισής τους από τη βάρβαρη πολιτική, αφετέρου να είναι σε επαγρύπνηση όταν ακούν ότι τέλειωσαν τα αντιλαϊκά μέτρα. Το ΔΝΤ εκτιμά την ανάγκη εφαρμογής «βαθύτερων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» σε ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ για να «αναζωογονηθεί» η καπιταλιστική ανάπτυξη. Νέες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις είναι η πρότασή τους. Και δείχνει ότι επειδή οι αστοί με τις κυβερνήσεις και τα επιτελεία τους πασχίζουν να τη διαχειριστούν έτσι που οι απώλειες για το κεφάλαιο να είναι όσο γίνεται λιγότερες, η επίθεση στους εργαζόμενους θα δυναμώνει. Και οι ταξικές αντιθέσεις θα οξύνονται. Βεβαίως αυτό θα συνεχίζεται και αν και όταν υπάρξει καπιταλιστική ανάκαμψη, ακριβώς γιατί μόνο έτσι θα συνεχίζεται η αναπαραγωγή της κερδοφορίας.
Αλλωστε, η κρίση οξύνει και τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα μονοπώλια, στους επιχειρηματικούς ομίλους. Για παράδειγμα, η προβολή ως αιτίας της αύξησης των τιμών των εμπορευμάτων της ακριβής ενέργειας, είναι ένα στοιχείο αυτού του ανταγωνισμού. Που πρόσφατα, στη χώρα μας, αντιμετωπίστηκε με τη μείωση τις τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας κατά 15% για τις βιομηχανίες, όταν υπήρξαν αλλεπάλληλες αυξήσεις μέσα στο 2012 και αρχές του 2013 στα λαϊκά νοικοκυριά. Ταυτόχρονα, οι ανταγωνισμοί οξύνονται ανάμεσα στα μονοπώλια και στο ζήτημα της δράσης τους σε τομείς της οικονομίας που μπορούν να γίνουν επενδύσεις και να αποφέρουν κέρδη, όπως, π.χ., στον τομέα ενέργειας, ιδιαίτερα στους υδρογονάνθρακες και στη μεταφορά τους. Τα μονοπώλια μπορεί άμεσα να μην κάνουν επενδύσεις, αλλά ανταγωνιζόμενα μεταξύ τους διεκδικούν τομείς της οικονομίας. Γεγονός που εκφράστηκε και στην υπόθεση των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πράγματι, η κρίση οξύνει τους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς, που αν δεν οδηγήσουν έστω σε προσωρινούς συμβιβασμούς, οδηγούν και σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ταυτόχρονα ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός δημιουργεί την τάση της μόνιμης επίθεσης στην εργατική τάξη. Δεν είναι μόνο οι συνθήκες της κρίσης που επιβάλλουν τη χωρίς όρια βαρβαρότητα για τους εργαζόμενους. Αυτή θα είναι μια μόνιμη κατάσταση, συνεχώς αυξανόμενης εξαθλίωσης για την εργατική τάξη, που συνεχώς θα χειροτερεύει τη θέση της στην κοινωνία και την παραγωγή. Ακριβώς γιατί ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός συμπιέζει τους μισθούς και αλλάζει τις εργασιακές σχέσεις, αρνητικά για την εργατική τάξη. Οσο και αν κάτω από ορισμένες συνθήκες, που καθορίζονται από την ταξική πάλη, μπορεί να υπάρξουν και κατακτήσεις, η τάση είναι ανεπίστρεπτη.
Η κρίση ανέδειξε ακόμα πιο έντονα τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Οξύνονται οι αντιφάσεις και οι δυσκολίες της αστικής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης και γενικότερα οι δυσκολίες για πέρασμα σε νέο κύκλο διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου. Απ' αυτή την άποψη η εργατική τάξη, τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να γυρίσουν την πλάτη σε δυνάμεις και στρατηγικές, όπως του ΣΥΡΙΖΑ, που τους καλούν σε δράση για αλλαγή κυβέρνησης που θα διαχειριστεί την οικονομία των μονοπωλίων σε όφελός τους με πολιτική που θα είναι φιλολαϊκή. Η όποια κυβέρνηση που ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πολιτική ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων, επομένως να εφαρμόζει πολιτική που «υπακούει στην τάση» της μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης. Συμπερασματικά, ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο δεν μπορεί να δώσει τίποτα στην εργατική τάξη, αντίθετα θα την εξαθλιώνει συνεχώς. Να γιατί χρειάζεται κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κεντρικός σχεδιασμός και εργατικός έλεγχος για διέξοδο από την κρίση και ανάπτυξη της οικονομίας σε όφελος των εργαζομένων.