Πρωτοβουλία του ΚΚΕ για τα προβλήματα των συνταξιούχων και των οικογενειών τους

Η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στη συνάντηση με εκπροσώπους συνταξιουχικών οργανώσεων και εργαζόμενων στα ασφαλιστικά ταμεία

Με πλούσια συζήτηση και τοποθετήσεις των εκπροσώπων όλων των συνταξιουχικών οργανώσεων και των οργανώσεων των εργαζόμενων στα ασφαλιστικά Ταμεία, ολοκληρώθηκε η συνάντησή τους με τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, στην αίθουσα του Συλλόγου Εργαζομένων πρώην Αγροτικής Τράπεζας (Αμερικής 10). Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας που αναλαμβάνει το ΚΚΕ για την ανάδειξη των προβλημάτων των συνταξιούχων και των οικογενειών τους, για την υπεράσπιση των συντάξεων και των ασφαλιστικών ταμείων από νέα πλήγματα.

Κατά την εισηγητική του ομιλία ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας επισήμανε:

«Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Εκπρόσωποι των οργανώσεων των συνταξιούχων, των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία,

Θα ήθελα κατ΄αρχήν εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ να σας ευχαριστήσω για την ανταπόκρισή σας στο κάλεσμα του Κόμματός μας, για τη διοργάνωση αυτής της συνάντησης, προκειμένου να συζητήσουμε ανοιχτά, καθαρά, δημιουργικά, συναδελφικά, συναγωνιστικά και συντροφικά, για ένα πρόβλημα που δεν απασχολεί μόνο εμάς που βρισκόμαστε σήμερα σε αυτήν την αίθουσα, αλλά απασχολεί ευρύτερα την εργατική τάξη, είτε δουλεύει χρόνια με σταθερή εργασία, είτε έχει μπει πρόσφατα στην παραγωγή, είτε δουλεύει μερικούς μήνες το χρόνο, μερικές μέρες και ώρες, είτε ασφαλίζεται, είτε είναι στη μαύρη ανασφάλιστη εργασία, είτε βρίσκεται στη μόνιμη ή προσωρινή ανεργία, είτε είναι επαγγελματίας, βιοτέχνης, έμπορος, αυτοαπασχολούμενος ή αγρότης, είτε είναι συνταξιούχος παλιότερων γενιών, είτε ετοιμάζεται να βγει στη σύνταξη, είτε σήμερα είναι φοιτητής, σπουδαστής, υποψήφιος στις πανελλήνιες εξετάσεις, μαθητής, είτε είναι νέα μητέρα και έχει στην αγκαλιά της ακόμα το μωρό της.

Ακριβώς γιατί το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης μας αφορά όλους και όλες, αφορά όλες τις εργατικές, λαϊκές οικογένειες, αφορά όλες τις ηλικίες, από το μωρό που γεννιέται μέχρι και τον απόμαχο στα βαθιά γηρατειά. Η συνταξιοδότηση πρέπει να είναι εξασφαλισμένη από την πρώτη μέρα της γέννησης του παιδιού, με την έννοια του καθολικού δικαιώματος, ανεξάρτητα από τη μορφή εργασίας, πολύ περισσότερο που στις συνθήκες του καπιταλισμού η ανεργία είναι τεράστιο πρόβλημα.

Αφορά και τις συντάξεις, αλλά και την πρόνοια, την περίθαλψη, την ιατρική αγωγή και τα φάρμακα, την ασφάλιση και την υγεία, την υγιεινή και ασφάλεια, την προστασία από εργατικό ατύχημα, κλπ. Όλα αυτά λοιπόν έχουν μπει σε κίνδυνο, έτσι που δεν μένει τίποτε άλλο από το να σημάνουμε πραγματικό συναγερμό.

Φίλοι και φίλες,

Επιτρέψτε μου ορισμένες επισημάνσεις, άλλωστε πιο αναλυτικά τις προτάσεις μας σαν Κόμμα θα σας τις μοιράσουμε.

Σήμερα, δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα, συνδικαλιστική οργάνωση, άνθρωπος σε αυτή τη χώρα που να μην ομολογεί πλέον την ανησυχητική οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν βρεθεί τα ασφαλιστικά ταμεία, κατάσταση η οποία βάζει σε άμεσο κίνδυνο ακόμα και την καταβολή των ήδη τσεκουρωμένων συντάξεων.

