Είναι πράγματι «αδοκίμαστος» ο ΣΥΡΙΖΑ;
 |
Οι επιλογές (...) αντιστοιχούν στον ευρύ χώρο που εκτείνεται από την ιστορική Αριστερά στο σύνολό της μέχρι τη σοσιαλιστική παράδοση και δημιουργούν ρήγματα στον συντηρητικό χώρο (...) οι υποψηφιότητες αντικατοπτρίζουν το υπό διαμόρφωση νέο λαϊκό - δημοκρατικό ρεύμα που καθιστά παρελθόν τον καταρρέοντα μνημονιακό δικομματισμό.
Αυτή η πολιτική διάσταση, που έγινε αμέσως αντιληπτή από τους αντιπάλους, θα ήταν λάθος να υποβαθμιστεί από υπερβολές διαδικαστικού χαρακτήρα ή από εμμονές σε μια περιοριστική αντίληψη για τις συμμαχίες, που δεν λαμβάνουν υπόψη την κρίση εκπροσώπησης, ως αντανάκλαση της βαθιάς κοινωνικής κρίσης. Είναι ώρα για τολμηρές επιλογές που θα προωθούν τη λαϊκή - δημοκρατική ενότητα».
Θα αντισταθούμε στον πειρασμό να σχολιάσουμε τα παραπάνω υπό το φως των εξελίξεων που αφορούν στην υποψηφιότητα του Θ. Καρυπίδη για την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας. Ούτε θα σταθούμε στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μοιράζεται τις ίδιες αγωνίες με την αστική τάξη, για την ανανέωση του πολιτικού της προσωπικού.
Το κύριο στην ανάλυση της «Αυγής», είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει τα «νέα» και «άφθαρτα» πρόσωπα σαν βασικό κριτήριο ψήφου, αποκομμένο απ' το περιεχόμενο της πολιτικής που υπηρετούν: Της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που στοχεύει στρατηγικά ακριβώς εκεί που στοχεύει και η πολιτική της συγκυβέρνησης. Στο ίδιο σημείο θέλουν να οδηγήσουν το λαό, έστω και από άλλο δρόμο.
Αυτή η τακτική, εφαρμόστηκε και στην περίπτωση του ίδιου του Αλ. Τσίπρα. Μάλιστα, τότε επιχειρήθηκε το «νέο κι άφθαρτο» να αξιοποιηθεί και για την πλαγιοκόπηση του ΚΚΕ, το οποίο τα αστικά ΜΜΕ παρουσιάζουν σταθερά σαν «γερασμένο», «ξεπερασμένο», για να συκοφαντήσουν τη στρατηγική του. Δίνουν στο πολιτικό σύστημα χαρακτηριστικά πασαρέλας, για να κρύψουν ότι τα κόμματα και τα στελέχη τους υπηρετούν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα, πέρα και έξω απ' τα βιολογικά χαρακτηριστικά τους.
Ας θυμηθούμε λίγο την περίπτωση της κυβέρνησης Παπανδρέου το 2010, όταν μια πλειάδα από «νέους» και «άφθαρτους» στελέχωσαν τις υπουργικές καρέκλες. Ποιος δε θυμάται τον Γερουλάνο, την Μπιρμπίλη και τόσους άλλους, που θα έφερναν «άλλο αέρα» στη διακυβέρνηση; Ολοι αυτοί αποδείχτηκαν καραμπινάτοι εκφραστές μιας στρατηγικής πέρα για πέρα εχθρικής για το λαό, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης που την υπηρετεί κάθε φορά.
Τα «νέα και άφθαρτα πρόσωπα» στα οποία κατά καιρούς ποντάρουν όλες οι δυνάμεις της διαχείρισης, εφαρμόζουν την πολιτική που πρεσβεύουν τα κόμματα που τα στηρίζουν. Εν προκειμένω, την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο «αδοκίμαστη» και «άφθαρτη» είναι όμως αυτή η πολιτική; Αρκεί το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβέρνησε, για να τον απαλλάξει κανείς από κάθε ευθύνη για τη δεινή πραγματικότητα που βιώνει σήμερα ο λαός; Πολύ περισσότερο, για να τον εμπιστευθεί σαν δύναμη που αν κυβερνήσει θα κάνει κάτι ριζικά διαφορετικό από τους προηγούμενους διαχειριστές, με κριτήριο το λαϊκό συμφέρον;
Ας πάρουμε ορισμένα παραδείγματα από τις θέσεις και κυρίως από τα «έργα» του ΣΥΡΙΖΑ στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, στην Τοπική Διοίκηση και το συνδικαλιστικό κίνημα, για να δούμε πόσο «καινούργια» και «διαφορετική» είναι η στρατηγική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ σε σύγκριση με τις αστικές δυνάμεις, που ο ίδιος χαρακτηρίζει «γερασμένες» και «φθαρμένες».
