ΑΔΕΔΥ - Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός στο μεγαλείο του !
Ανακοίνωση - καταγγελία των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο
Την ώρα που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υπογράφει με την ΕΕ τα «προσύμφωνα» του νέου μνημονίου, η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ ανακοίνωσε συλλαλητήριο στις 11 Μάη για να δηλώσει στην ουσία στήριξη στην κυβέρνηση. Στην ίδια κινητοποίηση καλεί και η λεγόμενη «Κίνηση για τη Διαγραφή του Χρέους Τώρα».
«Είναι πρόκληση! Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός στο μεγαλείο του!», σημειώνουν σε ανακοίνωση οιδυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο και τονίζουν: «Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ επιδιώκει για άλλη μια φορά να χρησιμοποιήσει το λαϊκό κίνημα στα διαπραγματευτικά παιχνίδια των μονοπωλίων.
Αποπροσανατολίζουν το λαό "καλώντας" την κυβέρνηση να μην καταβάλει τη δόση στο ΔΝΤ, αποκρύπτοντας πως η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σε νέα δανειακή σύμβαση, δηλαδή σε νέες δόσεις και σε νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων που έρχεται.
Σήμερα (σ.σ.: χτες) Τσίπρας - Γιούνκερ με την κοινή τους δήλωση ανακοίνωσαν το προσύμφωνο του νέου "μνημονίου" μεταξύ ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ - κυβέρνησης, νέα δηλαδή μέτρα με επίθεση ιδιαίτερα στα μισθολογικά - εργασιακά - ασφαλιστικά δικαιώματα.
Γι' αυτά, η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ όχι μόνο δε λέει κουβέντα, αλλά καλλιεργεί και αυταπάτες για το χαρακτήρα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αποκρύπτοντας ότι διεξάγει "σκληρή" διαπραγμάτευση για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων και όχι των εργαζομένων.
Οι "κόκκινες γραμμές" της κυβέρνησης δεν είναι για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Καλούμε τους εργαζομένους να οργανώσουν την πάλη τους, να καταδικάσουν τη νέα συμφωνία - λαιμητόμο που έρχεται, να μην την αποδεχτούν όπως και αν την ονομάσουν, να μην υποκύψουν στα εκβιαστικά διλήμματα, στο κλίμα τρομοκρατίας, φόβου και σύγχυσης που σε αγαστή συνεργασία κυβέρνηση και κυβερνητικός συνδικαλισμός επιδιώκουν να επιβάλουν.
Η μόνη λύση για να ζήσουμε σαν άνθρωποι εμείς και τα παιδιά μας είναι η ρήξη με το δρόμο των μονοπωλίων, την ΕΕ, τις αντιλαϊκές συμφωνίες, είναι ο δρόμος της ανατροπής.
Να δώσουν μάχη να απαλλαγούν από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο».
ΜΕΤΑ: υπάρχει κάτι πραγματικά νέο στη νέα συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ;
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ << Μ.Ε.Τ.Α >>:
Υπάρχει κάτι πραγματικά νέο στη νέα συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ;
Στις 15 και 16 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική συνδιάσκεψη της νέας συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ. Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» και άλλες συνδικαλιστικές κινήσεις που συνεργαζόντουσαν μαζί της στη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου υιοθέτησαν το όνομα «Μαχητική Εργατοϋπαλληλική Ταξική Ανατροπή» – Μ.Ε.Τ.Α. Στο ερώτημα αν πέρα από το όνομα άλλαξαν πολλά πράγματα σ’ ότι αφορά την ουσία της παρέμβασης στο συνδικαλιστικό κίνημα, η απάντηση είναι δυστυχώς αρνητική… Αυτό θα επιχειρήσουμε να τεκμηριώσουμε αναλυτικά στη συνέχεια.
Οι θέσεις του Μ.Ε.Τ.Α.
Η Συνδιάσκεψη, από την οποία πέρασαν περισσότεροι από 600 συνδικαλιστές και εργαζόμενοι, ψήφισε ένα κείμενο θέσεων, καταστατικό λειτουργίας καθώς και το γενικό συμβούλιο της παράταξης, το οποίο αποτελείται από 71 άτομα.
Το κείμενο των θέσεων της Μ.Ε.Τ.Α. ενσωμάτωνε μια σειρά σωστά και αναγκαία πολιτικά αιτήματα όπως η διαγραφή του χρέους και η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, δήλωνε πως το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να κάνει κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα, ενώ στους άμεσους στόχους του έθετε την κατάργηση των μνημονίων.
