Ο ΣΕΒ απαιτεί νέες μειώσεις στις εργοδοτικές εισφορές

Ειδικότερα για το Ασφαλιστικό, ο πρόεδρος του ΣΕΒ ισχυρίστηκε πως «επιβάλλεται να μειωθεί περαιτέρω το μη μισθολογικό κόστος, με το δραστικό περιορισμό της εισφοροδιαφυγής, αλλά και την αναγκαία μεταρρύθμιση του σημερινού ασφαλιστικού συστήματος. Η ανάπτυξη του 2ου και 3ου πυλώνα είναι πλέον απαραίτητη για ένα ολοκληρωμένο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης όπως ισχύει σε όλες τις προηγμένες οικονομίες».

Δηλαδή, ο ΣΕΒ απαιτεί νέες μειώσεις στις εργοδοτικές εισφορές, καθώς φαίνεται ότι δεν του αρκεί η μείωση κατά πέντε ολόκληρες μονάδες που ήδη έγινε και που εξασφάλισε στις επιχειρήσεις, σε ετήσια βάση, πάνω από 1 δισ. ευρώ σε βάρος του ΙΚΑ. Ομως, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών θα φέρει με μαθηματική ακρίβεια νέες ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, μειώσεις συντάξεων και παροχών. Παράλληλα, ο ΣΕΒ απαιτεί νέα πεδία κερδοφορίας, με την ανάπτυξη των Επαγγελματικών Ταμείων και της ιδιωτικής ασφάλισης.

Η παρέμβαση των βιομηχάνων υπηρετεί την ίδια κι απαράλλαχτη στρατηγική, που ούτε νέα είναι, ούτε αφορά μόνο στη χώρα μας και στα μνημόνια. Η στρατηγική αυτή έχει χαραχτεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση και προβλέπει την απόσυρση των επιχειρήσεων και του κράτους από τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, τη μεταφορά της ευθύνης και του κόστους αποκλειστικά στις πλάτες των εργαζομένων.

Σε αυτή τη βάση, ο δραστικός περιορισμός των δημόσιων συστημάτων Ασφάλισης και συντάξεων, είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη των ιδιωτικών συστημάτων, είτε με τη μορφή των Επαγγελματικών Ταμείων (2ος πυλώνας), είτε με την αμιγώς ιδιωτική ασφάλιση (3ος πυλώνας). Αλλωστε, και η νομοθεσία για την Επικουρική Ασφάλιση ήδη κινείται στην ίδια κατεύθυνση, αφού δεν υπάρχει πλέον καμία κρατική εγγύηση για τις συντάξεις των Επικουρικών, ενώ εξοβελίζεται και ο όποιος κοινωνικός χαρακτήρας είχαν μέχρι τώρα, όπως και το στοιχείο της αλληλεγγύης μεταξύ των ασφαλισμένων.

Μια ιδιαίτερη κατηγορία ανασφαλίστων, που χάνουν και τις συντάξεις, παρότι συμπληρώνουν το όριο της ηλικίας, αλλά και την υγειονομική κάλυψη, δημιουργείται στον Οργανισμό Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών (ΟΑΕΕ), λόγω των οφειλών εισφορών προς τον Οργανισμό.

Η δυνατότητα ρύθμισης των χρωστούμενων οφειλών προβλέπει ότι οι οφειλέτες προς τον ΟΑΕΕ -ανάμεσά τους και όσοι έχουν συμπληρώσει το όριο συνταξιοδότησης- μπορούν να συμψηφίσουν ποσό μέχρι 20.000 ευρώ (συμπεριλαμβανομένων και των προσαυξήσεων) με το ποσό 30 συντάξεων κατωτέρων ορίων, αφού πρώτα καταβάλλουν το ποσό πέραν των 20.000 ευρώ. Το πέραν των 20.000 ευρώ ποσό πρέπει να πληρωθεί εντός διμήνου από την ειδοποίηση του ΟΑΕΕ για την εφάπαξ καταβολή του. Αλλιώς ο δικαιούχος χάνει και τη σύνταξη.

Για να μπορέσει να συνταξιοδοτηθεί πρέπει να υποβάλει ξανά αίτηση και να πληρώσει εξ ολοκλήρου οφειλές και προσαυξήσεις μέχρι τη μέρα της κατάθεσης αίτησης. Η σύνταξη θα αρχίσει να καταβάλλεται ένα μήνα μετά απ' την πληρωμή των συνολικών οφειλών και με οριστική απώλεια των αναδρομικών.

Κάθε χρόνο ο ΟΑΕΕ εκδίδει κοντά στις 11.000 νέες συντάξεις. Απ' αυτούς 7-8% (δηλαδή 770 - 880 άτομα) πρέπει να καταβάλλουν το υπέρ των 20.000 ευρώ ποσό για να μπουν στη ρύθμιση. Μερικοί όμως από αυτούς -μεταξύ των οποίων και κάποιοι που έχουν συμπληρώσει το όριο ηλικίας- δεν μπορούν να μπουν στη ρύθμιση ή μπαίνοντας δεν μπορούν να είναι συνεπείς στην καταβολή των δόσεων. Αυτοί χάνουν και τις συντάξεις και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Και το μόνο που μπορούν να κάνουν, όσον αφορά την περίθαλψή τους, είναι να διεκδικήσουν την έκδοση βιβλιαρίου πρόνοιας.