Την ίδια στιγμή όμως που ομολογούν το πασιφανές, η κυβερνητική κρατική αστική προπαγάνδα κάνει κάθε προσπάθεια να συγκαλύψει τους πραγματικούς ενόχους γι’ αυτή την κατάσταση. Αποπροσανατολίζει προβάλλοντας τα περιστατικά κάποιων παράνομων συντάξεων, τις δήθεν υψηλές παροχές μιας μικρής μειοψηφίας, τις υπαρκτές ανισότητες μεταξύ κατηγοριών ασφαλισμένων. Εμφανίζει το ασφαλιστικό σαν ένα τεχνοκρατικό πρόβλημα, σαν ζήτημα λογιστικής κακοδιαχείρισης που οδήγησε στα ελλείμματα και στην υπονόμευση της βιωσιμότητας των ταμείων. Όχι φυσικά ότι δεν υπήρξε ή δεν υπάρχει και τέτοια. Όμως το κύριο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί η παρωνυχίδα που ενοχλεί και πονάει από τον μπαλτά που πέφτει για να κόψει πόδια και χέρια.

Ενοχοποιούν τους εργαζόμενους για τη σημερινή κατάσταση των Ταμείων ή στην καλύτερη περίπτωση τους βάζουν στο ίδιο τσουβάλι, θύτες και θύματα μαζί. Αξιοποιούν την κρίση, την υπερχρέωση του κράτους, τις συνέπειες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της αστικής πολιτικής σαν εφαλτήριο για την κλιμάκωση της επίθεσης σε όσα κοινωνικά – ασφαλιστικά δικαιώματα έχουν απομείνει.

Η αλήθεια δεν έχει καμία σχέση με αυτή την προπαγάνδα τους. Η σημερινή κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένου σχεδίου που συστηματικά και με συνέχεια προώθησαν όλες οι κυβερνήσεις, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια της κρίσης αλλά όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Το σύγχρονο αντιλαϊκό σχέδιο ανατροπής ξεκίνησε στις διάφορες χώρες ακόμα από τη δεκαετία του ΄70, μετά την τότε οικονομική κρίση.

Οι αντιλαϊκές πολιτικές για το Ασφαλιστικό, που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα στην Ελλάδα και αυτές που σχεδιάζονται για το επόμενο διάστημα, συνδέονται άμεσα με συγκεκριμένες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με βασικό στόχο την εξασφάλιση μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, πράγμα που αυτόματα μεταφράζεται σε ξεζούμισμα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, των λαϊκών στρωμάτων, με ένταση της εκμετάλλευσης.

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες

Πρόκειται για αντιδραστικές αλλαγές που σχεδιάστηκαν συγκεκριμένα και προωθούνται σ’ όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ, πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας.

Αυτές οι αναδιαρθρώσεις δεν περιορίζονται μόνο στα υπερχρεωμένα κράτη της Ευρωζώνης. Στόχευαν και στοχεύουν: στη μείωση στο κατώτατο δυνατό επίπεδο της τιμής της εργατικής δύναμης, της μείωσης, όπως λένε του «μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους». Στη μεταφορά ασφαλιστικών βαρών του κράτους και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων στις πλάτες των εργαζομένων μέσα απ’ τη σύνδεση εισφορών – παροχών, τη λειτουργία του ασφαλιστικού συστήματος στη βάση της ανταποδοτικότητας. Με τους νόμους για να μπαίνουν τα ασφαλιστικά ταμεία στις χρηματαγορές, να κάνουν επενδύσεις, να μετατρέπονται σε επιχειρηματικούς ομίλους, άρα να μπαίνουν στη μέγγενη του ανταγωνισμού.

Στόχευαν και στοχεύουν στη διασφάλιση πεδίου κερδοφόρων επενδύσεων του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου στο ασφαλιστικό σύστημα, που συμβαδίζει με τη συρρίκνωση της κρατικής στήριξης των ταμείων.

Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που δεν ψήφισε τους σχετικούς νόμους. Μάλιστα τώρα τελευταία προβλήθηκε και σαν επιτυχία των συνταξιοδοτικών ταμείων του Καναδά να αγοράσουν το 26% από το πακέτο που πούλησε η Χόχτιφ στο Ελ. Βενιζέλος.

Στόχευαν και στοχεύουν στην αξιοποίηση των αποθεματικών των ταμείων και των εισφορών των ασφαλισμένων για τη χρηματοδότηση των μονοπωλιακών ομίλων, με όρους που εκτινάσσουν τα κέρδη τους, «δανεικά και αγύριστα» όπως λέει ο λαός.