Δεν περιείχε όμως καμία συγκεκριμένη πρόταση και θέση για το είδος των αγώνων που απαιτούνται, για να αναχαιτιστεί η επίθεση που δέχεται το εργατικό κίνημα και να ανατραπούν τα Μνημόνια και οι κυβερνήσεις που τα στηρίζουν. Ούτε περιείχε οποιοδήποτε στοιχείο σοβαρού απολογισμού και συμπερασμάτων σχετικά με τη δράση της Αυτόνομης Παρέμβασης για τη στάση που έχει κρατήσει μέχρι σήμερα η ηγεσία της απέναντι στο κίνημα.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα έδωσαν μεγάλους αγώνες. Το απεργιακό κύμα ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο, ενώ η συμμετοχή στα συλλαλητήρια και στις διαδηλώσεις ήταν – κυρίως από το 2010 μέχρι το 2012 – η μαζικότερη της μεταπολίτευσης. Το εργατικό κίνημα όμως δεν κατάφερε να νικήσει, γιατί στην ηγεσία των συνδικάτων που «οργάνωναν» και καλούσαν τις κινητοποιήσεις βρισκόταν η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ. Οι παρατάξεις αυτές δεν είχαν ως στόχο να νικήσει το κίνημα, γιατί η νίκη του κινήματος σήμαινε στην πράξη την ανατροπή των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ – των δικών τους κυβερνήσεων. Έτσι οργάνωναν απεργιακές κινητοποιήσεις αποσπασματικά, χωρίς συντονισμό και κυρίως χωρίς διάρκεια.
Σε περιόδους όπου η μαζικότητα των κινητοποιήσεων κορυφωνόταν και το κίνημα μπορούσε να προχωρήσει σε γενική απεργία διαρκείας με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης (όπως τον Οκτώβρη του 2011, όπου στην Αθήνα διαδήλωναν 800.000 εργαζόμενοι στα πλαίσια της 48ωρης γενικής απεργίας) ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ έκλειναν τις κινητοποιήσεις, ενώ στη συνέχεια καλλιεργούσαν στους εργαζόμενους την ηττοπάθεια, την παραίτηση και τη μοιρολατρία.
Οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ όμως έκαναν, με μια έννοια, τη δουλειά τους. Συντηρούσαν τους πολιτικούς τους φορείς στην εξουσία. Η ηγεσία της Αυτόνομης Παρέμβασης, τι έκανε; Από την αρχή της κρίσης, δεν κατέθεσε ποτέ μια ουσιαστικά διαφορετική πρόταση στο κίνημα. Δεν πρότεινε στους εργαζόμενους ένα δικό της συγκεκριμένο σχέδιο αγώνα για την ανατροπή των μνημονιακών κυβερνήσεων και των νόμων της Τροϊκα και των τραπεζιτών. Αντιθέτως, στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων σερνόταν πίσω από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, χωρίς να προτείνει κάτι ουσιαστικά διαφορετικό από τις 24ωρες και 48ωρες ντουφεκιές στον αέρα.*
Στο κείμενο θέσεων της Μ.Ε.Τ.Α. η στάση αυτή θεωρητικοποιείται. Σύμφωνα με την ηγεσία της Μ.Ε.Τ.Α. αυτό που έλειπε από το κίνημα την τελευταία τετραετία δεν ήταν ο συντονισμός και η κλιμάκωση (την κατάλληλη στιγμή) των κινητοποιήσεων σε μια γενική απεργία διαρκείας που να ανατρέψει την κυβέρνηση. Αυτό που έλειπε από το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν …η «φαντασία» σε συνδυασμό με την «εύκολη εξαγγελία» κινητοποιήσεων!!
«η έλλειψη φαντασίας για τις μορφές πάλης σε συνδυασμό με την εύκολη εξαγγελία των απεργιών δυσκόλευε σε αρκετές περιπτώσεις την μαζικότητα των κινητοποιήσεων».
Με μια παρόμοια, ασαφή, λογική φαίνεται να «σχεδιάζει» η ηγεσία της Μ.Ε.Τ.Α. και το μέλλον:
«…αναζητούμε εκείνες τις μορφές αγωνιστικής δράσης που θα εξασφαλίζουν, μαζικότητα, συντονισμό, ενεργοποίηση και αντοχή των ίδιων των εργαζομένων, σε μια στρατηγική κλιμάκωσης διάρκειας και αποτελεσματικότητας, για να μην είναι ούτε δράσεις εκτόνωσης, ούτε απλά ένας ρηχός κινηματισμός επικοινωνιακού χαρακτήρα και εμβέλειας».
