Δεν είμαι άνεργος είμαι μετακινούμενος !

-- Ενα από τα βασικά εργαλεία για την ανάσχεση της ανεργίας στην ΕΕ, λένε πως είναι η ενθάρρυνση της κινητικότητας στην εργασία. Τι συνέπειες έχει για εργαζόμενους και άνεργους;

• «Κινητικότητα» από επάγγελμα σε επάγγελμα: Λένε πως σήμερα ο εργαζόμενος δεν μπορεί να ξεκινάει και να τελειώνει τον εργάσιμο βίο του σε μια και μόνη εργασία. Πως οι σύγχρονες ανάγκες των επιχειρήσεων επιβάλλουν να μετακινείται ο εργαζόμενος σε άλλο επάγγελμα ή ειδικότητα, όταν ο εργοδότης πάψει να τον έχει ανάγκη στο πόστο ή στη θέση εργασίας που μέχρι τότε απασχολούνταν. Η μετακίνηση αυτή, ή η απόλυση, πρέπει να γίνεται με το ελάχιστο ή ακόμα και μηδενικό κόστος για τον εργοδότη, ενώ ο εργαζόμενος καλλιεργεί συνείδηση ότι κάθε δουλειά είναι εφήμερη. Γι' αυτό απελευθερώνουν κι άλλο τις απολύσεις, προβλέποντας επί της ουσίας μηδενικές συνέπειες για την εταιρεία και ελάχιστες αποζημιώσεις προς τους εργαζόμενους, αν η εργοδοσία αποφασίσει να αναδιαρθρώσει μια επιχείρηση και να απολύσει μαζικά τους εργατοϋπαλλήλους της. Ταυτόχρονα, θεσπίζουν συστήματα κατάρτισης και επανακατάρτισης, ώστε ο εργαζόμενος, από νεαρή ηλικία, να μετατρέπεται σε γυρολόγο των κάθε λογής «τυπικών» και «άτυπων» δομών που προσφέρουν δεξιότητες, κάθε φορά που απολύεται από μια δουλειά και πρέπει να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του επόμενου εργοδότη του. Με αυτόν τον τρόπο, το πτυχίο χάνει κάθε επαγγελματικό δικαίωμα και υποβαθμίζεται η σε βάθος εκπαίδευση σε αντικείμενα που είναι αναγκαία σήμερα για να ικανοποιήσει η κοινωνία τις σύνθετες ανάγκες της. Και, βέβαια, η κινητικότητα στην εργασία συνοδεύεται από γκρέμισμα κάθε εργασιακού δικαιώματος που κατακτήθηκε με συλλογικούς αγώνες, αφού ο εργαζόμενος δεν θα κατοχυρώνει δικαιώματα που προβλέπονταν έως τώρα από τις Συλλογικές Συμβάσεις (τριετίες, επιδόματα, κ.λπ.), θα μετακινείται από κλάδο σε κλάδο με ατομικές συμβάσεις, και πάει λέγοντας.
• Κινητικότητα από χώρα σε χώρα: Λένε πως στις σύγχρονες συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου, ο άνεργος θα πρέπει να είναι διατεθειμένος να αναζητήσει το μεροκάματο σε οποιαδήποτε χώρα του προσφερθεί. Γι' αυτό φτιάχνουν νόμους για την απασχόληση εργαζομένων σε τρίτες χώρες, όπως η οδηγία Μπολκεστάιν. Γι' αυτό στήνουν πανευρωπαϊκά δίκτυα εύρεσης εργασίας, καλλιεργώντας συνείδηση ότι όλη η ΕΕ είναι μια ενιαία αγορά εργασίας, στην οποία ο άνεργος πρέπει να αναζητήσει εισόδημα, ακόμα κι αν χρειαστεί να ξεσπιτωθεί, να εγκαταλείψει τη χώρα του, να ανατρέπει κάθε τρεις και λίγο την οικογενειακή και κοινωνική του ζωή, να μη στεριώνει πουθενά συνδικαλιστικά και αυτό να έχει αρνητική αντανάκλαση και στο κίνημα. Λένε μάλιστα οι αθεόφοβοι ότι η ιδιοκατοίκηση, το κεραμίδι δηλαδή που μια οικογένεια κατάφερε με κόπους και δάνεια να βάλει πάνω από το κεφάλι της, είναι ανασταλτικός παράγοντας στην κινητικότητα της εργασίας και πρέπει να περιοριστεί! Εγραφε τις προάλλες ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο «VoxEU.org»: «Το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης ίσως είναι ένας σημαντικός λόγος για την υψηλή ανεργία (...) Η Ελβετία έχει 3% ανεργία και 30% ιδιοκατοίκηση, ενώ η Ισπανία έχει 25% ανεργία και 80% ποσοστό ιδιοκατοίκησης (...) Η υψηλότερη ιδιοκατοίκηση οδηγεί σε χαμηλότερη κινητικότητα του εργατικού δυναμικού, μεγαλύτερους χρόνους μετακίνησης προς την εργασία, και ένα χαμηλότερο ρυθμό σχηματισμού των επιχειρήσεων». Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που στην Αμερική κάνουν θραύση οι «νομάδες» εργαζόμενοι, που ζουν σε τροχόσπιτα και μετακινούνται όπου υπάρχει μεροκάματο.