Ποια διέξοδο από την κρίση προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ για τη διαχείριση του χρέους, χρήμα στο κεφάλαιο για να κάνει επενδύσεις και να επιταχυνθεί - σταθεροποιηθεί η ανάπτυξη, «δίχτυ στοιχειώδους προστασίας», με ευθύνη του κράτους, των επιχειρηματικών και των ΜΚΟ για όσους θα συνεχίσουν να κατρακυλούν μαζικά στην εξαθλίωση.
Τα ίδια, όμως, λένε και τα «φθαρμένα» αστικά κόμματα, ανεξάρτητα αν το δικό τους μείγμα διαχείρισης διαφοροποιείται σε σημεία όπως το πώς και σε ποιο βαθμό θα απομειωθεί το χρέος, ποιος θα είναι ο ρόλος τους κράτους στον κύκλο της (αναιμικής) καπιταλιστικής ανάκαμψης και άλλα. Ολα αυτά, όμως, δεν αποτελούν διαχωριστική γραμμή για το ποιος υπηρετεί το λαϊκό συμφέρον και ποιος όχι. Για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων πασχίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ, τον καπιταλισμό θέλει να διαχειριστεί. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει με άλλο, τρόπο, παρά μόνο σε βάρος του λαού.
Γι' αυτό λέει ότι θα ενισχύσει την «υγιή επιχειρηματικότητα», υπόσχεται χρήμα από τα ΕΣΠΑ και από το κράτος στους επιχειρηματικούς ομίλους, διαβεβαιώνει τους υπερατλαντικούς συμμάχους ότι δε θα διαταραχθούν τα συμφέροντά τους στην περιοχή και την ΕΕ ότι δεν έχει καμιά πρόθεση να τη διαλύσει. Γι' αυτό όταν πρόκειται να μιλήσει για τους εργαζόμενους, το μόνο που βρίσκει να πει είναι ότι θα βελτιώσει τα εισοδήματα ανάλογα με την πορεία της οικονομίας, ενώ οι υποσχέσεις στο κεφάλαιο είναι όλες «στο χέρι».
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δύναμη δοκιμασμένη στην άσκηση διαχείρισης σε τοπικό επίπεδο. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Οτι στήριξε τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, που αποτέλεσαν τον «Δούρειο Ιππο» για την άλωση των εργασιακών σχέσεων, με το πρόσχημα των «τοπικών ιδιαιτεροτήτων»; Κι αν αυτό φαντάζει πολύ μακρινό για ορισμένους, ας δούμε ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα από το πιο πρόσφατο παρελθόν:
Το 2008, η διοίκηση του δήμου Νέας Σμύρνης, που στηρίζεται από ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε να επιβληθούν για πρώτη φορά τροφεία στους παιδικούς σταθμούς. Ο προϋπολογισμός της εργατικής - λαϊκής οικογένειας επιβαρύνθηκε κι άλλο, ενώ ενισχυόταν η λογική της ανταποδοτικότητας για υπηρεσίες που ο λαός πληρώνει διπλά και τρίδιπλα από την άμεση και έμμεση φορολογία.
Μόλις τον περασμένο Οκτώβρη, η διοίκηση του δήμου Σαρωνικού, με δήμαρχο τον Π. Φιλίππου, έφερε πρόταση που ψηφίστηκε για να ανοίγουν όλες τις Κυριακές του χρόνου τα καταστήματα στην περιοχή. Στήριξε, δηλαδή, τα σχέδια της κυβέρνησης και των μεγαλεμπόρων για κατάργηση της Κυριακής αργίας, που είναι σε βάρος των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ, των ίδιων των εργαζόμενων στο εμπόριο.
Στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, πριν μερικούς μήνες, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με αυτές των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, υπερψήφισε την ίδρυση Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρισης (ΚΟΙΝΣΕΠ) για το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», όπως υπερψήφισαν και τις συμβάσεις για παραχώρηση δομών άθλησης και πολιτισμού των Δήμων Μοσχάτου - Ταύρου και Καλλιθέας, να τις λειτουργήσουν ΚΟΙΝΣΕΠ. Το τι είναι οι ΚΟΙΝΣΕΠ και τι ρόλο παίζουν σε βάρος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, το αναλύει ο «Ριζοσπάστης» σε άλλο του ρεπορτάζ, στο σημερινό φύλλο.