Οπωσδήποτε, το πρόβλημα του ασφαλιστικού δεν περιορίζεται μόνο στο ζήτημα των περικοπών και του αβέβαιου μέλλοντος των συντάξεων. Αφορά όλο τον τρόπο οργάνωσης της ποιότητας των υπηρεσιών, της ίδιας της αντίληψης για το τι σημαίνει ασφαλιστική παροχή.

Με τη σημερινή κατάσταση των ταμείων και το μέλλον των συντάξεων συνδέονται και αντανακλώνται όλες οι αρνητικές συνέπειες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων. Δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα για την κατάσταση αυτή.

Η άσχημη κατάσταση των ταμείων και των συντάξεων έχουν να κάνουν:

- Με την τεράστια κλοπή των αποθεματικών των ταμείων.

- Με την εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή, την εισφοροαπαλλαγή και εισφοροαποφυγή του μεγάλου κεφαλαίου και την αδυναμία των αυτοαπασχολούμενων να πληρώσουν τις εισφορές τους.

- Με τις αλλαγές και τα μέτρα που προωθούν την ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση της υγείας και της πρόνοιας.

- Με την επέκταση της ανασφάλιστης εργασίας και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της μερικής – προσωρινής απασχόλησης.

- Με τη μείωση των πραγματικών μισθών, του μεροκάματου, με τη συνολική απαξίωση της εργατικής δύναμης.

- Με την εκτίναξη της ανεργίας, ιδιαίτερα της μακρόχρονης, τόσο των νέων όσο και των μεγαλύτερων ηλικιών, των ηλικιωμένων.

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Το ΚΚΕ με επιμονή, είχε έγκαιρα ενημερώσει και προειδοποιήσει τους εργαζόμενους για τον ταξικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα των αλλαγών που προωθούνται.

Μια απλή επισκόπηση των βασικών ιστορικών σταθμών της κυβερνητικής πολιτικής για το ασφαλιστικό αποδεικνύει πως προωθήθηκε με συνέπεια η πολιτική κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων την τελευταία εικοσαετία. Μεθοδεύτηκε, οργανώθηκε, προωθήθηκε, συστηματικά και σχεδιασμένα, ώστε να μπορεί και να απορροφά τις αντιδράσεις, τους κραδασμούς, να ενσωματώνει δυνάμεις, να αποπροσανατολίζει, να εγκλωβίζει. Από την άποψη αυτή είναι και ιστορικές και μεγάλες οι ευθύνες όλων. Εκτός από τα κόμματα που κυβέρνησαν εναλλάξ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και όλοι οι άλλοι που βρέθηκαν στην αντιπολίτευση, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που στο όνομα του εκσυγχρονισμού συμφωνούσαν να μετατρέπονται τα ασφαλιστικά ταμεία σε μετόχους τραπεζών,με τον οπορτουνισμό τους, τα «σαλιαρίσματα» με τη συμμετοχή στους ονομαζόμενους «κοινωνικούς διαλόγους», όπου συμμετείχαν όλοι τους δίνοντας άλλοθι στο πέρασμα των μέτρων με «κοινωνική συναίνεση», όπως και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες όχι μόνο απλά δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, αλλά έγιναν και ο «δούρειος ίππος» μέσα στο κίνημα για όλα τα αντιλαϊκά, αντιασφαλιστικά μέτρα.

Την περίοδο της διακυβέρνησης ΝΔ ’90-’93 επιβλήθηκε η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης εργαζομένων στο δημόσιο, η αύξηση του χρόνου για κατοχύρωση ασφαλιστικού δικαιώματος στο ΙΚΑ, ο διαχωρισμός των ασφαλισμένων σε πριν και μετά το 1993, η αύξηση της συμμετοχής των εργαζομένων στην τιμή των φαρμάκων.

Στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ με το νόμο Ρέππα του 2002, μείωσε τις συντάξεις στο δημόσιο, χρησιμοποιώντας τη μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης συντάξεων σε σχέση με τους μισθούς, κατάργησε την 35ετία για τους νέους εργαζόμενους στο δημόσιο, αύξησε το όριο ηλικίας στα 67 χρόνια («σε προαιρετική βάση»), δρομολόγησε την ενοποίηση ταμείων και ενίσχυσε τη λογική του ανταποδοτικού κεφαλαιοποιητικού συστήματος, εντάσσοντας στο ασφαλιστικό σύστημα τα «επαγγελματικά ταμεία».

