Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να αλλάξει ; και να παίρνει φιλολαϊκές αποφάσεις ;

-- Τίθεται το ερώτημα: Γιατί το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί να αλλάξει, να παίρνει φιλολαϊκές αποφάσεις;

Η ΕΕ μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει από τη σκοπιά των συμφερόντων των λαών, γιατί τόσο η ΕΕ όσο και η ΕΟΚ παλιότερα έχουν στο πιστοποιητικό της γέννησής τους την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των καπιταλιστών. Δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε ως ιμπεριαλιστικό κέντρο στον ανταγωνισμό του με άλλα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία κ.λπ.

Γι' αυτό, άλλωστε, ήδη από τη δεκαετία του 1950 τόσο το ΚΚΕ όσο όμως και η ΕΔΑ αποκάλυψαν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΟΚ και τάχθηκαν εναντίον της ένταξης της Ελλάδας σε αυτήν. Οι εκπρόσωποι της ΕΔΑ στην ελληνική Βουλή τη δεκαετία του 1960 χαρακτήριζαν την ΕΟΚ ως «αιχμή ενάντια στη Σοβιετική Ενωση».

Η σημερινή πολιτική της ΕΕ δεν είναι διαστρέβλωση των «αρχών συγκρότησής της» ούτε αποτέλεσμα των «νεοφιλελεύθερων δογμάτων», όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύοντας το λαό. Ολη η πορεία της είναι μια αλυσίδα αντιλαϊκών κρίκων στήριξης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν η ΕΕ να γίνει φιλολαϊκή:

• Οταν η ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ, η Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 την οποία ο ΣΥΝ ψήφισε μαζί με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και μόνο το ΚΚΕ καταψήφισε, περιλάμβανε την «ελευθερία κίνησης κεφαλαίων» , την αρχή της «οικονομίας της ανοιχτής αγοράς» και του «ελεύθερου ανταγωνισμού». Που σημαίνει πλήρης απελευθέρωση της δράσης του κεφαλαίου με σκοπό την επίτευξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερων κερδών, προϋποθέτοντας βεβαίως επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
• Οταν το Πρόγραμμα Σύγκλισης για την Οικονομική Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) το 1996, με βάση το οποίο ιδρύθηκε η «Ευρωζώνη», περιλάμβανε κανόνες εποπτείας και επιτήρησης των καπιταλιστικών οικονομιών στην τήρηση αντιλαϊκών στόχων.
• Οταν με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ το 1999, στην οποία ο ΣΥΝ βασικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε λευκό, καθιερώθηκε το «Σύμφωνο Σταθερότητας» ορίστηκαν ακόμα πιο συγκεκριμένοι δείκτες εποπτείας των κρατών που συμμετέχουν στην Ευρωζώνη. Οταν με το «Σύμφωνο Σταθερότητας» άνοιξε όλη η ατζέντα της επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα, στις Συλλογικές Συμβάσεις, στους μισθούς, η ατζέντα των ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.
• Οταν οι κατευθύνσεις του «Συμφώνου Σταθερότητας» αξιοποιήθηκαν για την επιβολή «μνημονιακών όρων» στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη με υψηλό δημόσιο χρέος.
• Οταν στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν όλες οι επόμενες σύνοδοι και συμφωνίες από τη Στρατηγική της Λισαβόνας για την ανταγωνιστικότητα το 2000 μέχρι σήμερα περιλαμβάνοντας στο αντιλαϊκό μενού όλο και περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα: «Ελαστικοποίηση» εργασιακών σχέσεων, κατάργηση ΣΣΕ, περικοπές μισθών - συντάξεων κ.λπ.
• Οταν, παράλληλα με τις κεντρικές συνθήκες διαμορφώνονταν και άλλες αντιλαϊκές συμφωνίες για την αγροτική παραγωγή (Κοινή Αγροτική Παραγωγή), την ενίσχυση στρατιωτικών και κατασταλτικών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, τον Ευρωστρατό κ.λπ.

Οσοι αμφισβητούσαν ότι ο καπιταλιστικός «ευρωμονόδρομος» θα φέρει δεινά στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν παρά να κοιτάξουν όχι μόνο την κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και την κατεδάφιση εργατικών δικαιωμάτων σε ισχυρά μάλιστα καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης. Στη Γερμανία, π.χ., χωρίς μεγάλο χρέος, μνημόνια και εποπτείες έχουν εφαρμοστεί από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που περιλαμβάνονται στην τελευταία συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα! Για παράδειγμα, πάνω από 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν με μισθό 400 ευρώ.

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η πολιτική της ΕΕ εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, του ανταγωνισμού των ευρωπαϊκών κεφαλαίων με αυτά των λεγόμενων αναδυόμενων οικονομιών της Κίνας, της Ινδίας κ.λπ.

Αντίθεση στην ΕΕ υπέρ του λαού δεν μπορεί να υπάρξει εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, όπως υποστηρίζουν οι δυνάμεις του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού». Εξοδος από την ΕΕ αλλά με την οικονομία και την εξουσία στα χέρια των μονοπωλίων σημαίνει υλοποίηση των ίδιων αντιλαϊκών στόχων με άλλες όμως διεθνείς συμμαχίες.

Με συνέπεια και σταθερότητα στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, το ΚΚΕ είπε «όχι» στην ένταξη στην ΕΟΚ, στη συνέχεια αντιτάχθηκε στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και σε όλες τις ευρωπαϊκές συνθήκες, ενώ σήμερα προβάλλει το στόχο της αποδέσμευσης από την ΕΕ με την εργατική τάξη, το λαό στην εξουσία. Αυτό πρέπει να αποτελέσει κριτήριο για τους εργαζόμενους στις εκλογές του Μάη.