Συνθήκη του Μάαστριχ και παγκόσμια διακυβέρνηση

Ψάχνοντας αναφορές για την έννοια «εποπτεία» , βρέθηκα πολύ πίσω, στη δεκαετία του 1990 και στις αναφορές της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της ιδρυτικής πράξης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και λίγο αργότερα του Συμφώνου για το Ευρώ, με βάση το οποίο διαμορφώθηκε η Ευρωζώνη.

Κοιτάζοντας όμως και διεθνώς, ένα είδος χαλαρότερης ή αυστηρότερης εποπτείας ισχύει σχεδόν για όλα τα καπιταλιστικά κράτη του κόσμου και μάλιστα τα πιο ανεπτυγμένα. 

Είναι το επίπεδο διεθνοποίησης της σύγχρονης καπιταλιστικής οικονομίας, η αλληλεξάρτηση των οικονομιών, η συμμετοχή σε διεθνείς ή περιφερειακές καπιταλιστικές ενώσεις, η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς οικονομικούς οργανισμούς (π.χ. ΔΝΤ, ΠΟΕ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.ά.) που επιβάλλουν «εποπτείες» και «μηχανισμούς» ελέγχου - αξιολόγησης και προώθησης αναδιαρθρώσεων.

Αλλωστε, ορισμένοι απ' αυτούς που σήμερα διαπραγματεύονται από την πλευρά της Ελλάδας έχουν θητεύσει σε τέτοιους μηχανισμούς εποπτείας και προώθησης πολιτικών σε άλλα κράτη. Οπως π.χ. η κα Παναρίτη, που είχε θητεύσει στην Παγκόσμια Τράπεζα σε τέτοιους μηχανισμούς στο Περού επί της αντιλαϊκότατης κυβέρνησης Φουτζιμόρι. 

Μάλιστα, την εμπειρία της την έκανε και βιβλίο! Ας μην κάνουν, λοιπόν, ότι δεν ξέρουν πώς λειτουργούν οι διεθνείς σχέσεις μεταξύ καπιταλιστικών κρατών και ας μην πέφτουν τόσο από τα σύννεφα!

Αναφερόμαστε, βεβαίως, σε όλη αυτήν τη φιλολογία περί τέλους της τρόικας και της εποπτείας που κυκλοφορεί από τα διάφορα κυβερνητικά επιτελεία. Η εποπτεία, στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης, είναι θεσμοθετημένη και δεν αφορά μόνο τα κράτη που βρίσκονται σε μνημόνιο αλλά όλα τα κράτη.

Υπό εποπτεία θα είναι και το νέο πρόγραμμα, συμφωνία, συμβόλαιο, όπως και να ονομάσει η συγκυβέρνηση αυτό που θα συνάψει με τους δανειστές, τους θεσμούς ΕΕ - ΔΝΤ, μετά το τέλος της τετράμηνης παράτασης. 

Εκτός, βέβαια, αν το πρόβλημα της συγκυβέρνησης είναι το ποιος ασκεί την εποπτεία, αν δηλαδή η εποπτεία έχει γερμανική σφραγίδα και όχι άλλη, π.χ. γαλλική, ιταλική ή γιατί όχι αμερικάνικη, ή αν το βάρος το έχουν θεσμοί όπως το ΔΝΤ και όχι η Κομισιόν.

Αν είναι όμως έτσι, να μας το πουν να το ξέρουμε και ας αφήσουν τις κορόνες περί «περήφανης» και «αξιοπρεπούς» πολιτικής, με τις οποίες επιδιώκουν να στρατεύσουν τους εργαζόμενους και το λαό σε έναν πόλεμο ανάμεσα σε μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα. 

Τέλος σε κάθε είδους εποπτείες θα πει ο λαός, οι εργαζόμενοι, όταν με την πάλη τους έρθουν σε ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του, καθώς και με όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.