Οι γενικόλογες εκφράσεις και η απουσία συγκεκριμένων προτάσεων δεν αφορούν μόνο στο περιεχόμενο των αγώνων, αλλά και στον τρόπο οργάνωσης των συνδικάτων, όπου η ηγεσία της Μ.Ε.Τ.Α. υποτίθεται ότι κάνει νέες προτάσεις:
«Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει άμεσα να αναπτύξει πρωτοβουλίες για την ένταξη των μεταναστών εργαζόμενων στους κόλπους της σύγχρονης εργατικής τάξης»
«…να εκπονήσει το συνδικαλιστικό κίνημα μια στρατηγική για την παρέμβασή του στους ανέργους καθώς και στην γκρίζα ζώνη της επισφάλειας.»
«να πάρει πρωτοβουλίες ώστε αυτοί [άνεργοι και επισφαλώς εργαζόμενοι] να ενταχθούν στα συνδικάτα και στις μάχες των νέων διεκδικήσεων»»
«Τα συνδικάτα οφείλουν να επεξεργαστούν, σε συνεργασία με τις συλλογικότητες των νέων, τρόπους και πολιτικές προσέγγισής τους…»
«Το φαινόμενο της εγκατάλειψης των επιχειρήσεων λαμβάνει χαρακτηριστικά πανδημίας αυτή την στιγμή στην χώρα μας [… ] Οι προσπάθειες ανάκτησης της εγκαταλειμμένης παραγωγικής δραστηριότητας για την –κατ’ αρχήν– διάσωση των θέσεων εργασίας, δεν αποτελούν απλά εικόνες από το μέλλον, αλλά μια διεθνή κινηματική πραγματικότητα, την οποία τα ελληνικά συνδικάτα δεν πρέπει να αγνοήσουν.»
Μ’ αυτές τις προτάσεις δεν διαφωνεί κανείς. Αλλά καθώς δεν περιέχουν και τίποτε συγκεκριμένο ως προς την υλοποίησή τους, μοιάζουν περισσότερο με ευχές παρά με δουλεμένες θέσεις μια νέας αριστερής ριζοσπαστικής συνδικαλιστικής παράταξης.
Καταστατικό: Λειτουργία με αποκλεισμούς…
«Το μέλος της παράταξης δεν μπορεί να συμμετέχει σε άλλα, ανταγωνιστικά ψηφοδέλτια, από αυτά που στηρίζει η κεντρική, κλαδική ή νομαρχιακή παράταξη…»
Με αυτόν τον όρο, το καταστατικό της Μ.Ε.Τ.Α. όχι μόνο δεν κάνει ένα πλατύ και ανοικτό κάλεσμα σε μαχητικές ταξικές δυνάμεις, αλλά αποκλείει από μέλη της ακόμα και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που στους εργασιακούς τους χώρους συμμετέχουν σε διαφορετικές παρατάξεις και ψηφοδέλτια από αυτές που η ηγεσία της «Αυτόνομης Παρέμβασης» / «Μ.Ε.Τ.Α» ορίζει ως «επίσημες» συνδικαλιστικές παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ / Μ.Ε.Τ.Α.
Αυτές οι περιπτώσεις δεν είναι καθόλου λίγες. Στην περίπτωση για παράδειγμα του Υπ. Πολιτισμού τα περισσότερα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχουν στην ΕΑΚ και όχι στην Αυτόνομη Παρέμβαση. Η ΕΑΚ, είναι μια ενωτική παράταξη της αριστεράς, όπου εκτός από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχουν μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέλη του Ξεκινήματος, ανένταχτοι αριστεροί, κοκ.
Ένα άλλο παράδειγμα αποτελεί η Ο.ΣΥ (αστικές συγκοινωνίες Αθήνας – λεωφορεία και τρόλεϊ) όπου στην επίσημη συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, την «Αυτόνομη Παρέμβαση Ο.ΣΥ.» συμμετέχουν πρώην απεργοσπάστες της ΠΑΣΚΕ, οι οποίοι μπήκαν στο ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβρη του 2012 – μετά την εκλογική του εκτίναξη. Αντίθετα, οι αριστεροί αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχουν σε άλλες παρατάξεις: την «Ανεξάρτητη Παρέμβαση» και τους «Ανεξάρτητους της ΕΘΕΛ».
Σε διαφορετικές παρατάξεις συμμετέχουν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στον ΟΤΕ, στο ΤΕΕ, και αλλού, που δεν παραθέτουμε για λόγους χώρου.
