1η Οκτώβρη - είναι αφιερωμένη στην Τρίτη Ηλικία

Από χτες άρχισαν να περισσεύουν τα λόγια περί του θεσμικού ρόλου των ηλικιωμένων, με αφορμή τη σημερινή μέρα (1η Οκτώβρη) που είναι αφιερωμένη στην Τρίτη Ηλικία.

Αυτά για εκείνους που έχουν αναγάγει τους «κοινωνικούς διαλόγους» σε κορωνίδα της δράσης τους.

Για το αγωνιστικό κίνημα των συνταξιούχων - που δεν παραμυθιάζεται - το νόημα είναι αλλιώς.

Οπως το εκφράζει η Ενωση Συνταξιούχων Κύριας και Επικουρικής Ασφάλισης Καλλιθέας και Γύρω Δήμων σε ανακοίνωσή της:

«Την 1η Οκτώβρη την επικαλούνται εκείνοι που θεωρούν ότι τα "γηρατειά είναι κόστος"...

Ενα σάπιο σύστημα που θεωρεί την Τρίτη Ηλικία αναλώσιμη στο βωμό των συμφερόντων της πλουτοκρατίας εφαρμόζοντας πιστά τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Που καταστρέφει όποια υποδομή συντηρούμε και η οποία διευκόλυνε και βοηθούσε τη δύσκολη περίοδο που έχουν τα γηρατειά.

Ενα τέτοιο λοιπόν πολιτικό σύστημα δεν έχει το δικαίωμα να βγάζει λόγους και να μοιράζει υποσχέσεις τη "μέρα των ηλικιωμένων", όπως κάνει και τη μέρα του παιδιού, της μητέρας, του περιβάλλοντος, των ΑμΕΑ κ.λπ. - δηλαδή των θυμάτων του.

Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να εμπαίζουν, διότι περί εμπαιγμού πρόκειται, τα γηρατειά που πραγματικά είναι περήφανα». Τα περήφανα γηρατειά, που δεν είναι απόμαχοι της ζωής, καλούν όλους τους συνταξιούχους να κάνουν μια νέα αρχή:

«Να μπουν και να οργανωθούν στα σωματεία τους και με αποφασιστικότητα να παλέψουμε για να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας κλέβουν κάθε μέρα...

Να αγωνιστούμε μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια μας, με όσες δυνάμεις έχουμε, για να ανοίξει ο δρόμος που θα φέρει το λαό στην εξουσία».

Ετσι, απλά και σταράτα.

 

Ο ένας κόβει κι ο άλλος ράβει: Ο πρώην υπουργός Εργασίας Γ. Κουτρουμάνης διερωτάται «πώς φτάσαμε ως εδώ;» κι αφού κάνει γαργάρα τα αρπαγμένα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, τις σωρηδόν εισφοροαπαλλαγές των καπιταλιστών, την απέραντη εισφοροκλοπή από τους ίδιους και την κορυφαία πράξη της ληστείας, τη μετατροπή και των τελευταίων αποθεματικών των Ταμείων σε κεφάλαιο ενίσχυσης των τραπεζών, το ρίχνει στο κλάμα για τις «δικές μας ευθύνες», για τη «συντεχνιακή αντίληψη που οδήγησε στη διατήρηση προνομίων», για την «ανοχή σε μια απίστευτη σπατάλη και εκτεταμένη διαφθορά». Για να καταλήξει στη συνέχεια ότι η λύση βρίσκεται στο να «ελαφρύνουν το μη μισθολογικό κόστος της εργασίας». Του χρειάστηκε, δηλαδή, κοντά μισή σελίδα της «Καθημερινής», στην οποία έγραψε το άρθρο του, για να πει αυτό που εξαρχής ζητάνε οι καπιταλιστές.

 

Ο έτερος, ο σημερινός υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, έχει μετατρέψει σε σίριαλ την καταγραφή των συνταξιούχων, τα επεισόδια του οποίου προβάλλονται σε εθνικό δίκτυο κάθε μήνα: Ανακοινώνει κάθε μήνα τα στατιστικά του Ασφαλιστικού για να εμπεδώσουν όλοι πως αλήθεια δεν είναι ό,τι βιώνουν οι συνταξιούχοι, δηλαδή οι συντάξεις των 300 και 600 ευρώ, αλλά η «μέση σύνταξη» (ένας αυθαίρετος όρος) που σύμφωνα με το σχετικό μαγειρείο είναι στα 900 ευρώ και άρα αφού ο μισθός είναι στα 580 ευρώ, να ποιοι ληστεύουν το σύστημα, οι καλοπληρωμένοι συνταξιούχοι και να γιατί πρέπει να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις.

Για τους ίδιους τους συνταξιούχους, που ξέρουν από πρώτο χέρι πώς χτίστηκε το ασφαλιστικό σύστημα (από τις εισφορές των ίδιων των εργατών), αλλά και για τους σημερινούς εργάτες, που επίσης βιώνουν μια άγρια ληστεία των εισφορών τους (γνωρίζοντας από την εμπειρία τους γιατί μόνο οι καπιταλιστές πρέπει να πληρώνουν για την ασφάλιση των εργατών), και πολύ περισσότερο για την επόμενη βάρδια της εργατικής τάξης, που κινδυνεύει να μη μάθει καν ότι υπήρξε κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα, είναι καθήκον πρώτης γραμμής όχι μια λεκτική απάντηση στους θεομπαίχτες, αλλά η οργάνωση της έμπρακτης απάντησης έτσι που να στέλνει στα αζήτητα της Ιστορίας και τους καπιταλιστές και την πολιτική τους εκπροσώπηση όποιο χρώμα κι αν έχει κάθε φορά.