Εκεί, όμως, που ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει πραγματικά τα ρέστα του, είναι το συνδικαλιστικό κίνημα, στο οποίο τώρα διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο, επιδιώκοντας να πρωταγωνιστήσει στη συγκρότηση του νέου εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει τις μειώσεις στους μισθούς, τα στελέχη του όμως στον κλάδο του Εμπορίου, υπέγραψαν μειώσεις 6,7% στις αποδοχές των εμποροϋπαλλήλων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φωνάζει για την αντιασφαλιστική πολιτική της κυβέρνησης, αλλά συμφώνησε με τους φαρμακοβιομήχανους στη μετατροπή του επικουρικού ταμείου των φαρμακοϋπαλλήλων σε επαγγελματικό, όπως προβλέπει ο σχεδιασμός για Ασφαλιστικό σύστημα τριών πυλώνων και παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης. Ο ΣΥΡΙΖΑ φλυαρεί για σταθερή δουλειά με δικαιώματα, τα στελέχη του όμως αρθρογραφούν στην «Αυγή» υπέρ των ελαστικών μορφών απασχόλησης, με το πρόσχημα ότι έτσι θα μπει φρένο στην ανεργία. Πιπιλίζουν, δηλαδή, ό,τι λέει και η κυβέρνηση.
Συνολικά, ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε τους «κοινωνικούς διαλόγους» και τη συνδικαλιστική πλειοψηφία που συμμετείχε σ' αυτούς, έχει καθοριστική ευθύνη στην καλλιέργεια μειωμένων απαιτήσεων από την πλευρά των εργαζομένων. Επειδή με την πολιτική του θέλει να υπηρετήσει την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα, τα συνδικαλιστικά του στελέχη έσερναν τους εργαζόμενους να διαδηλώνουν για να δοθούν νέα δάνεια στον Λαναρά, ενώ και στην περίπτωση της χαλυβουργίας, η θέση του είναι υπέρ των κινητοποιήσεων για να πάρουν οι βιομήχανοι φθηνότερο ρεύμα.
Να, λοιπόν, γιατί η προπαγάνδα υπέρ των «άφθαρτων» αποσκοπεί στην παραπλάνηση του λαού, στο να θολώσει το κριτήριο, με το οποίο πρέπει να αποφασίσει για την ψήφο του. Η αστική τάξη έχει αποδείξει την ικανότητά της να παρεμβαίνει στην αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού, να αξιοποιεί (ακόμα και να κατασκευάζει) «νέες» δυνάμεις που προκύπτουν από την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.
Απέναντι σε όλα αυτά, ο λαός πρέπει ψύχραιμα να κρίνει όχι πρόσωπα, αλλά πολιτικές. Στη μάχη των ευρωεκλογών και τοπικών εκλογών πρέπει να τιμωρηθούν όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, είτε συμμετέχουν στη συγκυβέρνηση είτε βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι που, με ψέματα και τρομοκρατία, διέδωσαν τα προηγούμενα χρόνια ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή ανάπτυξη, σύγκλιση, αλληλεγγύη για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της Ευρώπης μέσα στην ιμπεριαλιστική ΕΕ της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Που εξακολουθούν και σήμερα να καλλιεργούν τον ίδιο μύθο.
Να τιμωρηθεί ο πυρήνας της πολιτικής και της δράσης των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η επιλογή τους υπέρ των μονοπωλίων, υπέρ του μονόδρομου της ΕΕ. Δε συνιστά πραγματική τιμωρία, πολύ περισσότερο βήμα αντίστασης, η μετακίνηση από ένα κόμμα του ευρωμονόδρομου σε άλλο, π.χ. από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ που εξαπατά το λαό ότι η ΕΕ, από τα μέσα και από τα πάνω, με τις διαπραγματεύσεις και τάχα καλύτερες συμμαχίες, θα μετατραπεί σε «Ευρωπαϊκή Ενωση των λαών»!