Η ΝΔ που το διαδέχθηκε ξανά, με το νόμο Σιούφα και άλλες ρυθμίσεις, αύξησε τις εισφορές των νέων ασφαλισμένων, προχώρησε στην ένταξη ταμείων τραπεζών και πρώην ΔΕΚΟ στο ΙΚΑ, ενίσχυσε τα μέτρα δημιουργίας επαγγελματικών ταμείων, στήριξε με κίνητρα την επέκταση του εργάσιμου βίου στα 67 χρόνια και τη νέα μείωση των συντάξεων.

Ακολούθησε ο νόμος Λοβέρδου του ΠΑΣΟΚ το 2010 και γενικότερα οι ρυθμίσεις της τελευταίας διετίας των διαφόρων συγκυβερνήσεων, που αύξησαν τα όρια ηλικίας, μείωσαν το ύψος της βασικής σύνταξης, κατάργησαν την 13η και 14η σύνταξη, δρομολόγησαν τη διακοπή της κρατικής εγγύησης για τις επικουρικές συντάξεις και την εδραίωση των επαγγελματικών ταμείων.

Παράλληλα, τα αποθεματικά των ταμείων έγιναν το λίπασμα των κεφαλαιοκρατών για την καπιταλιστική ανάπτυξη όλη τη μεταπολεμική περίοδο: Κλάπηκαν δισεκατομμύρια απ’ τις εισφορές των εργαζομένων με τις άτοκες καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδας, τη συμμετοχή των ταμείων στο τζόγο του Χρηματιστηρίου και το πρόσφατο κούρεμα των ομολόγων με απώλειες που ξεπερνούν τα 12 δισεκατομμύρια ευρώ.

Εδώ θα πρέπει να συνυπολογίσουμε τις συνεχείς χαριστικές ρυθμίσεις στις επιχειρήσεις και την ανοχή της εισφοροδιαφυγής των μονοπωλίων.

Το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι ότι η οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων διαμορφώθηκε με ευθύνη και σχεδιασμένη παρέμβαση των αστικών κυβερνήσεων της τελευταίας εικοσαετίας. Επομένως, το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό και όχι τεχνοκρατικό, λογιστικό. Δεν πρόκειται για μια απλή κακοδιαχείριση, αλλά για επίθεση της άρχουσας τάξης ενάντια στο λαό, ενάντια σε ένα κοινωνικό δικαίωμα κατακτημένο με αίμα.

Στην υλοποίηση αυτής της κρατικής πολιτικής οι διοικήσεις των ταμείων έχουν το δικό τους διακριτό μερίδιο ευθύνης.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Η συνοπτική αναφορά στους σταθμούς της αντιασφαλιστικής πολιτικής που προηγήθηκαν δεν έχει σκοπό την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, δεν αφορά το παρελθόν, για να πούμε, ότι έγινε έγινε, ας κοιτάξουμε τώρα τι κάνουμε.

Αυτή μας η αναφορά αφορά στο σήμερα και το αύριο, γιατί η αντιλαϊκή επίθεση δεν έχει ολοκληρωθεί. Επιπλέον δείχνει ότι δεν αρκεί να παλεύεις κατά των συνεπειών μιας αντιλαϊκής στρατηγικής αλλά να παλεύεις και την αιτία, τη μήτρα που γεννάει τέτοιες συνέπειες.

Είναι αναγκαία για να αποκαλυφθεί πως η αστική πολιτική αξιοποιεί το ζήτημα της «βιωσιμότητας» των ταμείων για να καλλιεργήσει το έδαφος νέων αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων.

Γενικότερα πρέπει να ξέρουμε ότι η άρχουσα τάξη αξιοποιεί τα προβλήματα που γεννά και διογκώνει η πολιτική της, σαν εφαλτήρια για να επιταχύνει στην υλοποίηση των αντιλαϊκών κατευθύνσεών της.

Ο κίνδυνος να τσακιστούν οι ήδη ελάχιστες ασφαλιστικές παροχές και να καθηλωθούν μόνιμα οι κύριες συντάξεις στο ύψος των προνοιακών επιδομάτων είναι άμεσος.

