Η στάση εργασίας στο Μετρό τι φανέρωσε και τι κρύβει
Στάση εργασίας στο Μετρό ο «καημός» τους και η εξαφάνιση
Για δεύτερη μέρα συνεχίστηκε χτες το μπαράζ δημοσιευμάτων και άρθρων σε μια σειρά αστικών ΜΜΕ για την πρόσφατη στάση εργασίας στο Μετρό, στο ίδιο μήκος κύματος με τις προκλητικές δηλώσεις της κυβέρνησης.
Περίσσεψαν οι χαρακτηριστικοί τίτλοι:
«Χάος και ταλαιπωρία στην Αθήνα»,
«Φτάνει πια με τα ασύδοτα νταβατζιλίκια των συνδικαλιστών»,
«Το χάος φέρνει νέο νόμο για απεργίες - πορείες»...
Ο βασικός στόχος τους είναι ξεκάθαρος και αναδείχτηκε με έμφαση τις προηγούμενες μέρες από τις παρεμβάσεις του ΚΚΕ:
Αποτελεί προετοιμασία εδάφους για τα επόμενα βήματα στη συνεχιζόμενη επίθεση ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα, συνολικά ενάντια στη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων, στις κινητοποιήσεις που βάζουν στο στόχαστρό τους την πολιτική που τσακίζει τα δικαιώματα και τις ανάγκες του λαού για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Την επίθεση αυτή υπηρετούν προσηλωμένα όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, καθώς «πηγαίνει πακέτο» με την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Ανατρέχοντας μόνο σε ορισμένες εμβληματικές παρεμβάσεις των τελευταίων χρόνων, μπορούμε να θυμηθούμε, μεταξύ άλλων, την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου, το «ιδιώνυμο» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για τις κινητοποιήσεις ενάντια σε πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών, το νέο χτύπημα της κυβέρνησης ΝΔ στα συνδικάτα με τον «αναπτυξιακό» νόμο, όπως και την προαναγγελία νομοθετικών ρυθμίσεων για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και το χτύπημα των απεργιών σε στρατηγικούς κλάδους.
Ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω, είναι πραγματική πρόκληση ο «καημός» της κυβέρνησης και των αστικών ΜΜΕ, που έχυσαν τόσο μελάνι για την «ταλαιπωρία των πολιτών» και τη «διατάραξη της εύρυθμης μετακίνησης των επιβατών» από τη στάση εργασίας στο Μετρό...
Στα τόσα «ρεπορτάζ» και άρθρα που δημοσιεύουν σε εφημερίδες και στο διαδίκτυο επί τρεις πλέον μέρες, δεν λένε απολύτως τίποτα για τα τεράστια προβλήματα που βιώνουν 365 μέρες το χρόνο οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες και ο λαός που τις χρησιμοποιεί.
Δεν υπάρχει ούτε μία λέξη για την καθημερινή ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού, τις τεράστιες ελλείψεις, για την εντατικοποίηση και τη μεγάλη πίεση που υφίστανται οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς εξαιτίας ακριβώς της αντιλαϊκής πολιτικής, που αντιμετωπίζει τις αστικές συγκοινωνίες με κριτήριο τα συνολικότερα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Όλα τα - κατά τα άλλα - λαλίστατα επιτελεία δεν μας είπαν κουβέντα :
Για το ότι την περίοδο 2009 - 2016 το προσωπικό στις ΟΣΥ και ΣΤΑΣΥ μειώθηκε κατά 33,7%, με αποτέλεσμα και στο Μετρό και σε λεωφορεία - τρόλεϊ να υπάρχει έλλειψη εκατοντάδων οδηγών, τεχνιτών, εργατών δικτύου κ.τ.λ.
Για το ότι, λόγω των ελλείψεων σε ανταλλακτικά και τεχνικούς, είναι ακινητοποιημένο το 50% των συρμών και του στόλου...
Για τις συνέπειες από την παλαιότητα του στόλου στις οδικές συγκοινωνίες.
Ενδεικτικά:
Το 43% των λεωφορείων είναι 16 - 20 ετών και το 60% των τρόλεϊ είναι 18 - 19 ετών. Στο Μετρό έχουν αρχίσει και αποσύρονται τα τρένα πρώτης γενιάς, λόγω έλλειψης κονδυλίων για τη συντήρησή τους...
Για το ότι η έλλειψη εργαζομένων και συρμών έχει οδηγήσει σε μείωση των δρομολογίων και άρα αύξηση των καθυστερήσεων, με συνέπεια οι επιβάτες να ταλαιπωρούνται και να μετατρέπονται σε σαρδέλες, ειδικά τις ώρες αιχμής.
Για το ότι την ίδια περίοδο η κρατική χρηματοδότηση μειώθηκε κατά 76%, με τα βάρη να μεταφέρονται στις πλάτες των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες και στο λαό που τις χρησιμοποιεί.
Οι μισθοί των εργαζομένων έχουν μειωθεί μέχρι και 45% μετά το 2009, ενώ η τιμή του εισιτηρίου κατέγραψε αύξηση 75% την περίοδο 2009 - 2016, εκτοξευόμενη στο 1,40 ευρώ (από 0,80 ευρώ το 2009), την ίδια περίοδο που οι μισθοί και τα εισοδήματα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων είχαν τεράστιες απώλειες !
Ποιος φταίει για αυτήν την άθλια κατάσταση;
Οι εργαζόμενοι που τη βιώνουν και κινητοποιούνται απέναντί της ή η διαχρονική αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων για την εξυπηρέτηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας;
Η προκλητική προπαγάνδα κυβέρνησης και αστικών επιτελείων πρέπει να πέσει στο κενό.
Ο λαός μπορεί να αξιοποιήσει τη συσσωρευμένη πείρα του, για να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει κάθε φορά που οι κυβερνήσεις των εκμεταλλευτών του διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για «τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας»...
Οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες μπορούν να δώσουν απάντηση, οργανώνοντας τον αγώνα ενάντια στους πραγματικούς ενόχους για την κατάσταση που βιώνουν, παίρνοντας μέτρα για την πλατιά συζήτηση μέσα στον κλάδο, για την προετοιμασία κινητοποιήσεων με μαζική συμμετοχή, με πολύμορφες πρωτοβουλίες, για την ενίσχυση της αλληλεγγύης και της κοινής δράσης με όλη την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, που βιώνουν καθημερινά στη μετακίνησή τους τεράστια προβλήματα από την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.
Σε αντίθεση με τις δυνάμεις του εργατοπατερισμού, που κυριαρχούν σε ηγεσίες σωματείων του κλάδου και έχουν επιβεβαιώσει επανειλημμένως ότι ούτε μπορούν ούτε θέλουν να οργανώσουν έναν τέτοιον αγώνα, οι ταξικές δυνάμεις βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, για την οργάνωση της πάλης σε αυτήν την κατεύθυνση, για συγκοινωνίες που θα λειτουργούν με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη των λίγων.