Η συμμετοχή μελών του ΣΥΡΙΖΑ σε διαφορετικές συνδικαλιστικές παρατάξεις αντανακλά τη διαμάχη που εξελίσσεται στο εσωτερικό του. Από τη μια υπάρχουν τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ που παλεύουν για την ενότητα και τη συνεργασία της αριστεράς και για να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ταξική πολιτική και αγωνιστική κατεύθυνση. Από την άλλη υπάρχουν αυτοί που επιδιώκουν τη συνεργασία με τη Σοσιαλδημοκρατία και την ενσωμάτωση στο ΣΥΡΙΖΑ και στις συνδικαλιστικές του παρατάξεις όλων των στελεχών και των ομάδων που αποσπούνται από το ΠΑΣΟΚ και την ΠΑΣΚΕ, ανεξάρτητα από το αν η μετακίνηση αυτή των πασόκων και των πασκιτών γίνεται στη βάση συμπερασμάτων που έχουν βγει ή αν γίνεται εντελώς καιροσκοπικά.
Σε κάθε περίπτωση, η προαναφερόμενη διάταξη στο καταστατικό λειτουργίας της Μ.Ε.Τ.Α δίνει στην ηγεσία της «Αυτόνομης Παρέμβασης» / Μ.Ε.Τ.Α. τη δύναμη να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την παραπάνω διαμάχη, δίνοντας σε κάποιες παρατάξεις το «χρίσμα» της επίσης παράταξης και χαρακτηρίζοντας άλλες «ανταγωνιστικές».
Το άνοιγμα προς τη Σοσιαλδημοκρατία
Η δημιουργία της Μ.Ε.Τ.Α. παρουσιάστηκε από την ηγεσία της «Αυτόνομης Παρέμβασης» σαν μια προσπάθεια «διεύρυνσης» των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, αυτή η διεύρυνση ήταν «μονόπλευρη» και συγκεκριμένα προς την κατεύθυνση της ΠΑΣΚΕ – όπως φαίνεται και στις 80 υπογραφές των «ιδρυτών» της Μ.Ε.Τ.Α.
Στη βάση της Μ.Ε.Τ.Α. υπάρχει μεγάλη ανησυχία για την ανοιχτή πόρτα προς τη Σοσιαλδημοκρατία. Χαρακτηριστική είναι η ένταση στην προσυνδιασκεψιακή συνέλευση της Θεσσαλονίκης για την ένταξη των Θανάση Τούση (Ομοσπονδία Ταχυδρομικών) και Λάζαρου Γιουρτσίδη (Ομοσπονδία Ασφαλιστικών Συλλόγων Ελλάδας) στη Μ.Ε.Τ.Α. Παρόμοια η εικόνα και στις συζητήσεις που γινόταν στο «περιθώριο» της συνδιάσκεψης της Μ.Ε.Τ.Α. στην Αθήνα, για το θέμα της ένταξης συνδικαλιστών που προέρχονται από την ΠΑΣΚΕ. Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτηση στη συνδιάσκεψη συνδικαλιστή από την ΟΙΕΛΕ (Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών σε Ιδιωτικά Σχολεία και Φροντιστήρια) ο οποίος, μεταξύ άλλων, είπε ότι δεν μπορεί ούτε να φανταστεί ούτε μία στο εκατομμύριο την πιθανότητα να βρίσκεται στην ίδια παράταξη με τα ηγετικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ στην ΟΙΕΛΕ και ζήτησε σε φανερά εκνευρισμένο τόνο από τον Γ. Γαβρίλη (ηγετικό στέλεχος της Αυτόνομης Παρέμβασης) να πάρει θέση.
Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις συνδικαλιστών που προέρχονται από την ΠΑΣΚΕ ίδιες. Υπάρχουν συνδικαλιστές οι οποίοι έχουν κάνει ειλικρινή στροφή και θέλουν να παλέψουν ενάντια στα Μνημόνια και την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας. Αυτοί είναι καλοδεχούμενοι, σε ένα συνδικαλιστικό σχήμα και ας μην έγιναν «επαναστάτες» – είναι αρκετό το γεγονός ότι έχουν διαλέξει να είναι με την πλευρά των αγώνων ενάντια στην κυβέρνηση και την Τρόϊκα.
Υπάρχουν όμως πολλοί συνδικαλιστές που έχουν επανειλημμένα ξεπουλήσει τους εργαζόμενους του κλάδου τους και το εργατικό κίνημα, που ήταν κομμάτια απεργοσπαστικών μηχανισμών κοκ και μεταπηδούν σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ καιροσκοπικά. Εγκαταλείπουν ένα πλοίο που βουλιάζει και ανεβαίνουν σ’ ένα νέο όχημα, το οποίο θέλουν να χρησιμοποιήσουν για να διατηρήσουν τις καρέκλες και τα προνόμια τους.
Με μια έννοια, αυτοί τη «δουλειά» τους κάνουν. Η ηγεσία της «Αυτόνομης Παρέμβασης» / Μ.Ε.Τ.Α. που τους δέχεται όμως, που αποσκοπεί; Και τι είδους νέα συνδικαλιστική παράταξη θέλει τελικά να φτιάξει;