Εκεί οδηγούν οι αποφάσεις και οι δεσμεύσεις της ΕΕ που περιλαμβάνει η στρατηγική «Ευρώπη 2020″ και η Λευκή Βίβλος για τις συντάξεις του 2012. Πρόκειται για υποχρεωτικές κατευθύνσεις που στηρίζουν την επίθεση της άρχουσας τάξης σε κάθε κράτος – μέλος της Ένωσης και αναγορεύουν τη ρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος σε ζήτημα «κοινού ενδιαφέροντος της ΕΕ».

Η υλοποίηση αυτών των κατευθύνσεων οδηγεί στην παντελή διάλυση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.

Μεταξύ άλλων, οι κατευθύνσεις της ΕΕ περιλαμβάνουν:

- Αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση με οικονομικές ποινές σ’ όσους συνταξιοδοτούνται νωρίτερα.

- Υπολογισμός της σύνταξης με βάση τις αποδοχές του συνόλου του εργασιακού βίου και όχι των καλύτερων ετών.

- Μείωση του μεριδίου των κρατικών διανεμητικών συντάξεων στη συνολική συνταξιοδοτική δαπάνη.

- Κάθε μήνα να πληρώνονται οι ασφαλισμένοι ανάλογα με το τι έχει το ταμείο σε χρήμα.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, στη χώρα μας θα αντιμετωπίσουμε αύξηση και ενοποίηση των εισφορών και συμπίεση προς τα κάτω των ενιαίων παροχών. Σταδιακή μείωση των εργοδοτικών εισφορών στην τριετία 2014-2016.

Από 1/1/2015 καθιερώνεται η βασική σύνταξη των 360 ευρώ δηλαδή καταργείται η βασική σύνταξη των 486 ευρώ για το ΙΚΑ.

Θα προωθηθεί νέα μείωση των συντάξεων που θα ξεπεράσει το 35%. Από το 2014 θα διακοπεί η καταβολή του επιδόματος ΕΚΑΣ για όσους είναι κάτω των 65 ετών, ακόμα και αν είναι χαμηλοσυνταξιούχοι. Τα εφάπαξ βοηθήματα θα συρρικνωθούν.

Στο Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης (ΕΤΕΑ) που απορροφά το σύνολο των επικουρικών ταμείων, το κράτος αποσύρει στην ουσία τη στήριξή του, με την επίκληση της δέσμευσης να «δρα κατά ουδέτερο δημοσιονομικό τρόπο».

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει την κοινωνική ασφάλιση με γνώμονα την ικανοποίηση των αναγκών του λαού. Η ασφάλιση, η σύνταξη, η προστασία της υγείας είναι κοινωνικές ανάγκες και αποτελούν κοινωνικά δικαιώματα.

Γι’ αυτό και η πρόταση του ΚΚΕ δεν περιορίζεται στην επιτακτική ανάγκη να μπει φρένο στη σημερινή κατάσταση και να αποσπαστούν ορισμένες κατακτήσεις, αλλά απαιτεί αγωνιστικά την κάλυψη των πραγματικών αναγκών του λαού, παίρνοντας υπόψη την άνοδο της παραγωγικότητας, τις εξελίξεις στην επιστήμη και την τεχνολογία, την επιμήκυνση του ορίου της ζωής, όπως και τις ιδιαίτερες ανάγκες κατά κλάδο, φύλο, ηλικία, καθώς και τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Άλλωστε, η ίδια η αύξηση του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας έχουν δημιουργήσει τη βάση για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Στη σημερινή συγκυρία αξίζει να υπενθυμίσουμε συνοπτικά πως θεμελιώθηκε το κοινωνικό-ασφαλιστικό σύστημα στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα και πως αναπτύχθηκε τα επόμενα χρόνια.

Η αστική πολιτική του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας» αντανακλούσε ασφαλώς την πίεση που ασκούσε στον καπιταλιστικό κόσμο η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, οι εργατικές επαναστάσεις στην Ουγγαρία και στη Γερμανία, οι κατακτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά και η ανάπτυξη της ίδιας της ταξικής πάλης στις υπόλοιπες χώρες του καπιταλισμού.