Το θέμα των χωρίς σύνταξη ηλικιωμένων του ΟΑΕΕ έθεσε με ιδιαίτερη έμφαση ο πρόεδρος της ΠΟΣ - ΟΑΕΕ, Παντελής Τάτσης, στη συνάντηση (21.7.2014) που είχαν οι Συνεργαζόμενες Συνταξιουχικές Οργανώσεις με τον πρωθυπουργό, ο οποίος δεσμεύτηκε ότι θα υπάρξει ρύθμιση. Ομως μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει τίποτε, με αποτέλεσμα ηλικιωμένοι ελευθεροεπαγγελματίες να ζητούν ένα πιάτο φαΐ στα συσσίτια των δήμων και να ζητιανεύουν τα φάρμακά τους από δω και από κει...

Βιβλιάριο Υγείας υπό προθεσμία

Οι άμεσα ασφαλισμένοι που έχασαν την ασφαλιστική ικανότητα έχουν απώλειες στις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες συνταξιοδότησης, τις οποίες θα βρουν μπροστά τους όταν «θα κάνουν ταμείο» στα ένσημα. Ομως, κατά κανόνα, χάνουν και την υγειονομική κάλυψη τόσο οι άμεσα όσο και οι έμμεσα ασφαλισμένοι 

Οι «διέξοδοι» που δίνει η σημερινή νομοθεσία σε καμιά περίπτωση δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ιδιαίτερα οξυμένες ανάγκες. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ο ανασφάλιστος και η οικογένειά του δικαιούνται δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μόλις για ένα ή δυο χρόνια μετά την απώλεια της δουλειάς του και αυτό με προϋποθέσεις.

Βαθιά επικίνδυνες για τους εργαζόμενους είναι οι προτεραιότητες που έθεσε ο ΣΕΒ και στα υπόλοιπα «μέτωπα», για τα οποία απαίτησε ανοιχτά:

• Ανατροπές στο συνδικαλιστικό νόμο, δηλαδή νέα εμπόδια στο δικαίωμα στην απεργία και τη δράση των συνδικάτων.
• Θεμελίωση της πλήρους απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων με τη «θωράκιση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας».
• Οριστική κατάργηση της υποχρεωτικής διαιτησίας (ΟΜΕΔ), δηλαδή η πλήρης κατοχύρωση της άρνησης των εργοδοτών ακόμα και να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων.
• Επέκταση της «μαθητείας» και άρα η δυνατότητα των επιχειρήσεων να αποκτούν φθηνό εργατικό δυναμικό.
• Αναβάθμιση του «κοινωνικού διαλόγου», δηλαδή των μηχανισμών χειραγώγησης και υποταγής των εργαζομένων στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.

Κάθε ένα από τα παραπάνω μέτρα σημαίνει νέα βάσανα για τους εργαζόμενους, νέο χτύπημα στους μισθούς και στα εργατικά εισοδήματα, αλλά και στις Συλλογικές Συμβάσεις. Σημαίνει παραπέρα απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.

Την ίδια στιγμή, οι βιομήχανοι χαράσσουν μια «διπλή γραμμή» απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα: Με την πολιτική του μαστιγίου, απέναντι στη δράση των συνδικάτων, την ώρα που, σε συνεργασία με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, επιχειρούν να αναβαθμίσουν το λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο» και να παγιδεύσουν τα συνδικάτα στη γραμμή της «εργασιακής ειρήνης». Της υποταγής, δηλαδή, της εργατικής τάξης στους στόχους του κεφαλαίου, που καμουφλάρονται με το μανδύα των «εθνικών» στόχων.

Αυτός ο άλλος φιλολαϊκός, μη αρπακτικός καπιταλισμός, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει. Η αρπακτικότητα του καπιταλισμού, οι πόλεμοι που παράγει, η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, ο παρασιτισμός του είναι εγγενή χαρακτηριστικά του. Ο καπιταλισμός έχασε εδώ και 150 χρόνια τα προοδευτικά του χαρακτηριστικά.

Η απλή πραγματικότητα είναι πως όσο τα κλειδιά της οικονομίας βρίσκονται στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων, αυτοί θα παίρνουν όλες τις οικονομικές αποφάσεις. Πότε και αν θα επενδύσουν, τι θα παράγουν, πότε θα κάνουν προσλήψεις και πότε απολύσεις, με γνώμονα το κέρδος τους. Και το κέρδος σημαίνει αρπαγή της υπεραξίας, αρπαγή του μόχθου του λαού, κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία. Γι' αυτό και ο καπιταλισμός είναι γενικά αρπακτικός, αντιδραστικός, άδικος. Τα δικαιώματα και οι ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων θα θυσιάζονται στο βωμό της ανταγωνιστικότητάς τους, με κρίση ή με ανάπτυξη. Αυτή είναι η τάση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα σήμερα δεν έχει τίποτα να κερδίσει από μια τέτοια στάση αναμονής μιας άλλης αστικής κυβέρνησης, που το μόνο που μπορεί να δώσει είναι ορισμένα ψίχουλα, μια αναδιανομή της φτώχειας ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα. Μονόδρομός του είναι η συγκέντρωση δυνάμεων, η οργάνωση της πάλης για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος που θα απαιτεί ανάκτηση των απωλειών της κρίσης, θα απαιτεί να πληρώσουν την κρίση οι μονοπωλιακοί όμιλοι, θα ανοίγει το δρόμο για την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζόμενων, για την εργατική - λαϊκή εξουσία.