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, της πρότασής του για τη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, μπορεί να βάλει εμπόδια, να αναχαιτίσει αντιλαϊκά μέτρα, να έχει και επιμέρους επιτυχίες. Πάνω από όλα, να ανοίξει ο δρόμος για την αναγέννηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, τη λαϊκή συμμαχία που θα κατακτήσει, με το λαό στην εξουσία, την αποδέσμευση από την ΕΕ, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τη μονομερή διαγραφή του χρέους.
 |
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει σαν βασικό κριτήριο ψήφου την ηλικία των υποψηφίων και το γεγονός ότι έως τώρα δεν έχουν αναλάβει αξίωμα στο διοικητικό μηχανισμό του κράτους. Αποσπά τα πρόσωπα από την πολιτική που υπηρετούν οι ίδιοι και τα κόμματά τους. Μ' αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να καλλιεργήσει προσδοκίες στο λαό ότι κάτι «διαφορετικό» μπορεί να προκύψει στη διαχείριση αν εκλεγούν οι δικοί του υποψήφιοι και όχι των κομμάτων που έχουν εκλέξει δημάρχους και περιφερειάρχες έως σήμερα. Τις ίδιες αυταπάτες σπέρνει και σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο να σχηματιστεί κυβέρνηση με κορμό τον ίδιο.
Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εκλέξει δημάρχους στο παρελθόν ή έχει στηρίξει πλειοψηφίες σε Δημοτικά Συμβούλια. Από αυτή την άποψη, μόνο «αδοκίμαστη» δεν είναι η πολιτική που λέει ότι θα ασκήσουν οι σημερινοί του υποψήφιοι αν εκλεγούν. Το παράδειγμα των δημάρχων του τότε ΣΥΝ, που στήριξαν τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, με τα οποία άρχισε το ξήλωμα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, είναι αποκαλυπτικό.
Οπως ενδεικτική είναι και η θέση του δήμαρχου Σαρωνικού, Π. Φιλίππου, στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έφερε πρόταση στο Δημοτικό Συμβούλιο να γνωμοδοτήσει υπέρ της λειτουργίας των καταστημάτων της περιοχής 52 Κυριακές το χρόνο, βάζοντας ανοιχτά πλάτη στην κατάργηση της αργίας της Κυριακής, όπως επιδιώκουν κυβέρνηση και μεγαλέμπορες.
Η Τοπική Διοίκηση δεν είναι ο μόνος χώρος όπου έχουν δοκιμαστεί οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί που πραγματικά οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν «ράμματα για τη γούνα του», είναι το συνδικαλιστικό κίνημα και ο ρόλος που παίζει διαχρονικά στο πλευρό των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ακόμα και τώρα, που προσπαθεί να πρωταγωνιστήσει στη συγκρότηση του νέου κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Την ίδια ώρα που ασκεί κριτική στις «φθαρμένες» συνδικαλιστικές ηγεσίες των κομμάτων που κυβέρνησαν στο παρελθόν, συνεργάζεται μαζί τους σε κοινά αντιΠΑΜΕ ψηφοδέλτια σε σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες. Η λίστα που ενδεικτικά παρέθεσε σε άρθρο του ο «Ριζοσπάστης» την περασμένη Κυριακή, μόνο για τις αρχαιρεσίες του 2013, είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Δεκάδες συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με περγαμηνές στους «κοινωνικούς διαλόγους» και ευδόκιμη θητεία στον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, στεγάζονται σήμερα στην παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοια είναι η αποστασιοποίησή του με το «φθαρμένο» και το «παλιό»!
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι, αν κυβερνήσει, θα αυξήσει τον κατώτερο μισθό στα 751 ευρώ και ότι θα καταργήσει τη διάκριση ανάμεσα στους εργαζόμενους πάνω και κάτω των 25 ετών, σε ό,τι αφορά την αμοιβή τους. Στα συνδικάτα, όμως, καλλιεργεί τη λογική των ελάχιστων απαιτήσεων στους εργαζόμενους και όπου διατηρεί δυνάμεις, βάζει ανοιχτά πλάτη για να μειωθούν ο μισθοί.