Από την άλλη, η αστική πολιτική αντανακλούσε τους ελιγμούς και την προσπάθεια ενσωμάτωσης του ριζοσπαστισμού των εργαζομένων στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Η δυνατότητα να υλοποιηθεί η συγκεκριμένη κοινωνική πολιτική του κράτους των μονοπωλίων, στηρίχθηκε στη θεαματική αύξηση της παραγωγικότητας και του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων, στην ανάγκη τόνωσης της κατανάλωσης της μαζικής παραγωγής βιομηχανικών εμπορευμάτων και μαζικοποίηση του βιομηχανικού προλεταριάτου.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια, ακόμα και πριν τις σύγχρονες εκτεταμένες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, το ασφαλιστικό σύστημα δεν κάλυπτε καθολικά και ενιαία τις πραγματικές ανάγκες των εργατικών, λαϊκών οικογενειών στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Από τη δεκαετία του ’80 και ιδιαίτερα του ’90, όπως προαναφέραμε, ξεδιπλώθηκε η αστική στρατηγική για την ενίσχυση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Συνδυασμένα μέτρα αυτής της στρατηγικής ήταν το χτύπημα της πλήρους – σταθερής εργασίας, του σταθερού εργάσιμου χρόνου, των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, της εμπορευματοποίησης της υγείας, της πρόνοιας, της παιδείας. Σ’ αυτό το πλαίσιο προχωρά η αντιστοίχιση της ασφάλισης με τη γενικότερη κατεύθυνση διασφάλισης φθηνότερης εργατικής δύναμης, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τη μερική, προσωρινή απασχόληση, με αποτέλεσμα τη χειροτέρευση των όρων συνταξιοδότησης και προστασίας της υγείας.

Στον αντίποδα αυτής της αντιλαϊκής πορείας, η ιστορία του 20ου αιώνα αναδεικνύει τη συντριπτική υπεροχή του σοσιαλισμού σ’ όλες τις πλευρές της κοινωνικής πολιτικής.

Έχει αξία να θυμίσουμε εδώ ότι το σοβιετικό Σύνταγμα του 1936 που αντανακλούσε τις νέες σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και κατανομής προέβλεπε:

Το δικαίωμα στην εργασία που εξασφαλίζεται με τη σοσιαλιστική οργάνωση της εθνικής οικονομίας, τη συνεχή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, την κατάργηση της δυνατότητας των οικονομικών κρίσεων.

Το δικαίωμα στην ανάπαυση με τον περιορισμό της εργάσιμης ημέρας και την καθιέρωση ετήσιας άδειας με αποδοχές.

Το δικαίωμα των πολιτών να ασφαλισθούν για τα γηρατειά τους καθώς και για την περίπτωση αρρώστιας και ανικανότητας προς εργασία. Το δικαίωμα αυτό εξασφαλίζεται με τη μεγάλη ανάπτυξη της κοινωνικής ασφάλισης των εργατών και υπαλλήλων με έξοδα του κράτους, με τη δωρεάν νοσηλεία των εργαζομένων, με τη δημιουργία δικτύου σταθμών υγείας.

Η ιστορική πείρα της ΕΣΣΔ, παρά τα προβλήματα, τις αδυναμίες και παρεκκλίσεις στο έδαφος της πάλης με κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας, αποδεικνύει τη δυνατότητα πλήρους ασφαλιστικής κάλυψης των εργαζομένων, εξάλειψης της ανεργίας, εξασφάλιση της πλήρους – σταθερής εργασίας που μπορεί να διασφαλίσει ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός της οικονομίας, της εργατικής, λαϊκής εξουσίας.

Φίλοι και φίλες,

Ένα να έχουμε σίγουρο: Καμιά αστική κυβέρνηση, καμιά κυβέρνηση διαχείρισης υπέρ των μονοπωλίων, καμιά πολιτική δύναμη που υποκλίνεται στο στόχο της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, που αποδέχεται τις δεσμεύσεις της ΕΕ, που βαδίζει στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης δεν μπορεί να διασφαλίσει αυτά τα κοινωνικά δικαιώματα.

Γι’ αυτό και καμιά δύναμη του αστικού πολιτικού συστήματος, όπου κι αν κατατάσσει τον εαυτό της στον πολιτικό χάρτη -δεξιά, κεντρώα ή αριστερά- δεν μπορεί ούτε θέλει να δεσμευτεί στην άμεση κατάργηση του συνόλου των αντιασφαλιστικών νόμων σε περίπτωση εκλογής της στην κυβέρνηση σήμερα ή αύριο. Όλες υποκλίνονται στις ευρωενωσιακές, κοινοτικές οδηγίες και υποχρεώσεις που αφορούν το σύνολο των κρατών – μελών της ΕΕ είτε έχουν, είτε δεν έχουν μνημόνιο και τρόικα. Όλες θεωρούν ηγεμόνα στην ανάπτυξη τις επενδυτικές επιλογές των μονοπωλιακών ομίλων.

