Τα μνημόνια, δεν επιβλήθηκαν από βίτσιο, ούτε από λάθος υπολογισμούς .
«Χαστούκι από το Ευρωκοινοβούλιο στην τρόικα», «Η Κομισιόν καταγγέλλει τις πολιτικές της τρόικας για τη φτώχεια», το ίδιο και η Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου με επικεφαλής τον Σέρκας, «Το ΔΝΤ δίνει συμβουλές ενόψει αναιμικής ανάκαμψης και προβλέπει ότι παρά το "θετικό ρυθμό ανάπτυξης για το 2014", η αύξηση αυτή είναι εύθραυστη», προσθέτοντας ότι, από τη μια πλευρά, οι εξαγωγές είναι ισχυρές και, από την άλλη πλευρά, η εσωτερική ζήτηση είναι αδύναμη.
Ακούγοντας και διαβάζοντας τα σχετικά ρεπορτάζ νομίζεις ότι επήλθε κοσμογονία. Είδανε οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και τα πολιτικά όργανά τους το φως το αληθινό και άρχισαν το αυτομαστίγωμα. Ορισμένοι, μάλιστα, όπως στον ΣΥΡΙΖΑ, αφιέρωσαν στα έντυπά τους σελίδες για τα σχετικά θέματα ως απόδειξη ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός (το ΔΝΤ και η ΕΕ), αλλά στραβά αρμενίζουμε (πρόβλημα διαχείρισης).
Τι πραγματικά συμβαίνει; ΔΝΤ, ΕΚΤ και Κομισιόν αποτελούν την τρόικα. Είναι δυνατόν να καταγγέλλουν τον εαυτό τους; Το μόνο πραγματικό γεγονός, λοιπόν, είναι η καπιταλιστική κρίση και ο διαρκής ανταγωνισμός μεταξύ καπιταλιστών τόσο στην εξέλιξη αυτής της κρίσης, όσο και στο ενδεχόμενο εξόδου απ' αυτήν. Κάθε ιμπεριαλιστικός οργανισμός εμπεριέχει, εκτός από τα κοινά, και αντιτιθέμενα συμφέροντα. Δουλειά της πολιτικής είναι να διαχειριστεί αυτό το πλέγμα σχέσεων και σ' αυτήν την προσπάθεια διατυπώνονται αυτές ή οι άλλες θέσεις, έτσι που ορισμένες φορές να φαίνονται πως κονταροχτυπιούνται χτεσινές θέσεις με τις σημερινές.
Η αλήθεια είναι πως μια κόκκινη κλωστή συνδέει χτεσινές και σημερινές θέσεις. Η επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου που «καταγγέλλει» την τρόικα ισχυρίζεται πως με τη μνημονιακή πολιτική παραβιάζεται η Συνθήκη της Λισαβόνας. Ομως σ' αυτήν ακριβώς τη Συνθήκη, που αποτελεί συνέχεια της ιδρυτικής της ΕΕ, της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ενσωματώνεται η στρατηγική του κεφαλαίου. Δηλαδή, όλα όσα σήμερα εφαρμόζονται και προβλέπονται σαν αναγκαία μέτρα για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Η οικονομική κρίση έφερε επιτάχυνση των ρυθμών εφαρμογής αυτών των μέτρων, που τσακίζουν τα εργατικά δικαιώματα.
Παραθέτουμε όσα έλεγε η Αλ. Παπαρήγα, στη Βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την Ευρωσυνθήκη το 2008:
«Ηδη μέσα από το νέο κύκλο της ατζέντας της Λισαβόνας για το 2008 - 2010, που υιοθετήθηκε ομόφωνα στο Εαρινό Συμβούλιο στις 14 Μάρτη προωθούν:
α) Γενίκευση των ελαστικών και μερικών μορφών απασχόλησης.
β) Στρατηγικές διά βίου μάθησης.
γ) Διαρκή μετακίνηση από μία θέση εργασίας σε άλλη και σε όλο το έδαφος της ΕΕ.
δ) Κατεδάφιση των συστημάτων κοινωνικής προστασίας.
ε) Κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και αντικατάστασή τους με ατομικές Συμβάσεις για κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά, ώστε η εργατική τάξη να χάσει τη δύναμη του ενωμένου αγώνα της και οι εργαζόμενοι μεμονωμένα να αντιμετωπίζονται απ' το κεφάλαιο σαν "πρόβατα επί σφαγήν"».
Θυμίζουν, άραγε, τίποτα όλα αυτά; Διαφέρουν σε τίποτα από το μνημόνιο;
Τα μνημόνια, λοιπόν, δεν επιβλήθηκαν από βίτσιο, ούτε από λάθος υπολογισμούς. Με αυτά επιβλήθηκαν μέτρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης για αύξηση της κερδοφορίας, για τη δημιουργία νέων πεδίων κερδοφορίας, με ένταση της εμπορευματοποίησης τομέων του Δημοσίου, όπως π.χ. η Υγεία, αλλά και η πώληση κρατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεων και άλλων τομέων της οικονομίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Και όλα αυτά, για να υπάρξει έξοδος από την καπιταλιστική οικονομική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου.
Τα μέτρα επιβλήθηκαν για να μείνουν. Το γεγονός ότι ορισμένες οικονομίες, όπως η γερμανική, βρέθηκαν μέσα από αυτήν τη διαδικασία σε πλεονεκτική θέση, δεν αναιρεί τη γενική κατεύθυνση, εξηγεί μόνο τις αντιθέσεις που αναγκαστικά αναπτύσσονται όταν υπάρχει ανισόμετρη ανάπτυξη, συστατικό της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών οργανισμών ορισμένοι προσπαθούν να τις εμφανίσουν ως απόδειξη ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή πολιτικής, δυνατότητα διόρθωσης της ΕΕ από τα μέσα. Λαθροχειρούν, συγκαλύπτοντας ότι πρόκειται για αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης, που προβάλλονται από τμήματα του κεφαλαίου κρατών - μελών της ΕΕ που θεωρούν ότι με τη συνέχιση της λιτότητας δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Χρειάζεται να διατεθούν χρηματικά κεφάλαια για επενδύσεις και για εξασφάλιση της εργατικής - λαϊκής χειραγώγησης, της στράτευσης των εργαζομένων με το στόχο της ανάκαμψης.
Το κλάμα, λοιπόν, για τη φτώχεια είναι μια σκέτη υποκρισία όσο δε βάζει απέναντι την αιτία, την ανάγκη, δηλαδή, των καπιταλιστών να τσακίσουν την εργατική τάξη.
Σε ανύποπτη στιγμή, ο «Ριζοσπάστης» σημείωνε: Δεν μπορεί κανείς να προβλέψει την πορεία εξόδου από την κρίση, τις εξελίξεις μέσα από την όξυνση των ανταγωνισμών κ.λπ. Ο,τι όμως και αν γίνει, ο μεγάλος χαμένος είναι και θα είναι η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά - λαϊκά στρώματα. Που δεν έχουν άλλο δρόμο από το να συγκροτήσουν τη δική τους συμμαχία, να οργανώσουν μια ισχυρή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, ενισχύοντας το ΚΚΕ παντού, ώστε με την αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη να ανοίξουν το δρόμο για την εργατική - λαϊκή εξουσία, να κοινωνικοποιήσουν τα μονοπώλια, να αποδεσμεύσουν την Ελλάδα από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό και σύμμαχο των αστών, για να μπει η οικονομία στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων, αναπτύσσοντας διεθνείς σχέσεις με αμοιβαίο όφελος.
Κάθε άλλος δρόμος δίνει παράταση στη βαρβαρότητα.