Αναπαράγει μάλιστα τα ιδεολογήματα της εργοδοσίας ότι έτσι σώζεται τάχα ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων και οι θέσεις εργασίας, όταν από παντού επιβεβαιώνεται ότι ο συμβιβασμός των εργαζομένων με τις απαιτήσεις της εργοδοσίας και η αντίληψη ότι έτσι διασφαλίζεται η βιωσιμότητα ή η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μιας επιχειρήσεις, οδηγεί τους εργαζόμενους και το κίνημα από ήττα σε ήττα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο κλάδος του Εμπορίου. Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στη διοίκηση της Ομοσπονδίας των εργαζομένων (Ιδιωτικών Υπαλλήλων) έβαλε την υπογραφή του σε σύμβαση που προβλέπει μείωση στους μισθούς των εμποροϋπαλλήλων κατά 6,7%. Αυτό, βέβαια, σε τίποτα δεν εμπόδισε τους μεγαλέμπορους να απολύσουν χιλιάδες εργαζόμενους, με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση τα τελευταία χρόνια, ο κλάδος του Εμπορίου να είναι «φυτώριο» για την παραπέρα ελαστικοποίηση της εργασίας σε όλους τους κλάδους και οι εργοδότες να ζητάνε σήμερα νέα μείωση στους μισθούς και πλήρη κατάργηση της αργίας της Κυριακής.
Μειώσεις μισθών με την υπογραφή συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε και στον κλάδο της Ναυτιλίας και του Τουρισμού, με την τριετή σύμβαση που υπογράφτηκε το Μάη του 2013 ανάμεσα στην Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών και την πλειοψηφία («Αυτόνομη Παρέμβαση» - ΠΑΣΚΕ) στο κλαδικό σωματείο (ΠΑΣΕΝΤ) των ναυτιλιακών και τουριστικών υπαλλήλων. Η σύμβαση προβλέπει μειώσεις μισθών στα πρώτα 6 κλιμάκια (ένας χρόνος από την πρόσληψη του εργαζόμενου είναι και ένα κλιμάκιο) από 120 έως 140 ευρώ (ποσοστιαία μέχρι και 10%). Σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους που δουλεύουν πάνω από 6 χρόνια σε μια εταιρεία, ο μισθός «παγώνει».
Επίσης, για όλους κόβονται οι αυξήσεις που προβλέπονταν ανά τριετία και καταργούνται εντελώς τα επιδόματα «ισολογισμού», «κομπιούτερ για λογιστές και βοηθούς λογιστές» και «διαχείρισης». Το επίδομα εκτός έδρας μειώνεται στο μισό. Η σύμβαση αυτή έρχεται να προστεθεί στη ΣΣΕ που είχε υπογράψει ο ΠΑΣΕΝΤ, με πρόεδρο τον Θ. Βασιλόπουλο (στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ), με τη Διεθνή Ναυτική Ενωση, που προέβλεπε μειώσεις των μισθών κατά 15%.
Αλλο παράδειγμα: Με πρωτοβουλία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, που πλειοψηφούν στη διοίκηση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιατρικών Επισκεπτών (ΠΟΙΕ) και με παρουσία βουλευτών του (Μ. Γλέζος και Π. Κουρουμπλής), που «χαιρέτισαν» τη διαδικασία, έγινε το Δεκέμβρη 2012 συνδιάσκεψη της ΠΟΙΕ, όπου μεταξύ άλλων αποφασίστηκε να προχωρήσει η μετατροπή του επικουρικού Ταμείου (ΤΕΑΥΦΕ) σε Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, όπως έγινε τελικά από την 1η Μάρτη του 2013.
Το «νέο» Ταμείο έγινε κατ' εφαρμογή του νόμου 4052/2012, με τον οποίο η τότε κυβέρνηση προσπάθησε να δώσει μια γενναία ώθηση στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης, με στόχο την απαλλαγή του κράτους και της εργοδοσίας από τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα Ταμεία.
Σύμφωνα με το καταστατικό του, το «νέο» ΤΕΑΥΦΕ είναι ταμείο επαγγελματικής και όχι επικουρικής ασφάλισης, δίνει προκαθορισμένες, αλλά «μη εγγυημένες» παροχές, λειτουργεί σε κεφαλαιοποιητική βάση, χωρίς καμιά κρατική εγγύηση και χωρίς καμιά εξασφάλιση των εργοδοτικών εισφορών. Σύμφωνα, τέλος, με τις αναλογιστικές μελέτες που προηγήθηκαν της συγκρότησής του, οι επιπλέον μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις των εργαζομένων στο Φάρμακο, υπολογίζεται ότι θα φτάσουν μέχρι και στο 35%.