Η όποια προσωρινή ανάκαμψη, η επιστροφή σε ψηλό ρυθμό καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή ο στρατηγικός στόχος στον οποίο ορκίζονται όλες οι δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος, δεν πρόκειται να εξαλείψει την εκτεταμένη ανεργία και τα αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν στο όνομα της κρίσης. Η προσέλκυση επενδύσεων θα στηριχθεί στη φθηνή εργατική δύναμη, στη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των μονοπωλίων, σε νέες φοροαπαλλαγές και κρατικές επιδοτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, θα στηριχτεί σε όλους τους αντιλαϊκούς νόμους, όποιος κι αν τους έχει αυτούς ψηφίσει. Γι’ αυτό και δεν δεσμεύονται ρητά για τίποτε και τα αφήνουν όλα ανοιχτά, προετοιμαζόμενοι να αναλάβουν την κυβέρνηση και να γίνει ο ένας χαλίφης στη θέση του άλλου χαλίφη, παίζοντας όπως πάντα ο ένας το ρόλο της κυβέρνησης – συγκυβέρνησης, ο άλλος το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το γνωστό και μη εξαιρετέο δίπολο.

Στις σημερινές συνθήκες κάθε επιμέρους μάχη για να μπει εμπόδιο στα νέα σχέδια ανατροπής των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για να έχει συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική πρέπει να ενταχθεί στην οργάνωση της αντεπίθεσης για ενιαίο υποχρεωτικό αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν καθολικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης με βασικά χαρακτηριστικά:

Να σηκώσουν το βάρος της χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης τα μονοπώλια και το κράτος τους και όχι η εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα, οι αυτοαπασχολούμενοι, που σήμερα πάνω από τους μισούς ενεργούς ασφαλισμένους, αδυνατούν να πληρώσουν τις εισφορές τους, άλλοι διέκοψαν την ασφάλισή τους και είναι επί ξύλου κρεμάμενοι, ενώ οι φτωχοί αγρότες δεν έχουν να πληρώσουν τις εισφορές τους στον ΟΓΑ, ενώ από το φθινόπωρο η κατάσταση συνολικά προβλέπεται να επιδεινωθεί, θα δημιουργηθεί μια εκρηκτική κατάσταση.

Να διασφαλιστεί δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους, με εξειδίκευση κατά κλάδο, τομέα οικονομίας, φύλο, ηλικία, ειδικά για τα ΑμΕΑ.

Να υπάρξει πλήρης ασφαλιστική κάλυψη ανέργων, εργαζομένων με προσωρινή απασχόληση και συμβάσεις έργου, αυτοαπασχολουμένων. Σύνθημά μας πρέπει να γίνει καμία ώρα δουλειάς να μην μένει χωρίς ασφαλιστική κάλυψη.

Να αυξηθούν οι συντάξεις, να μειωθούν τα όρια ηλικίας, να βελτιωθούν οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης.

Ρεαλιστικό και εφικτό είναι αυτό που αντιστοιχεί στις ανάγκες και τα συμφέροντα του λαού, της νεολαίας, με βάση την αύξηση της παραγωγικότητας και του πλούτου που παράγει.

Στις σημερινές συνθήκες έχει ιδιαίτερη σημασία ο συντονισμός της δράσης συνταξιούχων και εργαζομένων ανεξαρτήτως Ταμείου, με βάση τις αιχμές και τους άμεσους στόχους πάλης που έχουμε δώσει σήμερα στο αναλυτικό κείμενο που σας μοιράστηκε.

Με ενδιαφέρον θα θέλαμε να ακούσουμε τις απόψεις σας, τις απόψεις και θέσεις για τα σοβαρά αυτά ζητήματα, των φορέων σας, έτσι ώστε να εμπλουτίσουμε και τις θέσεις μας, να μπορέσουμε να τις κάνουμε εργαλείο πάλης για συνολικές αλλαγές, όχι μόνο να σώσουμε ό,τι μπορούμε, αλλά και να ανοίξουμε το δρόμο για την οριστική λύση του προβλήματος, για το πλήρες δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση, την υγεία, την πρόνοια, την πρόληψη, την ευημερία της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, του πολύπαθου λαού μας».