Η υπογραφή των συνδικαλιστικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τη μετατροπή του ΤΕΑΥΦΕ σε επαγγελματικό ταμείο διευκολύνει τα σχέδια ΕΕ - κυβέρνησης και εργοδοσίας για ταχύτερη μετάβαση στο σύστημα των τριών πυλώνων (κρατική σύνταξη-επίδομα, επαγγελματικά ταμεία, ιδιωτική ασφάλιση), με την ελάχιστη συμμετοχή του κράτους και της εργοδοσίας, όπως προβλέπεται από τις στρατηγικές κατευθύνσεις της Ευρωένωσης για το Ασφαλιστικό και τις συντάξεις.
Μια ακόμη πλευρά: Η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι ξιφουλκεί ενάντια στις ελαστικές μορφές απασχόλησης και ζητάει την κατάργηση των προγραμμάτων που διευκολύνουν τη γενίκευσή τους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Την ίδια ώρα, όμως, πρώην συνδικαλιστές και σημερινοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν κάλυψη σε τέτοια προγράμματα της ΕΕ, τα οποία μάλιστα βαφτίζουν «συμπληρωματικά» στην καταπολέμηση της ανεργίας.
Το μόνο που ζητάνε είναι να μπουν κάποιες επιπλέον ρήτρες στην εφαρμογή τους, προκειμένου οι άνεργοι, όταν εντάσσονται σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, να παραμένουν στην εργασία τους για λίγο παραπάνω διάστημα και να μην μπορεί ο εργοδότης να τους απολύσει αμέσως μετά τη λήξη του. Προτείνουν δηλαδή να επιμηκύνεται λίγο ο χρόνος της εργασίας που μεσολαβεί ανάμεσα σε δυο περιόδους ανεργίας και εργασιακής περιπλάνησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει με την πολιτική του να υπηρετήσει την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι θέσεις έρχονται σε πολλές περιπτώσεις και «κουμπώνουν» με αυτές της εργοδοσίας, σε βάρος των εργαζομένων. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Λαναρά, που διεκδικούσε δάνεια για τις επιχειρήσεις του, παρουσιάζοντας σχέδια αναδιάρθρωσης με εκατοντάδες απολύσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε το αίτημα του μεγαλοεργοδότη, σέρνοντας τους εργαζόμενους να διαδηλώνουν έξω από το υπουργείο Οικονομικών και τις τράπεζες.
Μάλιστα, το Σεπτέμβρη του 2008, ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Παν. Λαφαζάνης, δήλωνε για την απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ να «παγώσει» προσωρινά τη χρηματοδότηση του Λαναρά: «Είναι παντελώς αυθαίρετη και αδικαιολόγητη, ενώ οδηγεί στο κλείσιμο τα "Ενωμένα Κλωστήρια" σε μια περίοδο που ακολουθούν, κατά κοινή αναγνώριση, επιτυχημένη πορεία για την εξυγίανση και την κερδοφορία».
Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε στην περίπτωση των φαρμακοβιομηχάνων, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνδικαλιστές του υπερασπίζονταν τους «ντόπιους» εργοδότες, διαχωρίζοντάς τους τεχνητά από τις πολυεθνικές εταιρείες, όταν η κυβέρνηση άλλαξε τον τρόπο τιμολόγησης των φαρμάκων. 'Η στην περίπτωση του κλάδου της Χαλυβουργίας, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις στηρίζουν το αίτημα των βιομηχάνων για μείωση του κόστους της Ενέργειας, προκειμένου να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους και να μην κάνουν τάχα απολύσεις!
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα «έργα» του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα, που επιβεβαιώνουν ότι κάθε άλλο παρά «αδοκίμαστη» δύναμη είναι. Οσο όμως τον έχουν νιώσει στο σβέρκο τους οι εργαζόμενοι, μαζί με τις άλλες δυνάμεις του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, άλλο τόσο τον έχει δοκιμάσει η εργοδοσία, ώστε να μπορεί σήμερα ο πρόεδρος του ΣΕΒ να λέει σε συνέντευξη ότι θα συνεργαζόταν με μια κυβέρνηση που θα είχε για κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κι αυτό επειδή, ανεξάρτητα από τη «ρητορική» και τα «ιδεογράμματα» του κάθε κόμματος, «έχει κι η σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα ορισμένα, ας πούμε, "δόγματα". Ενα από αυτά λέει ότι (...) η προοπτική μιας νέας ανάπτυξης μπορεί να προέλθει σήμερα μόνο από τις δυνάμεις της παραγωγικής οικονομίας. Ποια κυβέρνηση μπορεί να το αγνοήσει αυτό και να επιτύχει;»...
Πηγή : ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